خانه | جامعه | حقوق انساني ما

عاشورا، غذای نذری و گسترش فقر در ایران

دوشنبه, 1391-09-06 13:24
نسخه قابل چاپنسخه قابل چاپ
نگاهی به معنای نمادین توزیع غذای نذری در محرم

کورش عرفانی - محرم امسال و بخصوص مراسم عاشورا، در روز یکشنبه پنجم آذر ۱۳۹۱، از یک ویژگی مشهود برخوردار بود: کم رنگ شدن وجه مذهبی - سنتی و پر رنگ شدن وجه غذایابی و سرگرمی.

 

به نظر می رسد با تغییر وضعیت اقتصادی و اجتماعی جامعه، این موضوع فرهنگی به نوعی ماهیت عوض کرده و دارای کارکردهای فرعی دیگری شده است. این نوشتار به یک کارکرد مشخص می پردازد و آن جنبه تهیه خوراک توسط مردم دارای سوء تغذیه در این روز است، با این زمینه به ابعاد کلی‌تر موضوع به گرسنگی کشیده شدن مردم می‌پردازیم.

 

تاسوعا و عاشورا و شکار غذا

 

در حالی که آمارها حکایت از گسترش بی‌رویه فقر اقتصادی مردم دارد، بدیهی است که مسئله نخست لایه‌های ضعیف و میانی جامعه تامین حداقل‌های نیازمندی خویش است: خوراک، مسکن، پوشاک و بهداشت.

 

جریان‌هایی مانند هئیت موتلفه اسلامی که قدرت اصلی را در بازار سنتی در دست دارند در نشریات درونی خود مانند نشریه «شما»، که ارگان حزب موتلفه اسلامی است، ضرورت عدم توزیع گسترده ثروت در میان مردم را به عنوان یک استراتژی ایدئولوژیک و امنیتی یادآور شده‌اند. آنها بر این باورند که افزایش سطح رفاهی مردم می‌تواند باعث پیدایش افکار و گرایش‌های انحرافی و «گناه‌آلود» در میان آنها شود.

قیمت یک نان سنگک در تهران به طور متوسط ۷۰۰ تومان است. اگر متوسط قیمت را در کنار نان های دیگر ۵۰۰ تومان فرض کنیم یک خانواده چهار نفره برای تامین حداقل دو قرص نان در روز برای هر نفر، نیازمند به ۲۴۰ عدد نان در ماه است. یعنی چیزی حدود ۱۲۰ هزار تومان در ماه فقط برای نان خالی هزینه می شود. این، معادل یارانه نقدی سه نفر از اعضای خانواده است. بر این هزینه باید باقی خرج خوراک و نیز هزینه های مربوط به آب، اجاره مسکن، حمل ونقل، گاز، بهداشت و... را نیز اضافه کنیم. به این ترتیب است که معنای زندگی بیش از ۶۰ میلیون ایرانی زیر خط فقر و نیز ۲۵ میلیون ایرانی زیر خط فقر مطلق خود را نشان می‌دهد.

 

در چنین شرایطی فرصت دریافت غذای مجانی، آن هم شامل برنج و گوشت، برای خانواده‌هایی که شاید در سال یک بار هم گوشت مناسب و به اندازه کافی در سفره‌شان پیدا نمی‌شود، فرصتی غنیمت است. فرق نمی‌کند که برای عزای حسین باشد یا عزای قاتل حسین. مهم، رفتن به خیایان با یک ظرف خالی است برای به دست آوردن حداکثر غذای نذری ممکن. گزارش های متعددی در روز عاشورا خبر از کسادی صف‌های دسته‌های عزادار و پرجمعیت بودن صف‌های متقاضیان غذای نذری می دهد. برخی با قابلمه در خیابان‌ها از یک جا به جای دیگر می‌رفتند تا بتوانند ذخیره‌سازی کنند.

 

در سایه گرسنگی، ماجرای کربلا به حاشیه رانده شده و نبرد واقعی در صحنه کربلای فقر و گرسنگی در شرایط فعلی فرد معنا یافته است. در میان ایرانیان روایت می کنند که «شکم گرسنه ایمان نمی‌شناسد» و روز عاشورا، همه این را دیدند. گزارش‌های هموطنان از داخل روایت می‌کند که در برخی موارد یک دسته عزاداری فقط شامل کسانی بوده است که «علامت» و پرچم و ساز و برگ را حمل می‌کرده‌اند و خبری از صف سینه‌زنان و زنجیرزنان نبوده است. گویی جمعیت سابق عزادار این بار باید به کارهای مهم‌تری مانند حرکت از یک محل به محل دیگر برای پر کردن ظرف غذای خویش می‌پرداخته‌اند.

 

عاشورا: روز گوشت قربانی

 

فراموش نکنیم چندسالی است که برای برخی خانواده ها یگانه فرصت خوردن گوشت همین ایام محرم است و بس.

 

فقر و گرسنگی دلیل وجودی محرم را تا حد زیادی زیر سئوال برده است و موضوع برخورداری از غذای نذری، کارکرد نخستین این مراسم شده است. کار به جایی کشیده است که در یک طنز تلخ حتی یک وب‌سایت ویژه غذای نذری اعلام موجودیت کرد تا بتواند نذری‌دهندگان و گیرندگان را به سوی زمان و مکان مناسب برای این کار هدایت کند. آیا اینترنت در خدمت نهادینه کردن فقر عمل می‌کند و به زودی شاهد گسترش این گونه شیوه‌ها خواهیم بود؟

 

از درد آزادی به درد نان

 

تجربه عاشورای سال ۱۳۸۸ نشان داد ملتی که آزادی می‌خواهد برای آن خطر می‌کند و با نیروهای سرکوبگر درگیر می‌شود و حتی آن را مغلوب می‌کند.

