محمود خوش چهره- «موج سبز» فیلمی از علی صمدی احدی فیلم‌ساز ایرانی‌الاصل مقیم آلمان است. فیلم درباره‌ی حوادثی است که پس از انتخابات دهمین دوره‌ی ریاست جمهوری در ایران روی داد. احدی درباره‌ی «موج سبز» می‌گوید: «طی انتخابات ریاست جمهوری، مردم برای نخستین بار گرد هم آمدند و متوجه شدند که می‌شود اوضاع را تغییر داد.» البته، احدی توضیح نمی‌دهد که دقیقاً چه اوضاعی بر ایران حاکم بوده و بستر حوادثی که به انفجار سیاسی و اجتماعی منجر شده، چه بوده است. در حقیقت، لحن فیلم چنین القا می‌کند که مردم یک‌شبه صاحب آگاهی سیاسی شدند و تصمیم گرفتند برای برقراری دموکراسی در ایران به اعتراض برخیزند. حافظه‌ی تاریخی فیلم در نوعی حفره‌ی سیاه گم شده است، عمدتاً به این دلیل که احدی یا نمی‌تواند و یا نمی‌خواهد به تأمل درباره‌ی پیش‌زمینه‌های اجتماعی و سیاسی اعتراضات مردم بپردازد.

امیر عباس جمشیدی ـ می‌دانید عنوان جانبی بخش مسابقه‌ی سینمای ایران در جشنواره چیست؟ «سودای سیمرغ». یعنی مثلاً همین امسال، از کسانی که دست‌کم با یک فیلم در این بخش حاضر بودند، باز هم مثلاً داریوش مهرجویی و عزت انتظامی و پرویز پرستویی و ابراهیم حاتمی‌کیا و رضا کیانیان و محمود کلاری و اصغر فرهادی و غیره و غیره، همه «سودا» و چه بسا «رؤیا»ی به‌دست گرفتن یا حتی لمس کردن سیمرغ جشنواره را در سر می‌پرورانند و جشنواره هم با روان‌شناسی عمیق و دقیق، دغدغه‌ی اصلی آنان از شرکت در این بخش را به‌عنوان مسابقه بدل کرده است.

اکبر فلاح‌زاده- داریوش مهرجویی نمایش «درس» اثر اوژن یونسکو را در تهران روی صحنه برده است. او این نمایشنامه را همراه با نمایش دیگری از یونسکو به نام «آوازخوان طاس» ترجمه کرده است. این نخستین بار است که مهرجویی کارگردانی تئا‌تر را تجربه می‌کند. او درباره‌ی تجربه‌ی کارگردانی تئاتر به رسانه‌ها می‌گوید: «تا الآن چهار نمایشنامه ترجمه کرده‌ام. هر کدام از این نمایشنامه‌ها را ترجمه می‌کردم که بتوانم آن را اجرا کنم، اما انگار اصلا دوست ندارند امثال من وارد صحنه تئا‌تر شوند.»

هوشنگ رضوانی- اسطوره‌ی «قو» و تبار‌شناسی کهن آن از برخی لحاظ به اسطوره‌ی «ققنوس» که در جهان اساطیری چین و ایران و یونان یافت می‌شود، شباهت دارد. هر دو با آوازخوانی به استقبال زیبایی مرگ می‌روند و با مرگ خود، ادامه می‌یابند.

امیر عباس جمشیدی ـ پیش از شروع جشنواره امیدوار بودم دست‌کم چهار- پنج فیلمی باشد که بشود دوست‌شان داشت و درباره‌شان با شور و شوق حرف زد. این انتظار با دیدن عنوان‌های فیلم‌هایی که فرم جشنواره را پر کرده بودند به وجود آمد.

محمد عبدی- گرین لند، تجربه‌ی بیژن شیبانی، کارگردان جوان ایرانی‌الاصل در تئا‌تر شهر لندن (که حداقل به‌خاطر بازی‌های شگفت‌انگیز بازیگران غالب نمایش‌ها، در تئا‌تر جهان یکی از بهترین‌ها و شاید بهترین همه‌ی آن‌ها محسوب می‌شود)، تجربه‌ی عملاً ناموفقی است که بیش و پیش از هر چیز از نمایشنامه‌ی سطحی‌اش آسیب می‌بیند؛ یک نگاه شعاری و کلیشه‌ای به مسأله‌ی گرم شدن تدریجی زمین.

امیر عباس جمشیدی- زمانی که قرار شد بیست و نهمین جشنواره‌ی فیلم فجر در تاریخ مقرر برگزار شود کمتر کسی بود که فکر کند با این حجم فیلم‌هایی که به جشنواره رسیده است، دوره‌ی ۲۹ کم‌رونق‌ترین دوره در میان جشنواره‌های قبلی باشد. حجم زیاد فیلم‌های رسیده (البته تنها در بخش فیلم‌های ایرانی) که به نزدیک ۱۰۰ فیلم می‌رسید، می‌توانست به لحاظ کیفی جشنواره‌ای بی‌نظیر را رقم بزند. اما دریغ از ذره‌ای کیفیت. این کیفیت پایین نتیجه‌ی سیاست‌هایی است که قصد دارم در این نوشته‌ی کوتاه به‌عنوان درآمدی تحلیلی بر جشنواره فیلم فجر به آن بپردازم.

اکبر فلاح‌زاده ـ فردا، بیست و هفتم فوریه، مراسم جایزه‌ی اسکار در در لس ‌آنجلس برگزار می‌شود. «سخنرانی پادشاه» به کارگردانی تام هوپر که در ۱۲ رشته کاندید اسکار شده است، در صدر فهرست نامزدهای اسکار امسال قرار دارد. این فیلم علاوه بر نامزدی در بخش بهترین فیلم، برای بهترین بازیگر نقش اصلی مرد (کالین فرث)، بهترین بازیگر نقش مکمل مرد (جفری راش) و بهترین بازیگر نقش مکمل زن (هلنا بونام کارتر) نیز نامزد دریافت اسکار شده است.