زهرا باقری‌شاد - جنگ و نحوه رویکرد جامعه به جنگ از مهم‌ترین درون‌مایه‌های اشعار محمد تنگستانی به شمار می‌آید.  اشعار ضد جنگ او با آنچه که درباره جنگ در ایران سروده شده بسیار تفاوت دارد. تنگستانی در شعر‌هایش به جای حماسه‌سازی و تقدیس جنگ، به تقدس‌زدایی از جنگ دست می‌زند (آن‌ها که تشنه شهادت بودند، همگی قاتل‌اند.) او راوی جامعه جنگ‌زده‌ای‌ست که از یأس و اندوه رنج می‌برد، در حالی‌که پیش از وقوع جنگ با خوشی و شادی مأنوس بوده.

بالا رفتن سهم زنان در فعالیت‌های سیاسی و اجتماعی در جامعه‌ی ایرانی از دوران مشروطه به این سو به تدریج به تغییر در ساختار ادبی و به نوعی مبارزه از طریق ادبیات انجامیده است. ادبیات زنان در ایران در طول سال‌های گذشته نیز معلول همین رویکرد‌ها بوده است، چنان‌که حضور شاعران و نویسندگان زن در صحنه‌های مختلف ادبی و اجتماعی جامعه‌ی ایرانی برگ دیگری از مشارکت آنان را در جامعه‌ی ایرانی و تأثیر بر گفتمان‌های سیاسی و اجتماعی ورق زده است.

ادبیات اعتراضی و زنان شاعر

آزاده دواچی- گراناز موسوی از آن دسته شاعرانی است که تنها شعرش بیان احساسات خالصانه زنانه‌ی صرف نیست. او از شعرش به عنوان بیانی برای نقد رویکردهای اجتماعی و سیاسی نسبت به زنان استفاده می‌کند.

پویا عزیزی - راوی شعرهای پگاه احمدی، راوی ِ روایت تجربه‌های شخصی و جمعی از گذشته و حال حافظه‌ی جمعی ماست که گاه با به زانو درآوردن قواعد نحوی زبان معیار و گاه با به چالش کشیدن ساختارهای زبان، ما را در گذشته‌ای پر معنا محاط می‌کند. مخاطب نیز که در این رابطه همسانی‌هایی با این حافظه‌ی مشترک می‌یابد با راوی همراه شده و هویت می‌گیرد. این مسأله خود به عنوان شگرد تاثیرگذارنده‌ای بر مخاطب عمل می‌کند.

پویا عزیزی- از پگاه احمدی تاکنون چهار مجموعه شعر منتشر شده‌ است. مجموعه شعر چهارم این شاعر «سردم نبود» نام‌دارد که به‌تازگی توسط انتشارات سوژه ( Sujet Verlag ) در آلمان منتشر شده ‌است. شعرهای پگاه احمدی سیر تکمیل سبکی را کتاب به کتاب و پله به پله طی کرده‌‌اند و امروز شاید می‌توان به جرأت گفت که این شاعر دارای امضاء و شیوه‌ی خاص خود است.