 

همین مورد هم بود که ترس زیادی را در سران نظام ایجاد کرد و آنها را وادار کرد که شتاب‌زده به سوی طرح هدفمند کردن یارانه ها بیایند[۱] و با گسترش فقر و محتاج ساختن مردم از حیث اقتصادی، پتانسیل خطرساز آزادیخواهی را از آنها سلب کنند. هدف این طرح به فقر کشیدن عمومی جامعه و به ویژه، طبقه متوسط بود تا دیگر، جان و توان و ذهنیت جست‌وجوی آزادی را نداشته باشد و به جای آن، در جست‌وجوی نان باشد. این طرح، هر چند اقتصاد ایران را به خاک سیاه نشاند، اما در زمینه هدف سیاسی خود خوب عمل کرد. سه سال پس از عاشورای پرماجرای ۸۸، در عاشورای ۹۱، مردم نه به گارد ضد شورش، بلکه با کسانی که نقش انتظامات محل‌های پخش غذای نذری را ایفا می‌کردند در نزاع بودند تا بتوانند سهمی از گوشت و برنج توزیع شده در آن مکان‌ها را برای خود داشته باشند. در فاصله سه سال، عاشورا از قیام برای آزادی به تلاش برای یافتن گوشت تبدیل شد.

 

درس تحول

 

این واقعیت باید دست کم چشم برخی از جریان های ایستای اپوزیسیون را باز کند تا ببینند که موضوع و دلمشغولی میلیون‌ها ایرانی امروز، نه نبرد برای آرمان‌های عالی و والایی چون آزادی، دمکراسی و سکولاریسم، بلکه تلاش و نبرد برای غذای نذری و برخورداری از یکی دو وعده غذای حاوی گوشت است.

 

قیمت یک نان سنگک در تهران به طور متوسط ۷۰۰ تومان است. اگر متوسط قیمت را در کنار نان های دیگر ۵۰۰ تومان فرض کنیم یک خانواده چهار نفره برای تامین حداقل دو قرص نان در روز برای هر نفر، نیازمند به ۲۴۰ عدد نان در ماه است. یعنی چیزی حدود ۱۲۰ هزار تومان در ماه فقط برای نان خالی هزینه می شود.

ممکن است این امر عمومیت نداشته باشد، اما بخش مهمی از جامعه را دربرمی‌گیرد. خبرهایی که شهروندان از ایران داده اند بیانگر حضور افرادی بوده است که از لایه‌های به ظاهر مرفه طبقه متوسط هستند. بگذارید کل روایت را از قول یک شهروند شیرازی بشنویم:

 

«گزارش دریافتی: من در شیراز هستم. امروز در خیابان‌ها شاهد صحنه‌های شنیعی بودم که هرگز فراموش نخواهم کرد. در هر نقطه از شهر که غذایی توزیع می‌شد چنان جمعیتی گرد می‌آمد که اگر کسی نمی‌دانست آنجا غذای نذری می‌دهند فکر می کرد به میدان تحریر مصر وارد شده است. نکته‌ای که در این میان حائز اهمیت است حضور قشرهای به نسب مرفه با خودروهای مدل بالا در کنار افراد تهیدست و فقیر جامعه بود که هر دو قشر برای دریافت غذای رایگان به خیابان آمده بودند. ولی سئوال این است که چه بلایی بر سر جامعه ما آورده‌اند که مردم به جای ریختن به خیابان جهت سرنگونی این حکومت استبدادی و به جای پیگیری حقوق حقه خود به دنبال یک وعده غذای رایگان به این شکل هستند؟ به راستی باید این موضوع به صورت علمی بررسی شود که چگونه رژیم جمهوری اسلامی توانسته با سوء استفاده از روانشناسی جمعی و استثمار دینی آنچنان ضربه‌ای به فرهنگ و تمدن جامعه ایرانی وارد آورد که مردمانی این چنین هوشمند و ثروتمند از حیث برخورداری از ذخایر نفت، گاز، منابع و ذخایر طبیعی و تاریخی به جای اعتراض به جمهوری اسلامی با چنان حرص و ولعی به سمت دیگ‌های غذای نذری حمله‌ور شوند که گویی صدسال است رنگ خوراک به چشمشان نیامده.»[۲]

 

این روایت به زبان ساده، پدیده پیچیده‌ای را بیان می‌کند که سال‌هاست در نظام جمهوری اسلامی به صورت فکرشده و فرموله شده دنبال می‌شود. جریان‌هایی مانند هئیت موتلفه اسلامی که قدرت اصلی را در بازار سنتی در دست دارند در نشریات درونی خود مانند نشریه «شما»، که ارگان حزب موتلفه اسلامی است، ضرورت عدم توزیع گسترده ثروت در میان مردم را به عنوان یک استراتژی ایدئولوژیک و امنیتی یادآور شده‌اند. آنها بر این باورند که افزایش سطح رفاهی مردم می‌تواند باعث پیدایش افکار و گرایش‌های انحرافی و «گناه‌آلود» در میان آنها شود. به همین خاطر، نوعی فقر «تقوا آفرین» را توصیه می‌کنند. این همان جریانی است که از اول انقلاب میلیون‌ها ایرانی را در «کمیته امداد امام»[۳] به زندگی وابسته به دیگری و رضایت به فقر و شرایط مالی حداقلی، تحت مدیریت خود دارد و با درآمدهای کلان صندوق‌های خیریه مبلغ ناچیزی را به عنوان «ممری ماهیانه» به آنها پرداخت می‌کند و در ازای آن، تبعیت از مذهب و حکومت و شرکت فعال در مراسم دولتی مانند نماز جمعه و راهپیمایی‌های وابسته به نظام را کسب می کند.

