نسخه قابل چاپ

در شهر‌ها و محله‌های دورافتاده عراق، زنان کمتر از خانه خارج می‌شوند چرا که فضای عمومی برای زنان و به‌ویژه آن‌ها که حجاب ندارند امن نیست. شرایط در کوچه و خیابان به گونه‌ای است که نمی‌توان حدس زد چه کسی به یکباره تصمیم خواهد گرفت دیگران را به پذیرش قانون مطلوب خود، چه در مورد پوشش و چه در سایر موارد مجبور کند

با توجه به شرایط سیاسی عراق، یکی از اولین مطالبات گروه‌های فمینیستی این کشور، اجرای قطعنامه سازمان ملل متحد برای شرکت زنان در تمام سطوح تصمیم‌گیری سیاسی بود و این تلاش‌ها منجر به اختصاص ۲۵درصد کرسی‌های مجلس به زنان شد. با این‌حال حضور نمایندگانی که از ارزش‌های اسلام‌گرایان افراطی دفاع می‌کنند، اجازه نمی‌دهد شرایط و قوانین مربوط به زنان در عراق آشکار و بررسی شود. این روز‌ها رهبران سیاسی و کنشگران حقوق زنان، دائماً تهدید و مورد حمله واقع می‌شوند؛ افرادی چون عقیله عبدالهاشمی، عضو شورای دولت و لمیاء عبد خضور ترور شدند و در سال‌های ۲۰۰۳ تا ۲۰۰۸، در بصره نه نفر از دوازده داوطلب کمک‌رسانی به زنان، به دلیل تهدیدهای مکرر به مرگ مجبور به ترک کار خود شدند.

یکی دیگر از محورهای مبارزات و آگاهی‌بخشی شمیران مورکل که فارغ التحصیل رشته اقتصاد است و در رادیو و تلویزیون آشوری هم فعالیت دارد، مبارزه با بنیادگرایی دینی، از جمله بنیادگرایی مسیحی است. او می‌گوید: «من روسری سرم نمی‌کنم و تنها وقتی به اماکن مقدس، مثل کلیسا می‌روم برای احترام به سنت‌ها مو‌هایم را می‌پوشانم. گروهی بار‌ها جلوی منزلم توقف کرده و از خروج یا ورودم به خانه به بهانه بی‌روسری بودنم با به‌خاطر گفته‌ها و کار‌هایم جلوگیری کرده‌اند، ولی این کار‌ها موجب نمی‌شود من ناامید شوم یا از مبارزه دست بردارم. من تروریسم را به چالش می‌کشم و این اولین گام برای رسیدن به آرامش در سایه آزادی و برابری در عراق است.»