نسخه قابل چاپ

۳۴ سال از انقلاب بهمن ۵۷ که در آغاز یک قیام مردمی برای دستیابی به آزادی‌های سیاسی و اجتماعی بود و بعدها توسط روحانیون مصادره شد و «انقلاب اسلامی» نام گرفت، می‌گذرد. در این مدت طولانی، پس از یک جنگ هشت ساله که تنها ثمر آن برای ملت ایران به وجود آمدن یک ارتش ایدئولوژیک به نام «سپاه پاسداران» و «بسیج مستضعفان» بود، پس از کشتار زندانیان سیاسی در سال ۱۳۶۷ و پس از آنکه رؤیای اصلاح حکومت دینی رنگ باخت و نهضت مردمی در ۲۲ خرداد سرکوب شد و رهبری جمهوری اسلامی ایران، دولتی را بر سر کار آورد که به گفته برخی کارشناسان هزینه‌هایی را به ملت ایران تحمیل کرده که از هزینه جنگ هشت ساله هم بیشتر است، اکنون، ۳۴ سال پس از چنین انقلابی مردم به‌راستی چه آرزوهایی دارند؟

در فیلم کوتاهی که می‌بینید، ساکنان خیابانی در تهران از آرزوهای ساده‌شان سخن می‌گویند.

این فیلم ابتدا در شبکه یوتیوب منتشر شد و به‌زودی در شبکه‌های اجتماعی بازتاب یافت، اما به دلایل نامعلومی حذف شد، ولی نسخه‌های دیگری از آن انتشار پیدا کرد.

کورش عرفانی در جستاری که به مناسبت سی و چهارمین سالگرد انقلاب ایران در بخش اندیشه زمانه منتشر شده می‌نویسد: «شاید این ۳۴ سال پرحادثه و پرهزینه این فایده را داشته است که به بخشی از ایرانیان این واقعیت را بشناساند که بدون دسترسی به یک قدرت سازمان‌یافته‌ مردمی، - قدرت اجتماعی- برداشتن یک گروه از حاکمیت و سپردن قدرت به دست گروهی دیگر، به امید آزادی و دمکراسی و عدالت اجتماعی، به مثابه یک قمار بزرگ تاریخی است.»

آرزوهای ساده مردم در پایان یک روز را تماشا کنیم.