 

مدیریت فقر به جای مدیریت ثروت

 

جمهوری اسلامی به این ترتیب در استراتژی خود موفق عمل کرده است: مدیریت ثروت در بالا و مدیریت فقر در پایین.

 

آنها نیک آموخته‌اند که یک ملت به فقر کشیده شده و گرسنه تا زمانی که بتواند حداقلی بیابد و بقای خود را تامین کند به فراتر از آن فکر نمی‌کند. اگر هم بخشی از لای تور فقر سالم گریخت و خواست کاری فراتر کند دستگاه سرکوب به آن خواهد پرداخت. این بهترین و موفق‌ترین فرمول حکومت‌گری است: حاکم ساختن فقر و یاس و ترس و تضمین بقای خویش برای دهه‌ها و سده‌ها.

 

تنها اشکال این فرمول این است که باید مدام شکم مردم گرسنه را پر کرد، جای بازی ندارد. برخلاف شرایط عادی که مردم در آن ممکن است در مواجهه با کمبود و تورم فقط بخواهند از میزان رفاه و شکم سیری خویش قدری بکاهند تا وضعیت نامناسب اقتصادی را قابل تحمل سازند، یک ملت گرسنه دیگر چیزی برای کاستن ندارد. حاشیه حرکت آن به شدت کم است وبه محض آن که حداقل‌ها به او نرسد موضوع مرگ و زندگی برایش مطرح می‌شود. به طور مثال بسیاری از خانواده‌ها در سال ۱۳۸۹ یارانه‌ها را به عنوان یک منبع کمک برای درآمد اصلی خویش می‌پنداشتند، اما امروز، یارانه‌های نقدی یک منبع حیاتی شده است و با قطع آن، میلیون‌ها ایرانی توانایی تامین خوراک روزمره خود را نیز نخواهند داشت. پس، دولت باید هر ماه بین سه تا چهار هزار میلیارد تومان فراهم کند و به مردم به فقر کشیده شده توسط خود بدهد تا لشکر گرسنه ها او را پایین نکشند.

 

استراتژی و ضعف

 

این همان روی دیگر سکه استراتژی «ملت را گرسنه نگهدار و حکومت کن» است. وقتی دولتی به پای این استراتژی می‌رود از یکسو از بابت قیام آزادیخواهانه و دمکراسی‌طلبانه خیالش راحت می‌شود و از طرف دیگر، برای خود یک خطر امنیتی بالا می‌سازد. زیرا به محض اشکال، یا ضعف در تامین قوت روزانه مردم، شورش پابرهنگان به راه می‌افتد. پس، با یک استراتژی شبیه به هدفمندسازی یارانه‌ها می‌توان طبقه متوسط را تار و مار کرد، اما در این صورت بخش مهمی از این طبقه به لایه‌های محروم جامعه می‌پیوندد، زیرا هم سرنوشت می‌شوند و بر شمار و نیز آگاهی‌شان افزوده می‌شود.[۴]

 

فراموش نکنیم، برخلاف لایه‌های محروم سنتی جامعه که با فقر به گونه‌ای زندگی کرده‌اند و آن را در لفافه مذهب و فرهنگ تا حدی برای خود قابل تحمل کرده‌اند، طبقه متوسط به راحتی نمی‌تواند رفاه نسبی خویش را فراموش کند و به فقر و نداری و سوء تغذیه عادت کند. به همین خاطر، پتانسیل اعتراضی قوی‌ای را در خود دارد که مستعد و منتظر فرصتی مناسب است.

فراموش نکنیم، برخلاف لایه‌های محروم سنتی جامعه که با فقر به گونه‌ای زندگی کرده‌اند و آن را در لفافه مذهب و فرهنگ تا حدی برای خود قابل تحمل کرده‌اند، طبقه متوسط به راحتی نمی‌تواند رفاه نسبی خویش را فراموش کند و به فقر و نداری و سوء تغذیه عادت کند. به همین خاطر، پتانسیل اعتراضی قوی‌ای را در خود دارد که مستعد و منتظر فرصتی مناسب است. لیکن به دلیل درگیری شدید در روزمرگی زندگی جدید توام با فقر، این امکان برایش نیست که بتواند خود را سازماندهی کند و دست به اقدام مبتنی بر ابتکار عمل بزند، اما در صورت بروز جرقه‌های اعتراضی می‌تواند توان بالایی از خود در پیشبرد مبارزه‌ای رادیکال نشان دهد.

 

بر این منوال می‌بینیم که استراتژی حکومت بر فقیران که جمهوری اسلامی پس از جنبش سبز به پیش گرفت او را در موقعیتی قرار می دهد که به محض بروز یک ضعف اساسی در تامین حداقل‌های معیشتی برای میلیون‌ها ایرانی به فقر کشیده شده، می‌تواند خود را در معرض یک هجوم عظیم و قاطع از جانب گرسنگان و پابرهنه ها قرار دهد. پارادوکس موضوع در اینجاست که برای کاهش این خطر، نظام حاکم باید از یکسو جو را سرکوبگرایانه‌تر سازد و برای این منظور بیشتر هزینه کند. این امر، خود، به معنای آن است که باید درآمدهایش را هرچه کمتر به اقتصاد و هرچه بیشتر به امنیت و اطلاعات و انتظامات اختصاص دهد؛ اما از دیگر سو، هدایت درآمدها به سوی دستگاه‌های سرکوب، باعث فقیرتر شدن مردم و افزایش خطر انفجار شود. حال در نظر بگیریم که در این میان، تحریم‌های خارجی ناشی از رفتار مشکوک رژیم در زمینه فعالیت‌های اتمی، درآمدهای حکومت را به شدت کاهش داده است. چیزی که رژیم را بر سر یک سه راهی کشنده قرار داده است:

 

۱- اگر بخواهد مردم را همچنان در فقر کنترل شده نگهدارد باید حداقل ها را تامین کند و این هزینه گزافی دارد (معادل ۴۵ هزار میلیارد تومان فقط بابت یارانه های نقدی). در غیر این صورت با شورش گرسنگان مواجه می‌شود.

