نسخه قابل چاپ

آلن بویل - به‌گفته پژوهشگران، هنگامی‌که عضوی از اعضای هیئت منصفه دادگاه، در برابر متهم (و یا متهمان) ابراز دلسوزی می‌کند و گرایشی ملایم نسبت به جنایت وی پیدا می‌کند، الگوی به‌خصوصی را در آرایش کنش‌های مغزی خود می‌آفریند که شدت و برجستگی این آرایش، به شخصیت قاضی ارتباط پیدا می‌کند. چنین کشفی را صرفاً نمی‌توان به حساب یک کنجکاوی پژوهشی گذاشت: دور نیست که پای علم عصب‌شناسی، به دایره قضاوت هم کشیده شود. 

کالین کامرر: قاضی‌ها واقعاً مثل کارگران هستند. آنها طوری آموزش دیده‌اند و گزینش شده‌اند تا مهار تصمیمات‌شان را تا حدودی در اختیار خود داشته باشند. درست مثل این می‌ماند که شما عده‌ای کارگر را اجیر کرده‌اید تا کاری کنند که اهمیتش در حد مرگ و زندگی است، اما تقریباً هیچ اطلاعی در خصوص اینکه آیا واقعاً آنها به‌درستی از ابزارآلات‌شان- که همان عملکرد مغزشان باشد- بهره می‌گیرند یا نه، در دست ما نیست.

اسکن MRI از مغز یک فرد داوطلب که بخش‌های مربوط به اتخاذ یک تصمیم منطقی (به رنگ سبز)، و نیز برانگیزش احساس همدردی (به رنگ سرخ) را نشان می‌دهد. منطقه‌ای که در مغز تمام داوطلبین به یک میزان فعال بود – موسوم به پریسکانیس – به رنگ زرد نشان داده شده است.

آیا در آینده‌ای نزدیک، قضات دادگاه هم خود را در معرض قضاوت اسکن‌های مغزیِ پیش و پس از دادگاه خواهند دید؟ اگر شما یک وکیل مدافع بودید، نمی‌خواستید مطمئن شوید که  ۱۲مغز، با شما همدردی می‌کنند یا نه؟ اگر یک بیننده بودید چطور؟ آیا نمی‌خواستید مطمئن شوید که قاضی هرگز نمی‌گذارد اینسولای میانی سمت راست مغزش، بر تصمیم درستی که از پیوندگاه گیجگاهی-آهیانه‌ای‌اش می‌گذرد فائق آید؟ یا اصلاً همه این‌ها نوعی سلب آزادی فردی است؟