سرنوشت خانه‌ صادق هدایت مانند گره‌های کور یک کلاف، سردرگم است: دیوارهای طبله‌زده و ترک‌خورده‌ حیاط خانه؛ ستون‌های موریانه‌خورده؛ تنه‌ درختان سر بریده؛ ته‌مانده‌ وسایل بازی یک مهد کودک که در حیاط به حال خود‌‌ رها شده‌اند؛ سنگ‌ریزه‌های ساختمان کناری که با ارتفاعی بلند‌تر از ساختمان خانه در حال ساخت است و نقاشی‌های کودکانه که هنوز سر و صدای کودکان کارمندان بیمارستان امیر اعلم را در گوش‌ها زمزمه می‌کنند، همه نشان از بی‌نشانی صاحب خانه دارند.