 

۲- اگر بخواهد از خطر شورش‌های خانمان برانداز در امان باشد، باید دستگاه سرکوب را تقویت کند و این خود هم هزینه‌های مادی فراوانی دارد و هم دردسرهای جانبی و هزینه‌ساز بسیار. به طور مثال سازمان زندان‌های کشور به دلیل افزایش شمار زندانیان در حال ورشکستگی است و خواهان اعدام هر چه سریع‌تر محکومین به قصاص تا زندان‌ها قدری خالی شوند.

 

۳- اگر بخواهد دستگاه سرکوب را تقویت کند باید درآمد رو به کاهش خویش را به جای دادن به مردم گرسنه به دستگاه سرکوب بدهد و در این صورت خطر شورش را بالا می برد.

 

حال در نظر داشته باشیم که برای افزایش درآمدهای خود رژیم ایران باید در پرونده هسته‌ای کوتاه بیاید و در این صورت باز روابط اقتصادی پررونق حاکم می‌شود و به واسطه رونق اقتصادی، باز طبق متوسط خود را از فقر بیرون می‌کشد و باردیگر با مطالبات سیاسی و اجتماعی و فرهنگی خویش ظهور می‌کند. این موقعیت پارادوکسیکال همان وضعیتی است که اگر تعیین تکلیف نشود می‌تواند برای کل نظام خطرساز و حتی برانداز باشد.

 

آیا راه برون رفتی هم هست؟

 

به نظر می‌رسد جمهوری اسلامی در دام خویش افتاده و از ترس مرگ، شرایط مردن خود را فراهم کرده است. انقلاب اسیدهای معده در راه است. افزایش احتمالی فشارهای ناشی از تحریم‌ها و بروز ضعف دولت در تامین حداقل‌های معیشتی مردم آغازگر حرکتی است که در خود هم ناامیدی میلیون‌ها ایرانی محروم و بیکار شده و گرسنه را دارد و هم خشم یک طبقه متوسط به فقر کشیده شده را. ترکیب این دو زاینده حرکتی می‌تواند باشد که در طول سی سال اخیر نمونه نداشته است.

به نظر می‌رسد به کارگیری روش «مردم را فقیر و بر آنها حکومت کن» در یک کشورِ به طور طبیعی فقیر، روش خوب و کارآیی باشد[۵]، چون شانس بروز و ظهور ثروت برای به هم زدن چرخه «فقر مادی – فقر فرهنگی» موجود نیست، اما برعکس، در یک کشور دارای ثروت‌های فراوان طبیعی و انسانی، استفاده از این روش با پارادوکسی برخورد می‌کند که آن را ناموفق می‌سازد.

 

یا باید مردم را به طور مصنوعی فقیر نگهداشت که هزینه دارد، یا باید اجازه داد که مردم به ثروت دست یابند که خطر دارد. تامین هزینه نگهداشتن مردم در فقر، به طور مصنوعی، خود نیاز به بهره‌برداری از ثروت‌های کشور دارد و این کار نیز خود نیاز دارد به به‌کارگیری توان انسانی بخشی از جامعه. به محض اینکه این بخش از نیروی انسانی برای تولید ثروت به کار گرفته شود برای خود موقعیتی به دست می‌آورد که باز به طور طبیعی با آن موقعیت، نظام استبدادی را تهدید می کند و ... این دور تسلسل یا زنجیره شیطانی با منطق درونی خویش هرگز به رژیم‌هایی مانند حکومت فعلی ایران اجازه نمی‌دهد که بتوانند در ورای یک دوره کوتاه مدت بر اساس این منطق بر اوضاع سوار باشند. دلیل شدت خشونت استبداد در ایران نیز این بوده است که بسیار دشوار است ملتی را که در زیر پایش ثروت‌های میلیاردی نهفته است در فقر و گرسنگی نگهداشت.

 

نتیجه‌گیری

 

محرم و عاشورای امسال تبلور دوران تازه‌ای از حیات اقتصادی و اجتماعی جامعه ایران بود که در آن پارامترهای فرهنگی به حاشیه رانده شده‌اند و موضوع معیشت مردم حرف نخست را می‌زند.

 

آنها نیک آموخته‌اند که یک ملت به فقر کشیده شده و گرسنه تا زمانی که بتواند حداقلی بیابد و بقای خود را تامین کند به فراتر از آن فکر نمی‌کند. اگر هم بخشی از لای تور فقر سالم گریخت و خواست کاری فراتر کند دستگاه سرکوب به آن خواهد پرداخت. این بهترین و موفق‌ترین فرمول حکومت‌گری است: حاکم ساختن فقر و یاس و ترس و تضمین بقای خویش برای دهه‌ها و سده‌ها.

