من در واقع متوجه نمی شوم که شما چه می گوئید اما بطور کلی از این موضوع هم خوشحالم که شما را در راه تکامل می بینم . اما آنچه که این روزها در واقع مد شده است نپرداختن تحلیل گردان به اساس تحلیل است مثلا در همین موضوع سیاست قبل از آنکه برایش نمایندگی سیاسی قائل شویم ما باید به یک تعریف معین و مشخص علمی برسیم سیاست یعنی چه و چرا سیاست مداران اینگونه می شوند البته من با جنبه های اخلاقی ای که مطرح می کنید بطور کلی نظر مثبتی ندارم چرا که سیاست از یک نیاز برخاسته است و بر اساس مبادلات جوامع اشکال متکامل تری بخود می گیرد از همان ابتدا سیاست برای آن مطرح می شود که حفظ منافع واحد اجتماعی در مبادله با واحدهای اجتماعی دیگر ایجاد می شود . اما بشر چون ابعاد ذهنی اش را گسترش می دهد از واقعیاتی که بستر شکل گیری پدیده هاست فاصله گرفته و بیشتر جنبه های ذهنی و آکادمیکی و تخیلی را توسعه می دهد اما علوم اجتماعی که از قرن نوزدهم به شکل علم درآمد باید همچون علم به آن پرداخت . علم یعنی کشف قوانین حاکم بر ماده و بررسی همه جانبه ی تاثیر متقابل ماده و شعور و بیرون کشیدن این قوانین . از اینرو سیاست نیز مانند سایر پدیده های اجتماعی ناشی از تاثیر متقابل , اشکالی بخود می گیرد که نیاز به کشف قانونمندی های آنست .
اما شما تفاوت روشنفکر و سیاست مدار را نیز تنها از جنبه ی قدرت بد مورد بررسی قرار داده اید در حالی که قدرت به خودی خود چیز بدی نیست و اگر افراد جامعه هژمونی طلب و یا قدرت طلب می شوند یا صاحب اتوریته هستند به خودی خود چیز بدی نیست زیرا شما تنها در زمانی قادر به اجرای افکار اجتماعی خودتان هستید که قدرت سیاسی را بدست بیاورید . سیاست شما ممکن است انسان گرایانه و یا ضد انسانی باشد . اما تاریخ با توجه باینکه تا کنون بر بستر اختلافات طبقاتی و نابرابری های اجتماعی و غیر عدالت جویانه بوده است از اینرو از منظر اکثریت شهروندان سیاست امر سخیفی به نظر می آید . چون سیاست بنابر توقعات اقتصادی و منافع فردی یک رابطه ی اعتباری ست از اینرو اعتبار بخشیده شده ی تاکنونی نیز در جهت عکس منافع اکثریت جامعه صورت پذیرفته است و به همین دلیل نحبگان جامعه نیز تمایلی به وارد شدن در این جرگه ی بی انتها ندارند .

اصولأ روشنفکران در مجامعی که خفقان حاکم است خودی نشان میدهند شاید به این دلیل باشد که کسی نمیتواند اظهار عقیده کند و این جسارت روشنفکر است که او را از قشر متوسط متمایز میگرداند نه روشنگری هایش. خرد جمعی قشر متوسط جامعه معمولأ آگاهتر از آنست که شخصی به عنوان روشنفکر به بیداری آنها اقدام نماید. تاریخ بیاد دارد که تقریبأ در تمامی تصمیماتی که از طرف قدرتمداران و دولت مردان اتخاذ شده و در عین حال تصمیمی مضر به حال کشور و ملت است خرد جمعی مخالفت خود را به طرق مختلف نشان داده است. دوران اصلاحات در ایران دوران روشنگری نبود بلکه جامعۀ آن روز ایران در اکثریت روشن شده بودند و انتخابات فرصتی بود که آن را بیان کنند و بیان کردند. همه میدانیم که روزنامه ها و کتاب های زیادی در دوره اصلاحات به چاپ رسید اما این همان اکثریت بود که قبل از چاپ آن کتابها و روزنامه ها به اصلاح طلبی رأی داد. فکر جمعی در آن روزگار بسیار پیشرفته تر از روشنفکران بود چه، از این طریق حماسۀ 76 را آفریدند. مشکل روشنفکری در ایران باور به این فکر غلط بود که فکر میکردند باید مردم را بیدار کنند و چه چیز واضح تر از اینکه قشر متوسط جامعه به عنوان اکثریت، همیشۀ تاریخ از افکار روشنفکری ضربه خورده اند. روشنفکران ایرانی در طول تاریخ دارای تخصص بوده اند. چنانکه مارکسیستها افکار جمهوری خواهان و آنها نیز سلطنت طلبان را رد میکردند و این نوع نگرش را اساسأ نمیتوان حرکت روشنفکری دانست. اقشار مختلف جامعه در زمانهای متفاوت دارای خواست هایی میشوند که از مجموع این خواست ها حرکتی در راستای سوق جامعه به سوی مدنیت ایجاد میشود. در آن روز مردم حقوق و خواسته های یکدیگر را درک کرده و اتحادی بوجود میاید که موجبات سرنگونی قویترین حاکمان را فراهم مینماید لذا این حرکت از مردم اوج روشنفکری است که نه در یک فرد بلکه در یک جامعه میتوان دید . اما چرا همین مردم زمانی که امورات را به دست نخبگان و روشن فکران خود میسپارند دلشکسته و از کرده خود پشیمان میشوند سؤالی است که باید روشنفکران جواب آن را بدهند. به نظر من در انقلاب 57 بسیاری از مردم میدانستند چه میخواهند و این روشنفکران بودند که هر کدام فکر خود را ارجح بر دیگران قلمداد میکردند و نتیجه آن شد که عموم مردم و خرد جمعی حتی از مخیله اش نگذشته بود. خلاصه آنکه خرد جمعی مردم ناخواسته همه چیز را در جای خود به بهترین وجه درک میکند فقط آنهایی که از بالا نگاه میکنند دچار خطا میشوند.