کارولین کنولس - نامش ویرجینیا رومتی و ۵۴ ساله است. او نخستین زنی است که از ژانویه امسال به ریاست شرکت "آی بی آن" درآمریکا منصوب شد  و هفته گذشته اسمش در صدرخبرهای آمریکا بود.

 چرا؟ به این دلیل ساده که درواقع رومتی عضو باشگاه با اسم و رسمی به نام کلوپ ملی آگوستا گلف نیست و نمی‌تواند باشد. باشگاهی که سالانه مسابقه‌‌های گلف سطح بالا را سازماندهی می‌کند. چهار مدیری که قبل از ویرجینیا رومتی ریاست "آی بی آن" را برعهده داشتند همه مرد بودند و می‌توانستند عضو این کلوپ باشند و تمام حامیان مالی این مسابقه‌ها می‌توانستند خود به خود عضو آن بشنوند، فقط به این شرط که زن نباشند.

 
فمینیست‌های زن و مرد با شنیدن این خبر جنجالی شروع به اعتراض کردند که: آیا می‌توان در زمان ما فردی را به خاطر جنسیت‌اش ازعضویت در یک کلوپ محروم کرد و آیا چنین دوره‌ای را پشت سرنگذاشته‌ایم؟ شرم‌آور است واقعاً! کلوپی فقط برای مردان و آن‌هم از زمان برپایی‌اش، یعنی از سال ۱۹۳۳. 

این خبر پرسروصدا حتی دربالاترین سطح ارتباطات سیاسی درایالات متحده مورد بحث قرارگرفت. پرزیدنت اوباما هم از زبان سخنگویش، جی کارنی، اعلام کرد که این کلوب اسم و رسم‌دار ملی باید اعضای زن را قبول کند.
 
آیا او درمورد این قضیه، برای یک لحظه هم که شده به یاد جان لنون (بیتل معروف) و ترانه اعتراضی او به نام "زن کاکاسیاه دنیاست" نیفتاده است؟

 

این ترانه درسال ۱۹۷۲منتشر شد. لنون این ترانه را با همسر ژاپنی اش یوکواونو نوشت. او عنوان این ترانه را از مصاحبه‌ای که یوکو در سال ۱۹۶۹ با مجله "نوافا" داشت، اقتباس کرده بود. در یک اجرای زنده در نیویورک لنون این ترانه را اینگونه معرفی کرد: "این یکی از آهنگ‌های ماست که ممنوع می‌شود و در مورد جمله‌ای است که یوکو در سال ۱۹۶۸ گفت و دوسال طول کشید تا من معنی حرفش را بفهمم."

بخشی از شعرجان لنون :
"زن کاکا سیاه دنیاست. آره، اوهست
اگر باورم نمی‌کنی، به زنی که باهاش هستی نگاهی بکن
زن برده‌ترین برده‌هاست
آره..."

این آهنگ درباره تعصب مردانه و مردانگی است؛ فریادی برای پایان دادن به فرودستی زنانه. درست  هم به موقع درآمد؛ یعنی در دوره‌ای که موج دوم فمینیستی غرب را فرا گرفته بود.
 
تنها کلمه "کاکاسیاه" در این ترانه به نظراغراق‌آمیزمی‌آمد و شاید همین باعث گنگی پیام این آهنگ شد و باعث شد در انگلستان با استقبال روبه‌رونشود. در آمریکا هم درمیان صد ترانه آن سال ردیف ۵۷ را به دست آورد و درپایین‌ترین رده فهرست ترانه‌های مشهور جان لنون قرارگرفت. درعوض اما باعث شد که یکی ازاعضای کنگره آمریکا به نام رون دلومس که افروامریکن بود، دراستقبال از این ترانه بگوید: "اگر تو کاکاسیاه را فردی بدانی که زندگی توسط بقیه به اودیکته می‌شود، یا شانس‌های زندگی‌اش توسط دیگران تعیین و یا رل او در جامعه توسط بقیه انتخاب و تحمیل می‌شود، خب! دراین صورت من با تو موافقم زیرا تو دیگرلازم نیست فقط سیاه باشی تا به تو درجامعه کاکاسیاه بگویند. چرا؟ چون درچنین شرایطی بیشترآمریکایی‌ها سیاه محسوب خواهند شد."

آیا بیلی پاین مدیرفعلی باشگاه ملی گلف هم چیزی درباره ترانه جان لنون می‌داند؟  آیا او می‌داند که تازه در سال ۱۹۹۰ بود که عبارتی از بنیانگذار این کلوپ در سال ۱۹۳۳ را حذف کرده‌اند: جمله‌ای با این مضمون: "تا زمانی که من زنده‌ام اعضای این کلوپ مرد و مستخدم‌ها سیاه خواهند بود."

 

آیا او می‌تواند از خودش بپرسد که بالاخره پس از ۲۲ سال که باشگاهش اولین افروامریکن را به عضویت پذیرفت، حالا آیا وقتش نرسیده که زنان عضو را با آغوش باز بپذیرند؟ نه فقط به عنوان بازیکن، بلکه به عنوان فردی از این جمع که با کت سبزشان به نشانه عضویت در باشگاه ملی گلف جلوه می‌فروشند.

آقای مدیر دهانش را باز نکرد، وقتی هفته پیش ژورنالیست‌ها از او درباره امکان عضویت ویرجینیا رومتی پرسیدند. او در پاسخ به پرسش‌های خبرنگاران گفت که درباره مسائل داخلی باشگاه و افراد اظهار نظری نمی‌کند. این جواب هم شبیه پاسخ مدیر قبلی در سال ۲۰۰۳ و سال‌های پس از آن بود.

ویرجینیا رومتی، رئیس جدید "آی بی آن"، در هنگام اجرای مسابقه‌های یادشده با کت ورزشی صورتی رنگی دیده شد. از این زنانه‌تر دیگر نمی‌شود: صورتی. واقعاً برای زنی مثل او چه جذابیتی خواهد داشت که عضو کلوپی با سیصد مرد سفید با میانگین سنی۷۲ سال باشد؟ عضو بودن درچنین باشگاهی برای هیچ زنی افتخارآمیز نخواهد بود.