تامین این معیشت آسیب‌دیده، در سطح حداقلی خود به دوش دولت افتاده است. دولتی که خود به طور برنامه‌ریزی شده و برای فرار از ترس‌های امنیتی خود که توسط طبقه متوسط در دو نوبت ۱۳۷۸ و ۱۳۸۸ به وجود آمده بود دست به فقیرسازی اجتماعی و عمومیت یافته در ایران زد. حاصل این سیاست کلان این است که امروز جامعه یاد گرفته و منتظر است تا نان روزانه خود را نه از قبل کار و فعالیت در یک اقتصاد مرده و از دست رفته، بلکه از دست حکومت و سیستم اقتصادی وابسته پرور آن تامین کند.

 

به واسطه وخامت اوضاع اقتصادی و طرح امنیتی هدفمندسازی یارانه‌ها استقلال مالی و مادی لایه‌های میلیونی جامعه و از جمله طبقه متوسط و حتی مزدبگیران ضعیف شده و یا حتی از بین رفته و اینک، ده‌ها میلیون ایرانی به مثابه میهمان «ناخوانده» دولتی هستند که فکر می کرد با حذف یارانه‌ها می‌تواند بار مالی خود را کاهش دهد و فشار اصلی را بر دوش بخش خصوصی و مصرف‌کنندگان بگذارد. پس از انجام این مهم، در حال حاضر این چند میلیون میهمان منتظرند تا میزبان نتواند، به هر دلیل و شکلی، از آنها پذیرایی حداقلی کند تا خانه را بر سر او خراب کنند.

 

به نظر می‌رسد جمهوری اسلامی در دام خویش افتاده و از ترس مرگ، شرایط مردن خود را فراهم کرده است. انقلاب اسیدهای معده در راه است. افزایش احتمالی فشارهای ناشی از تحریم‌ها و بروز ضعف دولت در تامین حداقل‌های معیشتی مردم آغازگر حرکتی است که در خود هم ناامیدی میلیون‌ها ایرانی محروم و بیکار شده و گرسنه را دارد و هم خشم یک طبقه متوسط به فقر کشیده شده را. ترکیب این دو زاینده حرکتی می‌تواند باشد که در طول سی سال اخیر نمونه نداشته است. تا اینجا حرکت‌های اعتراضی مردم یا جنبه شورش‌های محدود محرومان جامعه بوده است یا مطالبات خاص طبقه متوسط. به همین دلیل هر دو قابل کنترل و سرکوب بوده است. اینک برای نخستین‌بار و آن هم به دست خود نظام، لایه‌های محروم و متوسط جامعه‌، شانس آن را یافته‌اند که در یک حرکت گسترده مشترک شرکت کنند و این اشتراک و ترکیب شاید آن چیزی است که سرنوشت آن را از حرکت‌های اعتراضی سه دهه گذشته متفاوت خواهد ساخت.

 

پانویس:

۱- طرح هدفمندسازی یارانه‌ها با وجود مخالفت‌های فراوان به دلیل کارکردهای امنیتی خود از دی ماه ۱۳۸۹ آغاز شد.

۲- این روایت از طریق فیس‌بوک به دست نگارنده رسیده است.

۳- این کمیته نزدیک به هفت تا ده میلیون نفر را زیر پوشش خود دارد و نوعی سیستم گداپروری دولتی محسوب می‌شود که با بودجه‌ای کلان میلیون‌ها ایرانی را با حداقل‌های زنده بودن آشتی می‌دهد. فلسفه وجودی این کمیته که ریشه آن به صندوق‌های قرض‌الحسنه بازاریان در دهه چهل خورشیدی بازمی‌گردد ترویج زهد و حداقل‌گرایی مادی در جهت حفظ نظم اجتماعی و طبقاتی است.

۴- طبقه متوسط که به ردیف لایه‌های پایین جامعه کشیده می‌شود دارای سطح فرهنگی بالاتری است و در این موقعیت می‌تواند دانش اجتماعی و درک طبقاتی خویش را با اعضای قشرهای محروم جامعه به مشارکت بگذارد و سطح آگاهی اجتماعی عمومی جامعه را بالا بکشد. این خطری است که نظام حاکم در محاسبات خود نمی‌تواند برای آن کار خاصی انجام دهد.

۵- بسیاری از کشورهای آفریقایی با این فرمول سال‌هاست که زیر سیطره حکومت‌های استبدادی میان فقر و دیکتاتوری عمر می‌گذرانند.

Share this
Share/Save/Bookmark

*** نزنین، این سنت چند صد ساله توی ایران هست.

مرگ انسانيّت
حُسن اخلاق و نكويي بهر انسان زينت است
حُرمت انسان بدارد هركه او خوش طينت است
عشق و مهر و پايمردي و خردورزي ؛ همه
گوهري باشند هريك بهرانسان زينت است
مكتب انسانگرايي فخر انسان است و بس
كازبراي خلق دنيا خود نماد رحمت است
بهر كشورهاي آزاد جهان گرديده حل
ليك از بهر حكومتهاي بسته نكبت است
گر به دقت بنگري بيني سه قشر اجتماع
قشر اوّل قشردارا كاو به ناز ونعمت است
قشر دوم يا مياني قشر آگاه زمان
كاز براي حق مردم درتلاش و زحمت است
قشرسوم يا فقيران كاز براي آب و خور
يا كه بي بهره زآگاهي اسير محنت است
قشر اول با حكومتها ندارد مشكلي
چونكه صاحب قدرتي ناشي زلطف مكنت است
بهر قشر سوّمي نامانده ناي اعتراض
چونكه دربند خلاصي اش زفقر و نكبت است
ليك تنها قشر پويا كان براي وصل حق
دائما موي دماغ حاكم بي حكمت است ---
باشد اين قشر مياني كاز همه الطاف آن --
حق مردم جاري و آزادي آنرا كسوت است
كاوه گويد مرگ انسان در دفاع از حق خويش
مرگ انسان نيست بلكه مرگ انسانيت است

