اولین اشتباه آقای افشاری اینست که گمان می کنند کارگران آخرین گروهی بودند که در تحولات سال 57 شرکت کردند تنها کارگران شرکت نفت آخرین گروه کارگری ایران بود که برای تحولات پیوستند . به همین دلیل ما مجبوریم کمی به عقب رفته و تکرار مکررات کنیم . شاه ایران با توجه به فروشنفت پروژه های بسیاری را شروع کرد رفرم سال 42 بستر این تحولات را پی ریزی کرده بود وجود پروژه های سنگین موج کارگران روستائی را به سمت شهرها کشاند و در کارخانه جات و پروژه های بزرگ مشغول بکار نمود اما در سال 55 با فشار عربستان قیمت نفت رو به کاهش می گذارد شاه با کسری بودجه روبرو شده و پروژه ها یکی پس از دیگری تعطیل شده و کارگران بی شماری بیکار می شوند که در حاشیه ی شهرها حلبی آبادها را توسعه می دهند این توسعه با واکنش دولت روبرو شده و مانع اسکان این بیکاران در حلبی آبادها می شوند از اینرو جنبش حاشیه نشینها و درگیری های وسیع این کارگران با شهرداریها و پلیس و ارتش جنبش را شعله ور می کند از اینرو کارگران نه آخرین که اولین گروهی بودند که علیه بی عدالتی اجتماعی و بیکاری دست به پیکار زدند . اما از سوی دیگر بازاریان اقشار تولیدکنندگان سنتی و هچنین روحانیون که در پی مدرنیزم در حال اضمحلال بودند از خلاء درگیری حکومت و کارگران استفاده کرده و چون این اقشار در نهادهای سنتی مانند مساجد متشکل شده بودند به سرعت مهر هژمونی و اتوریته ی خود را با کمک خبرگزاریهای غربی به خاطر جنگ سرد بر جنبش می زنند رهبری تحولات را بدست گرفته و تا امروز در جهت منافع اقشار سنتی جامعه با همه ی دنیا در حال جنگ بوده و از هیچ جنایتی هم فروگذار نبوده اند .
اما موضوعی که کارگران کماکان مستقلانه دست به اعتراض و اعتصاب زده و با جنبشهای دیگر همراهی نمی کنند ربطی به تحولات 57 ندارد اگر چه آن تحولات تجربه ی عنی ای برای آنها به یادگار گذاشته است . اما کارگران تنها به یک دلیل ساده حاضر نیستند از جریانات دیگر همراهی کنند زیرا تا کنون هیچ جریانی بیان خواسته های آنها نبوده اند حتی جریانات چپ هم چشم به تحولات درون حکومت داشته و خواست و منافع آنان را نمایندگی نمی کنند . از چپ ترین تا راست ترین هنوز نتوانسته اند بیان خواسته های آنان باشند . هیچکدام برای بیکاری مزمن که از سال 55 در ایران شروع شده و هر روز جامعه را به انحطاط کشانده برنامه ای ندارند همگی مانند لیبرالها و حتی شاه برنامه هایشان به نفت و شرایط نفت دوخته شده است هیچ چیزی برای گفتن ندارند هیچ جذابیتی برای کارگران ندارند . همگی به مهملات دموکراسی دلخوش کرده اند و راهی فراروی کارگر برای برون رفت از بحران بیکاری و انحطاط جامعه ندارند .
اما موضوعی هم که در رابطه با جنبش سبز و اصلاح طلبان برای کارگران مشخص شده اینست که همه ی جناحهای راست و چپ در جمهوری اسلامی از سرکوب کارگران هیچگاه غافل نشدند و همه ی جناحهای جمهوری اسلامی تنها در سرکوب کارگران متحد بودند از اینرو نمایندگان جنبش سبز هم چه در شعارها و چه در سخنرانی هایشان هیچگاه برنامه ای برای حمایت از کارگران بیان نکرده و نخواهند کرد و اگر روزی هم از روی ناچاری بدان بپردازند قطعا فریبی بیش نخواهد بود .