شما ملغمه ای ساخته اید که هم ایده های ارائه شده ی مارکسیستها هم سوسیالیستها هم سوسیال دموکراتها و هم لیبرالها و حتی محافظه کاران و هم نئولیبرالها را بصورتی دم بریده و ناقص و هم مخلوطی که تا کنون دیده نشده و در روی زمین وحود نداشته بیان کرده اید مثلا در مورد ارسطو صحبت می کنید - البته بدون دلائل علمی - و توجه هم ندارید که انسان مورد تحلیل در زمان ارسطو و توسط ارسطو انسان تحلیل شده در دوران دموکراسی و پس از آن نیست انسان های ارسطو از نظر مقام و ثروت با انسانهای دیگر برابر نیستند در حالی که انسان دوران دموکراسی انسانی ست که در همه ی حقوق اجتماعی با انسانهای دیگر برابرند چگونه ارسطو می تواند از سر زندگی کل جامعه و مدافع حقوق کل جامعه صحبت کند در حالی که انسانها را در هیچ شرایطی برابر نمی داند . و این مشحص می کند تمام اتصالات شما به مکاتب مختلف نوین به ارسطو ناشی از عدم اشنائی شما با مکاتب مختلف است . اما تعریفی که شما از سوسیالیستها و مارکسیستها و لیبرالها از انسان می دهند با تعاریف آنها کاملا متفاوت است . انسان برای یک لیبرال انسانی ست که تنها در برابر قانون با سایر انسانها برابر است و این همان چیزی ست که مارکسیستها آنرا قبول نداشته و قانون را منشاء نابرابری می دانند با این قانون است که غارت و چپاول انسانها به رسمیت شناخته شده و نابرابری حقیقی را ایجاد کرده است اگر به زندگی مردم نگاه کنید این نابرابری را در همه جا مشاهده خواهید کرد . در سیسنم متکی بر لیبرال دموکراسی این اعتبارات بانکی ست که انسانش را با فرهنگ با نشاط با شخصیت و .... نشان می دهد چگونه بیکاری مزمن این نظام قادر است نشاط و سر زندگی را به ارمغان بیاورد تنها سخن پرانی و زیاده گوئی نمی تواند کالاهای ناشی از مازاد تولید را که انبار شده اند را در سوئی قرار دهد و از سوی دیگر سوء تقذیه ی بیش از یک و نیم میلیارد جمعیت دنیا و بیکاری بیش از سیصد میلیون انسان دیگر را در سوی دیگر درمان کند چگونه سرمایه داران سودهای کلان خود را از تولید خارج کرده اند و دولتها یشان را با بدهی های کلان رها کرده و بدهی های دولتهایشان را برای مردم باقی گذاشته اند قادر است سرزندگی ایجاد کند ؟ چگونه حرص و آز سود از سوئی و گرسنگی از سوی دیگر نشاط آور است ؟ اما مارکسیستها اولین قدم و مهمترین قدم را برای ایجاد برابری اصل هر کس به اندازه ی کارش تعیین کرده است یعنی هر کس به اندازه ای که کار کرده است باید همه ی ثمره ی کارش به او بازگردانده شود این اگر چه خود نوعی نابرابری ست اما قدم اول در این راه است . مکانیزم غلمی این موضوع کاملا اثباتی ست که شما را به جلد اول کاپیتال برای دسترسی به درک این مکانیزم ارجاع می دهم . دومین قدم برای ایجاد نشاط بازگرداندن انسان به جایگاه واقعی خودش است یعنی انسانی که در سیستم لیبرالیستی زائده ی تولید و صنعت شده را حاکم بر تولید و صنعت نماید و این به معنی بازگشتن انسان به خوی طبیعت گرش در جایگاه نوین است و .....

با تشکر از نویسنده‌ی گرامی، از دقت نظر در جستجوگری وی جهت یافتن علت رخوت موجود در جریانات چپ، چه مذهبی و چه غیرمذهبی، و طرح ضرورت تبدیل آرمان‌ها به یک برنامه‌ی عملی، و ضرورت طرح بدیل ارگان‌های محتضر نظام سرمایه‌داری. متاسفانه منتقدین بیشتر به دنبال محکوم کردن نویسنده بوده، و کمتر به نقد همدلانه‌ی وی با جریانات چپ توجه نموده‌اند. با سپاس