انسان
گركه انساني ؟ ببايدخوي انسان داشتن
خوي انسانيّ ِ والا تر ز حيوان داشتن

فرق انسان با دگر حيوان كرامات است و بس
بايدت كوشش براي آن خصائل داشتن

ور كه حيوان زير ظلم صاحبش تاب آوَرَد
ني تواند لب گشودن " ني شعورش داشتن !ا

گر تو هم در زير ظلم آنكه باشد مثل تو
مثل حيوانها بخواهي سر به پايش داشتن

شان تو از آن بسا كمتر بباشد چونكه او!ا
ازميان همگنانش بت نخواهد داشتن !!ا

گاوميشان در دفاع جان همنوعان خويش !ا
خود نبردي تن به تن باشير خواهند داشتن!!ا

گر تويي كمتر ز آنها ؟ ادّعايت پس بگير!ا
چون نزيبد خود ز بوفالو بتر انگاشتن !ا

حاكمان تو كه باشند بدتر ازشمر و يزيد !!!آ
ازچه بر سينه " زني خواهي علم افراشتن!؟

گر كه آن دو زادهء عّم بود و عشق سلطنت !ا
خود بهانه شد براي بذركين را كاشتن !ا

اين گروه ظالمان ايندم كه خويشانت ني اند !!ا
از چه خواهي پيش آنها سر به پايين داشتن !!؟

ننگ از بهر شما امروز بيش از اين كه نيست !ا
بايدت پنبه زگوش و مُهر ِ‌ لب برداشتن !ا

هر گروه و ملتي شايسته ء‌ آن حاكمان !ا
بوده و راضي بر آنان در حكومت داشتن !ا

كاوه گويد كاوه ها ي اين زمان بايد شدن !!ا
بهر ضّحاكان ببايستي قدان افراشتن !!!ا

(به چاه اندازيد )
اين دين دروغ را به چاه اندازيد
فرياد ز نكبتش به راه اندازيد
ورچاه ميسّر نه بشد " در دهنِ ِ
آن لعنتي ساكن ماه اندازيد
از بهرثواب قدري از اين دين را
اندردهن شريعه خواه اندازيد
برجاي خوراك ؛‌ دين به خوردش بدهيد
يالا دِه بخور دگربه راه اندازيد
وانرا بكنيد حقنه برمسلم و هم
برجيب تمام شيخ و شاه اندازيد
من جيب بگفته ام تو خود ميداني
اين لكْه ننگ را كجا بندازيد
كاوه برهيده از همين ويروسش
وانرا زخميني و خدا آغازيد!!

کاملا با این جمله موافقم

محرم امسال و بخصوص مراسم عاشورا، در روز یکشنبه پنجم آذر ۱۳۹۱، از یک ویژگی مشهود برخوردار بود: کم رنگ شدن وجه مذهبی - سنتی و پر رنگ شدن وجه غذایابی و سرگرمی.

کاری به درست و غلط بودن این مراسم ندارم. عقیده شخصی ام به کنار. چند سال تو ایران زندگی می کنم از بچگی هم دیدم مراسم ها رو. امسال واقعا جنبه ی سرگرمی و تفریح داشت قشنگ . با این که من همش خونه بودم و لی روزهای منتهی به 9 و 10 که بیرون بودم شاهد این مساله بودم

هر چند این نظر را پخش نمی کنید اما حرف دلم را می زنم.
درست است در این کشور گرانی و بیکاری و دها مشکل دیگر وجود دارد. بیش از دهها سال است که نه تنها در این کشور بلکه شیفتگان به امام حسین در دیگر کشورها در روز عاشورا و دههی اول محرم غذای نزری در بین مردم توضیع می کنند
چرا؟ زیرا عقیده دارند با این کار برکت در زندگی آنها بیشتر خواهد شد و من این را تا به حال در زندگی اطرافیانم دیده ام نه تنها دیده ام بلکه اثرش را در زندگی خودم نیز احساس کرده ام.
چه کسی می گوید مردم از شدت گرسنگی در تاسوعا و عاشورا به ایسگاه های توضیع غذا روی می آورند. بله به ظاهر این چنین است که شما می گویید ولی من هم اکنون 25 سال سن دارم و متوسط حقوق پدرم در ماه حدود 200.000 تومان است ولی در هفته حداقل 5 تا 8 وعده انواع گوشت را مصرف می کنیم اما موقه ای که عاشورا می آید.
سوای از عزاداری سطل به دست به این طرف و آن طرف می رویم تا از غذای با برکت امام حسین (ع) استفاده کنیم

آقای مداح اهل بیت: بابای شما گوشت را کیلوی چند می خرد و در هر وعده غذای گوشتی چه مقدار گوشت می ریزد که با حقوق 200 هزار تومانی می تواند هر هفته تا 8 وعده غذا به شما بدهد. مطئمن هستید گوشت گوسفند یا گوساله یا مرغ و یا حتی الاغ و اسب است؟ اگر در هر وعده غذا فقط 75 گرم گوشت قرمز برای هر نفر در نظر بگیریم با احتساب شما و پدر مادرتان حداقل در هر وعده 225 گرم و برای 8 وعده 1800 گرم گوشت در هفته باید بخرید. لذا در یکماه بیش از 7 کیلو گوشت باید بخرید. در حال حاضر بهای هر کیلو گوشت را اگر بطور متوسط 25000 تومان فرض کنیم به اینترتیب بابای محترم شما هر ماه مبلغی حدود 25000X7 یعنی 175000 تومان از در آمد ماهیانه 200000 هزار تومانی خود را جهت خرید گوشت صرف می کند؟!

