نسخه قابل چاپ

لیدا حسینی‌نژاد - فیس‌بوک یکی از شبکه‌های اجتماعی است که هرازچندگاه میزبان حرکت‌های جمعی است؛ از حرکت‌های فرهنگی گرفته تا اجتماعی و سیاسی.

آغاز این حرکت با همان اتفاق‌هایی بود که بعد از انتخابات سال ۸۸ در تهران افتاد و در واقع، من یکسری از دست‌نوشته‌های شخصی‌ام را در وبلاگم می‌نوشتم و زمانی بود که خیلی از وبلاگ‌نویس‌ها با توجه به ظرفیت خیلی خوب شبکه‌های اجتماعی، کوچی به سوی آنها داشتند. از همان روز اول، تمام سعی‌ام بر این بود که این صفحه بتواند صدای زنان باشد، فارغ از اینکه چه تغییراتی بخواهد در حاکمیت صورت بگیرد.

صفحه‌ فیس‌بوکی «برابری زن و مرد» با دادن یک فراخوان، شروع به گردآوری خاطرات زنان از ۳۴ سال پوشش اجباری کرده است. «من و پوشش آزادم، نه به اجبار»، عنوان این فراخوان است تا هر کسی از تجربه‌ و خاطراتش از پوشش اجباری در عرصه‌ عمومی بنویسد.

 

خاطرات به کندی در صفحه منتشر می‌شود. با توجه به اینکه تعداد خیلی زیادی خاطره آماده وجود دارد، تمام سعی ما بر این است که این کار خیلی سرعت نگیرد که به سبک خیلی از کمپین‌ها یک تأثیر مقطعی بگذارد و فراموش بشود.

از زمان مشروطه به این سو، ما نوشته‌های کمی از خود زنان داشته‌ایم که اتفاق‌های روزمره و تبعیض‌هایی را که در حق آن‌ها روا داشته شده و پوشش اجباری یکی از آن‌هاست، در آن به ثبت رسیده باشد. من فکر می‌کنم ثبت چنین تاریخی از دید خود زنان، بتواند برای آینده خیلی امیدوارکننده باشد تا چنین اتفاق‌هایی در آینده‌ نزدیک دیگر رخ ندهد.

پوشش اجباری مسئله‌ای نیست که برای زنان خیلی نهادینه شده و به صورت عادت درآمده باشد، بلکه یکی از دغدغه‌های روزمره‌ آن‌هاست. هدف من این است که مردان با خواندن این نوشته‌ها بتوانند به این نکته برسند که این موضوع، موضوعی نیست که برای زنان به صورت یک عادت روزمره درآمده باشد و هم‌چنان یک دغدغه بزرگ در مطالبات زنان است.