به نظر من همجنسگرا بودن، یک بیماری روانی هسته! و کسی که این مشکل را دارد، باید واقعا تحت درمان قرار بگیره. همه این حرفها کشک هست که میگن طبیعت همجنسگرا ها همین هست و کاری نمیشه کرد. این مشکل به یک سری مشکلات اجتمائی بر میگرد که فرد در کودکی داشته است

من با همجنسگراها کاری ندارم چرا که اونها باید دنیای آزاد خودشون رو داشته باشن.ولی همجنسگرایی در بین دختران و زنان رو بیشتر قبول دارم.چرا که جنس و بدن زن بیشتر به همجنسگرایی میخوره تا یه مرد.شاید من اشتباه بگم.

"من در میان ایرانیان داخل ایران کسی را ندیده‌ام که با این قضیه مشکلی داشته باشد"
واقعا؟؟؟؟؟؟؟؟!!!!!!!!!!!!!!!

نظری کاملا اشتباه بود، در ایران بسیار نگاه بد بینانه ای به هم جنس گرایی دارند.
نمی دانم چرا تحقیقات گسترده درباره هم جنس گرایی انجام نمی شود و یا اگر انجام می شود همانند اخبار مربوط به همجنسگرایی و حقوق آنها در معرض عموم نیست، براستی آیا این بیماری یا ناهنجاری است یا خیر؟

چه گفتگوی هچل هفتی؟؟!!
«فقط دوبار به ایران سفر کرده‌ام، اما وقتی به دوستان و نزدیک‌های خودم نگاه می‌کنم، می‌توانم بگویم که ایرانی‌ها با همجنسگرایی و همجنسگرایان مشکلی ندارند. من در میان ایرانیان داخل ایران کسی را ندیده‌ام که با این قضیه مشکلی داشته باشد.»
خوب بود ایشون توضیح میدادن که آیا تهران رو فقط ایران میدونن یا خیر که میگویند در میان ایرانیان کسی رو ندیدم که با این قضیه مشکل داشته باشه؟؟!!
ضمنا قسمت انتهایی این گفتگوی پت و مت وار و سراسر جُک، خیلی رمانتیک و احساسی بود!!!!!!!
از این گفتمانهای طنزگونه بیشتر بنویسید، یه خورده بخندیم!

با تشکر از مهران.
من یک همجنسگرای ایرانی هستم که به تازگی از ایران خارج شده‌ام. پیش از خروج از ایران به مدت حدود 3 سال در میان اطرافیان خودم به اصطلاح "کام اوت" کرده بودم (یعنی اعلام کرده بودم که من همجنسگرا هستم)، و در میان دوستانم کسی با این قضیه مشکلی نداشت، نه پسرها و نه دخترها. اما این به خاطر فضای اطراف من و دوستانم بود که خوب گزینش خودم بودند و طبعاً من دنبال آدمهای روشنفکر بودم که دگم اندیش نباشند. اگر کسانی در میان مشتی آدم دگم اندیش زندگی کنند (که تعدادشان در ایران خیلی بیشتر از روشنفکران است)، طبیعیست که نتوانند اعلام کنند که به جنس موافق تمایل دارند.
در مورد این مواردی که برخی دوستان کامنت دادند که این بیماری ه و اختلال روانی و طبیعی نیست و این حرفها، فقط خنده ام گرفت. مثل این بود که بگویند خورشید به دور زمین می چرخد!
به عنوان یک انسان، در زندگیم آدم موفقی بودم (با توجه به تعاریف شخصیم از موفقیت). شاید دوره ای دچار افسردگی شدم و دکتر رفتم و دارو خوردم، اما اون به دلیلی غیر از همجنسگرا بودنم بود، چه بسا دگرجنسگرایان بسیاری هستند که دچار افسردگی اند. خدا را شکر که این روزها دیگر افسردگی هم ندارم و مثل اسم انگلیسی همجنسگرایی (گی)، شاد هستم. حتی بدون این که پارتنری داشته باشم. برای همجنسگرا بودن لازم نیست لزوماً رابطۀ جنسی داشته باشی. چه بسا که یک دگرجنسگرا میتواند تا آخر عمر پارتنری برنگزیند. مسلماً اما دنبال پارتنر خواهم بود. مهم نیست ایرانی باشد یا نه. من هم مثل هر آدمی در آستانۀ سی سالگی هستم و احساس میکنم که باید خانواده تشکیل دهم. اگر ایران مرا به رسمیت نمیشناسد، چه باک! کشورهای دیگر هستند. خدا را شاکرم که همیشه یار من بوده و کمک کرده به خواسته های قلبی ام برسم. سالها پیش خودم را به خدا سپردم و از او خواستم هر چه به صلاحم است پیش پایم بگذارد. تا به حال که دست رد به سینه ام نزده.
کسانی که با همجنسگرایی مخالفند، گمان میکنم که آن را با همجنسبازی اشتباه گرفته اند. اینها شاید همان کسانی باشند که عشق را در سکس خلاصه می کنند. چیزی بالاتر از سکس برایشان وجود ندارد انگار. لهذا بر این باورم که اتفاقاً اینطور افرادند که باید به انسان بودنشان شک کرد!

نظر اول از همه خنده ر تر بود،اين که بيماري روانیه ؟ به نظر شما ؟ نظر شما چه اهمیتی داره،کسایی که سالها تحقيق و آزمایش کردن بايد نظر بدن.
من همجنسگرا نیستم، ولي میدونم چ قدر سخته همجنسگر بودن توی ایران با این مردم که نصف زدگیشونو به فضولی ميگذرونن
،تا وقتی که با کفش های کسی راه نرفتید از راه رفتنش ایراد نگیرید .