مداح اهل بیت...برکت را باید از سید علی دریافت کنی نه از امام حسین.... بندگی و مداحی سید علی می کنی ولی اعتقاد به برکتش نداری؟؟؟؟ این رفتار منافقانه ای است که ظاهرا در این چند سال گستره فراوانی یافته است. مداح جان یک فکری برای اینده ات بکن که وقتی بیت اقا و کل نظام سرنگون شد بتوانی کاری شرافتمندانه و هنری به درد بخور پیشه کنی و گرنه همین هشت بار گوشت در هفته هم به سالی یکبار تقلیل می یابد. کمی بیشتر روی ریاضی و اعداد کار کن چون حقوق بابات و کیلوکیلو گوشت خوردن هفتگی ات خیلی سه بود....یعنی ضایع....

با سلام
من به غیر از امسال در همه ی سال ها در این عزادری ها شرکت می کردم.
مراسم عزاداری به شدت تظاهری شده یعنی همه به نوعی فقط می خوان خودشون رو نشون بدند و هیچ گونه ایمان باطنی در وجودشان نیست. این ها به کنار سخنرانی ها سطحی آخوندها واقعا برام غیر قابل تحمل شده، اصلا بخودشون زحمت قدری تغییر در سخنرانی هاشون رو نمی دن . بی جهت نیست تا 100 سال عمر می کنند از بس مفت خورن
پسرها به جای اینکه حواسشون به نوحه و دسته باشه، بیشتر حواسشون به گوشه کنار خیابونه( حتما می دونید چرا؟). دختر ها هم که فقط به فکر تخلیه عقده هاشون هستند
یکی از دلایل ترک این عزاداری ها از جانب من اینه که حکومت فاسد فقیه داره خودش رو پشت خون حسین بن علی مخفی می کنه، و اگر این ائمه نبودند تا حالا بساط دغل بازیشون جمع می شد.
من موندم این مردمی که انقدر برای برای حسین گریه می کنند ، چرا یه نگاهی به خودشون نمی کنند:
حکومت فاسد
اقتصاد فاسد
فرهنگ فاسد
و از همه مهتر آینده نا معلوم جوانان
ظاهرا یادشون رفته امام حسین برای اینها بر علیه یزید قیام کرد.
-----------------------------------------------------------------------------
قلم چرخيد و فرمان را گرفتند
ورق برگشت و ايران را گرفتند
به تيتر «شاه رفت ِ» اطلاعات
توجه کرده کيهان را گرفتند
چپ و مذهب گره خوردند و شيخان
شبانه جای شاهان را گرفتند
همه از حجره‌ها بيرون خزيدند
به سرعت سقف و ايوان را گرفتند
گرفتند و گرفتن کارشان شد
هرآنچه خواستند آن را گرفتند
به هر انگيزه و با هر بهانه
مسلمان نامسلمان را گرفتند
به جرم بدحجابی، بد لباسی
زنان را نيز مردان را گرفتند
سراغ سفره ها نفتی نيامد
وليکن در عوض نان را گرفتند
يکی نان خواست بردندش به زندان
از آن بيچاره دندان را گرفتند
يکی آفتابه دزدی گشت افشا
به دست آفتابه داشت آن را گرفتند
يکی خان بود از حيث چپاول
دوتا مستخدم خان را گرفتند
فلان ملا مخالف داشت بسيار
مخالف‌های ايشان را گرفتند
بده مژده به دزدان خزانه
که شاکی‌های آنان را گرفتند
چو شد در آستان قدس دزدی
گداهای خراسان را گرفتند
به جرم اختلاس شرکت نفت
برادرهای دربان را گرفتند
نميخواهند چون خر را بگيرند
محبت کرده پالان را گرفتند
غذا را آشپز چون شور ميکرد
سر سفره نمکدان را گرفتند
چو آمد سقف مهمانخانه پائين
به حکم شرع مهمان را گرفتند
به قم از روی توضيح‌المسائل
همه اغلاط قرآن را گرفتند
به جرم ارتداد از دين اسلام
دوباره شيخ صنعان را گرفتند
به اين گله دوتا گرگ خودی زد
خدائی شد که چوپان را گرفتند
به ما درد و مرض دادند بسيار
دليلش اينکه درمان را گرفتند
مقام رهبری هم شعر ميگفت
ز دستش بندتنبان را گرفتند
همه اين‌ها جهنم، اين خلايق
ز مردم دين و ايمان را گرفتند

مقاله جالبی نبود ***مردم غذا را به خاطر تبرکش می گیرند چیزی که شما اصلا آن را ***درک نمی کنید آن ارمنی که غذا را می گیرد گرسنه است یا آن بالا شهری

مشکلات اقتصادی درست. ولی شما هم دیگه زیاد شلوغش کردید. عاشورای امسال فرقی با سالهای قبل نداشت. قحطی که نشده ملت حمله کنن به غذاهای نذری. ما خودمون نذری دادیم.کلی هم غذا اضافه اومد

