سعید بیانی - تحولات سیاسی بعد از انتخابات دوم خرداد ۱۳۷۶ را نه میتوان مولد گفتوگوی اصلاحطلبانه دانست و نه نتیجه نظریه توطئه "دایی جان ناپلئونی" که در یک سو ملتی مهجور، مدهوش قرار دارند و در سوی دیگر حکومتی با تمامی ابزار فریب و نیرنگ که نگرشی نو را در جلد استبدادی مدرن به کالبد جامعه ایرانی با القاء میدمید؛ انتخابات دوم خرداد یک مهمانی با اکثریت مهمانان ناخوانده بود که میزبانی به غایت عبوس، بدخلق و خوی داشت.
مهمانان بعد از مدتها ترشرویی میزبان، حال به سوری اجباری دعوت شدهاند، تا از بین دو گزینه بد و بدتر یکی را نشانه روند، حکایتی غم بار و تراژدیک برای نسلی که طالب آزادی، تغییر، عدالت اجتماعی و حکومت قانون بود.