شهرنوش پارسی‌پور - دوست جوانی به نام زیبا ای‌میل بلندی فرستاده که من کوشیدم آن را کپی کنم برای شما که حروف به هم ریخت، پس در زیر آن را می نویسم:

شهرنوش پارسی‌پور - گفتم که در دیدن و شنیدن درباره مجاهدین و چریک‌ها همیشه به یاد ماشین‌های ژیان و پیکان می‌افتادم. در مقطعی که پیکان به بازار آمد یک حس غریبی در جامعه پیدا شد. همه به هیجان آمده بودند و همه دل‌شان می‌خواست یک پیکان یا ژیان داشته باشند، اما همه با خشم و حالت انتقادی می‌گفتند این خودرو مونتاژی‌ست و صنعت تلقی نمی‌شود. رویای این که پیکان کاملاً دست ساخت ایرانیان باشد آنقدر شدید شد که عاقبت در دوره جمهوری اسلامی مقطعی رسید که پیکان کاملاً ایرانی ساخته شد. با این ماشین است که کارگر به معنای واقعی کلمه در ایران مفهوم پیدا کرد، اما مسئله به اینجاها ختم نمی‌شد. پیکان و در دنباله آن ژیان در جامعه این حس را ایجاد کرده بود که می‌توانم در ماشین خودم بنشینم و از شرق به غرب و از شمال به جنوب بروم. روشن است که در این میدان فراخی که من برای خود پیدا کرده‌ام حمل چند قبضه اسلحه نیز امکان‌پذیر است. این برداشت انسان را بسیار زیاد به یاد داستان بانی و کلاید می‌اندازد. می‌توان با ماشین به راه‌های دور رفت. می‌توان مسلح بود. می‌توان در عصر زیردریایی‌های اتمی و ناوهای هواپیمابر و ماهواره‌ها دچار این توهم شد که چند قبضه اسلحه یاکلاشنیکف نیز اسلحه به شمار می‌آید. این بانی و کلایدبازی در ایران بدبختانه ابعاد گسترده‌ای پیدا کرد. تا اینجا دو بعد از این داستان پیکان و ژیان روشن شده است. بعد خود را صنعتی دیدن و تحول کیفی و روحی کردن و کارگر شدن و از رویای پرستش کارگران حمایت کردن، و بعد دوم در پیکان خود احساس آزادی کردن و به این‌سوی و آن‌سوی رفتن و اسلحه‌بازی کردن. اما بعد سومی نیز هست که قابل تامل و بررسی ست: آیا نیروهای خارجی از مونتاز اتومبیل در ایران شاد بودند؟ من از اصطلاح نیروهای خارجی به‌طور مبهم استفاده می‌کنم و ترجیح می‌دهم از نیروی ویژه‌ای نام نبرم، اما آیا این مسئله در کشورهای همسایه ایجاد حسادت نکرده بوده است؟ و آیا در برخی کشورهای دیگر باعث این هشدار نبوده است که ایران دارد بیدار و آگاه می‌شود و از حالت قرون وسطایی خارج می‌شود و این به صلاح ما نیست؟

شهرنوش پارسی‌پور - شماری از خوانندگان سایت اینجانب درباره برنامه‌های مختلف اظهار نظرهای جالبی عرضه کرده‌اند. بسیاری دائم این را نوشته‌اند که چرا من به جز داستان‌نویسی می‌کوشم در مباحث دیگری وارد شوم. برخی به رادیو زمانه شکایت کرده‌اند که چرا اجازه می‌دهد نوشته‌های غیر علمی من منتشر شود.