چقدر دیدگاهتان از مردم ایران اشتباه است!!!!مهم نیست مردم امروز ایران و بخصوص نسل جدیدش نان سنگگ را چند میخرد و گوشت کیلوئی چند است برایش. امروز در ایران نه قیمت ارزاق بلکه نگاه مردم نسبت به رفاه و سطح زندگیست که با آنچه نسل قبل از انقلاب شناخته، تفاوت نجومی دارد. مردم حق خود میدانند که شاهانه زندگی کنند و رفاه هالیودی داشته باشند و برای کم آوردن از آنست که دلخور میشوند. گیرم نانشان مفت باشد و گوشتشان فراوان، مسئله آنها را حل نمیکند. به شما نگاهی خواهند کرد از سر بیچارگی و فقر و مسکنت اگر حرف صرفه جوئی و اینطور چیز ها را بگوئید. بروید کیک تولد های خریداری شده در همین روز ها را در جنوب تهران نگاه کنید!!!کجاست عکاسی که یک سری عکس از صفهای جلوی قنادی ها در تهران پارس برایتان بیآورد؟ نیاوران و شمیران و بقیه که جای خود دارند. در هتل های پنج ستاره مشهد تعداد خانواده هائی که بیش از سه بچه هم دارند و نهار و شام را هم در هتل میخورند شما را متحیر خواهد کرد. نه اینکه ذوق زده هستند ازینکه چنین امکانی یافته اند، نه!!فکر میکنند طبیعیش تو زندگی همینه و غیر ازین اگر باشه عجیبه!!!!

نوشا گرامی ، یعنی نگاه مردم نسبت به رفاه و سطح زندگی هیچ ربطی به در آمد و شغل و کارشان ندارد؟؟؟ که برایش مهم نباشد که سنگک را چند بخرد و یا کیک تولدآنچنانی سفارش بدهد؟؟؟ مردم حق خود می داند که شاهانه زندگی کنند و زندگی هالیوودی داشته باشند؟؟؟ با کدام در آمد و کسب و کار...؟؟؟ به جز چند درصدی که در رفاه و البته چپاول و غارتگری زندگی می کنند یعنی سایر طبقات در یک مالیخولیایی بنا به تعاریف شما زندگی می کنند. بله هر چیز که روند طبیعی خودش را داشته باشد خوشایند است ولی بفرمایید در کجای ایران این روند طبیعی پیاده می شود که ما خبر نداریم... طبقه متوسطی که من می شناسم در رنج و عذاب و زدن خرجهای لازم هستند..چه برسد به زندگی های هالیوودی...تضاد نوشته های شما مرا حیرت زده کرده مگر اینکه منظور دیگری داشتید و توضیحتان این سوتفاهم را بوجود آورده است. اگر منظور دیگری دارید خوشحال می شوم که درک بهتری از نظرتان داشته باشم.

منهم مثل شما در تحیرم که این اتفاق چگون میافتد. منهم فکر میکنم یک چیز غیر طبیعی و مالیخولیائی در این داستان هست. جاهان فیلمهای علمی تخیلی. فیلمهای کارتون. همه چیز از مجرا های ناشناخته انجام میدهد. نمیفهمم بچه های استاد بازنشسته همسایه ام که زنش هم کار نمیکند، چطور سه چهار تا تلفن همراه در جیبشان زنگ میزند. چطور در طالقان دارند ویلا میسازند.
بعد هم تو را میبرند طالقان دیدن ویلایشان میبینی ای بابا ، انگار هر کی از جاش بلند شده رفته اونجا ویلا بسازه.
من برای خرید یک مشت آجیل و چند گیاه طبی از عطار محل دچار مشکل میشوم و فکر کرده ام لابد من و خانواده ام بی عرضه هستیم. چون به قول شما کار که نیست، تولید هم نیست. فکر نمیکنم هیچ اقتصاد دانی بتونه این معادله رو حل کن.

بسیار توصیف زیبا و لطیفی است

نوشای عزیز: شما بی عرصه نیستی فقط احتمالا هنوز دزد نشده ای و یا آدمفروشی نمی کنی! حساب 2+2 برابر چهار است نه "اتفاقات غیر طبیعی یا ماورا طبیعی". به این آمار توسط رئیس مرکز آمار ایران توجه کن که می گوید 40 میلیون ایرانی زیر خط فقر زندگی می کنند که 10 میلیون ان زیر خط مطلق فقر هستند یعنی غذای کافی هم ندارند! اما جالب است بدانی نحوه محاسبه اش در مورد خط فقر, کسب در آمد 946 هزار تومان در ماه برای یک خانواده 5 نفره است!!! که می دانی با این پول نمی توان 5 نفر را اداره کرد. اگر ملاک خط فقر را 1.4 میلیون تومن در ماه بگیریم انوقت 60 میلیون ایرانی زیر خط فقر هستند. حالا تعیین کن تو جرو 60 میلیونی یا جرو 15 میلیون؟
http://kar-online.com/node/5441

ارسال کردن دیدگاه جدید

محتویات این فیلد به صورت شخصی نگهداری می شود و در محلی از سایت نمایش داده نمی شود.

نظر شما پس از تایید دبیر وب‌سایت منتشر می‌شود.

لطفا به زبان فارسی کامنت بگذارید.
برای نوشتن به زبان فارسی می توانید از ادیتور زمانه استفاده کنید.

کامنتهایی که حاوی اتهام، توهین و یا حمله شخصی باشد هرز محسوب می شود و
منتشر نخواهد شد.

 

لینک به ادیتور زمانه:         

برای عبور از سد فیلترینگ

پرونده ۱۳۹۱ / چشم‌انداز ۱۳۹۲

مشخصات تازه دریافت برنامه های رادیو زمانه  از ماهواره:

ماهواره  :Eutelsat

هفت درجه شرقی

پولاریزاسیون افقی 

سیمبول ریت ۲۲

فرکانس ۱۰۷۲۱مگاهرتز

همیاران ما