شهزاده سمرقندی - به بهانه روز جهانی زن، طی مراسمی در شهر "دلفت" هلند از ۲۰ زن هنرمند ایرانی تقدیر شد.

 

در این مراسم که روز چهارم مارس با همکاری جمعی از تلاشگران حقوق زنان و هنرمندان از سوی "کمیته زنان برای فرهنگ و هنر"، "کانون دانشجویان ایرانی در هلند" و "کانون دوستداران فرهنگ و هنر" سازماندهی شده بود، به ۲۰ زن هنرمند ایرانی مقیم اروپا نشان سمبلیک "فرشته‌ زرین" اهدا شد که هرکدام از شهرهای مختلف اروپا به این مراسم دعوت شده بودند. این هنرمندان هرکدام برای دفاع از حقوق بشر و ترویج دموکراسی فعالیت‌هایی انجام داده بودند یا کارهای هنری‌شان تجسم‌گر برابری حقوق زن و مرد و آزادی اجتماعی در جامعه بود.

 

در این مراسم، هم آثار این بیست زن هنرمند به نمایش گذاشته شده بود و هم کارگاه نقاشی و طراحی آنها به عنوان یادبود روز جهانی زن برپا بود. نمایش سه فیلم مستند از دیگر برنامه‌های مراسم اهدای فرشته زرین بود: "سفر به کابل" ساخته اختر قاسمی، انیمیشن "لیلی و معجون" ساخته روناک طاهر و یک فیلم کوتاه هنری با عنوان "آوازهای سکوت" ساخته خسرو سینایی. موضوع هر سه فیلم مسائل زنان در جامعه ایران و زن آزاری بود.

 

مراسم روحیه‌ای شاد و غیر رسمی داشت و شمار حاضران، به نزدیک صدوپنجاه نفر می‌رسید. نمایشگاه عکس‌های اختر قاسمی، تنها نمایشگاه عکس این کارگاه بود. آثار او شامل عکس‌هایی بود که در سفر به کابل برداشته بود. به این ترتیب در این مراسم از همسایگان فارسی‌زبان نیز یاد شده بود. عکس‌های اختر قاسمی همه از کودکان خیابانی کابل گرفته شده بودند؛ کودکانی در حال کارهای سنگین و سیاه در کوچه و خیابان‌های شهر.

 

همه‌ زنانی که در این مراسم شرکت داشتند، نامی و شناخته‌شده نبودند. بعضی از آنها در گوشه‌ای از هلند یا دیگر کشورها و شهرهای اروپا مشغول به کار هنری خود هستند و هنگام دریافت مجسمه‌ فرشته زرین، اشک در چشمان‌شان حلقه ‌زد. از بسیاری از این زنان هنرمند برای نخستین‌بار بود که تقدیر می‌شد. آنها حتی خود را سزاوار چنین تحسینی نمی‌دانستند. در صورتی که آنها پس از بیرون کشیدن خود از عمق استبداد، همچنان در تبعید به کار و فعالیت هنری ادامه داده‌اند و همین به خودی خود قابل ارزش و تقدیر است.

 

فری ابراهیمیان، هنگام دریافت این مجسمه در سخنانی کوتاه چنین گفت: "من از ده‌سال پیش شروع به نقاشی کردم و خواستم در تنهایی غربت میان مردم باشم و حاصل کارهایم را با مردم تقسیم کنم و دوستانی را پیدا کنم که به مددشان بتوانم این تنهایی را پر کنم. پس شروع کردم به نقاشی. هیچ چیز نمی‌دانستم. هیچ چیز. از دوستانم کمک گرفتم که کجا باید اسم بنویسم و کم‌کم شروع کردم به نقاشی با هلندی‌ها. می‌خواستم هم با مردم در ارتباط باشم، هم زبانم خوب شود و هم این که تنهایی‌ام را پر کنم."

 

شهین دمی‌زاده، نقاش ایرانی مقیم آلمان نیز در این مراسم حضور داشت و فرشته زرین را دریافت کرد. خانم دمی‌زاده که به سبک آبستره علاقه زیاد دارد و تمام نقاشی‌های او به این سبک کشیده شده است، هنگام سخنرانی خود به این نکته اشاره کرد که تنها این نقاشی‌ها او را در غربت و دور از وطن، فعال و در مبارزه نگه داشته است.

 

او گفت: "من حدود ۱۷ سال است که در کشور آلمان زندگی می‌کنم. سالیان سال بود که کار نقاشی را همان سال‌ها که در ایران بودم، کنار گذاشته بودم. تقریباً حدود سال ۲۰۰۷ بود که دوباره این کار را شروع کردم. این موفقیت و ادامه این کار را مدیون همسر عزیزم هستم که قبل از رفتن‌اش از من خواست دوباره نقاشی را شروع کنم. چون می‌دانست که بعد از او تنها چیزی که به من امید زندگی می‌دهد و از مدخل آن می‌توانم مبارزاتم را در راه خشونت نسبت به زنان ادامه دهم، همین کار نقاشی است.

 

 

مریم افشاری، برنامه‌ساز رادیویی ساکن سوئد نیز یکی از این زنان میهمان بود. خانم افشاری در سخنرانی خود چنین گفت: "تقریباً چهارسال است که از ایران خارج شده‌ام. فعال سیاسی هستم و در تجمع‌ها و اعتراض‌هایی که در ایران بود شرکت داشتم.

 

من البته این نوشته‌ یا شعر کوتاه را که درباره مبارزه‌ زنان است، می‌خواهم به شما تقسیم کنم و چون از ایران خیلی سال نیست که بیرون آمده‌ام، می‌دانم که چقدر زنان میهن ما زیر فشار هستند؛ چقدر هنوز تبعیض، استثمار و فرهنگ مردسالارانه، فرهنگی که حاکمیت جمهوری اسلامی بر ما تحمیل کرده است را تحمل می‌کنند. حکومت اسلامی شرایط سختی را بر زنان میهن ایجاد کرده است.

 

و فریاد زدیم ما انقلاب نکردیم که به عقب برگردیم

فریاد زدیم و برای برابری و زندگی انسانی جنگیدیم.

جنس فریادمان جنس فریاد طاهره قرة‌العین بود

جنس فریاد زینب پاشا، جنس فریاد فروغ، جنس فریاد مهرنوش ابراهیمی

و فریاد هزاران زنی که برای نان، برای زندگی در پیکارند و همواره در تلاش.

سرکوب شدیم، زندانی شدیم، اعدام شدیم

از پای ننشستیم.

 

عکس از شهزاده سمرقندی