رژيم عراق و ارتش کلاسيک ديکتاتور، در عرض يک هفته از هم پاشيد.

جواب به پرسش‌های اساسی‌ نویسنده مقاله :
آیا ایران واقعا به دنبال سلاح هسته‌ای است؟بله
اگر هست چه هدفی را از دستیابی به آن دنبال می‌کند؟ ثبات،بقا و اقتدار رژیم ج.ا. و گرفتن امتیازاتی در راستای سلطه سیاسی در خاورمیانه و جهان
چه تفاوتی بین جمهوری اسلامی اتمی و پاکستان اتمی که در ساختار قدرت آن بنیادگرایان پرنفوذ هستند، وجود دارد؟
در پاکستان، نظامیان در پشت پرده سیاسی هستند و رهبران احزاب با منافع شخصی‌ و تضمین اقتدار نظامیان و امنیت پاکستان به چپاول مشغولند، کمکهای میلیاردی آمریکا هم، حق السکوت غرب به پاکستانی‌ها در رابطه با افغانستان، هند و کشمیر است ولی در ایران روند اتمی‌ شدن کشور به نظامی‌گری هر چه بیشتر در ساختار قدرت منجر خواهد شد و حتی از پاکستان هم بیشتر و بدلیل اقتدار داخلی و خارجی‌ پس از کسب بمب هسته‌ایی و تجربه تلخ این ۳۴ سال، تغییر و تحوّل در فضای سیاسی ایران غیر ممکن خواهد شد.
جمهوری اسلامی چه تفاوتی با حکومت‌های استبدادی منطقه دارد که واکنش قدرت‌های جهانی را بر می‌انگیزد؟
تهدید و مخالفت با اسرائیل است که حساسیّت غرب را بر می‌‌انگیزد و امنیت منطقه و جهان را بخاطر میندازد , رژیم‌های ناصادق و ناا‌ستوار عرب، بهانه‌ایی برای امنیت دفاعی خود پیدا کرده و در پی‌ تهیه بمب اتمی‌، منطقه را به آتش زیر خاکستر تبدیل خواهند کرد.
در مسئله‌ی حقوق بشر عربستان و امارات یا ایران، کدام کارنامه‌ی سیاه تری دارند؟ ایران ، بدلیل اعتراضات بیشتر در
جامعه, سرکوب مخالفین و فعالین مدنی-سیاسی،واکنش منفی‌ مردم عادی در دخالت نیروهای فشار در حریم خصوصی، تعداد زندانی‌ها، ترورهای مخالفین در داخل و خارج و...
در حمایت از گروه‌های سلفی مذهبی مانند القاعده که بنیادگرایی مذهبی را به شدیدترین شکل ممکن ترویج می‌کنند، کدام یک نقش موثرتری دارند؟سوال شفاف نیست، سلفی‌های اخوان المسلمین از سعودی‌ها حمایت میشوند و ضّد آمریکا نیستند ولی القاعده سلفی ضّد آمریکا است. ارتباطات فرا امنیتی بین ج.ا.، طالبان افغان و القاعده همیشه وجود داشته و دارد.
کدام یک از متحدان غیر دموکراتیک غرب برای ایجاد تحولات دموکراتیک مورد فشار شدید قدرت‌های جهانی بوده اند؟
منافع غرب و اسرائیل در این بوده که با کشورهای که دشمنی عریان با آنها ندارند را بحال خود گذارند، نهاد‌های مدنی و حقوق بشری در غرب به انتقاد از آنها هم همت گذاشته ولی بخاطر رابطه اقتصادی و منفعت‌جویی‌ها ، رسانه‌ایی نمیشود.
در آخر باید گفت کهبرای مخالفین راستین ج.ا.، راهی‌ جز یاری گرفتن از کشورهای قدرتمند نیست، جنگی فرسایشی یا افغانی- عراقی کردن ایران، نه به سود ایران است و نه غرب ولی منهدم کردن ماشین نظامی ج.ا. بشکل ضربتی و کوتاه مدت و استقرار دولت موقت برای انتخابات آزاد و برقراری دموکراسی، تنها راه تغییر و تحوّل در ایران است. نهادینه کردن حکومتی مردمی و پیروزی بر حاکمین ارتجاعی، فقط از طریق اتحاد،انسجام و عملکرد نیروهای ملی‌ و دموکرات با همیاری نظامیان مخالف رژیم ج.ا. بدست میاید و تضمین کنندهٔ استقلال و تمامیت ارضی ایران و برقراری جمهوری ایرانی‌ است.

رژیم ایران هیچگونه استقلالی ندارد بلکه بعنوان مثال از لحاظ اقتصادی حتی قدرت ساختن میخ کافی را هم ندارد و بگفته خودشان 5 میلیارد دلار فقط میخ وارده کرده اند که البته دزدی های کلان در اینگونه معاملات نیز دلیل عمده این عدم استقلال اقتصادی و نابودی صنعت و اقتصاد ایران است. از لحاظ سیاسی هم در واقع ایزولاسیون رژیم ضد بشری و ضد ایرانی و ترد آن توسط جهان متمدن است که سرتاپای تمامیت رژیم مافیائی جانیان غارتگر را پوشانده است. ملت ایران بخصوص جوانان آگاه و شجاع ایران این بدترین دشمنان بشریت و ایران و ایرانی را به آشغالدانی تاریخ سرازیر خواهند کرد

درود بر شما،
تحریم، نارضایتی ها را افزون می کند و ریزش نیروهای طرفدار نظام را شدت و وسعت می بخشد؛ ولی جهتِ دغدغه های اصیلِ مردم را به سوی ملزومات اولیه زندگی می کشاند و روند دموکراسی خواهی را تضعیف می کند. مغزهای کوچک، کوچکتر می شوند و نمی بالند! دموکراسی، اندیشه های بزرگ و تصورات فراخ می خواهد.
آیا واگذاری مجدد حکومت به اصلاح گران، درد را درمان می کند؟ خیر!
اتحاد جماهیر شوروی سابق، نتوانست با اِعمال "پرستروییکا" و "گلاسنوست"، افرادی را که از نظر فکری با سنت های" دوموستروی" دمخور بودند، به شهروند تبدیل کند. داستان همان داستان همیشگیست: " نمایشگاه شرقی".
تجربه تاریخی ما نشان می دهد که روان ایرانی در درازنای تاریخ، در دو سر طیف افراط و تفریط در سیلان بوده است. ایرانی، میانه روی و پیامدهای بلند مدت را نمی شناسد. تکانشی عمل می کند و نتایج ملموس و آنی می خواهد. گاه، همین را هم نمی خواهد؛ چون به شدت دنباله رو است و نمی داند چه چیز را باید بخواهد. گاه هم می داند، ولی بهتر است در جامعه ای که "تغییر نگرش و تنوع" را "ناسازگاری و تزلزل شخصیتی" و " پوزش" را "امتیاز دهی و ضعف" تلقی می کند، محتاط باشد. بعضا شنیده می شود که هفت تیر کشان سابق"سازمان مجاهدین انقلاب اسلامی" یا " همان اصلاح طلبان کنونی" به ضرس قاطع بیان می دارند که ما برای آزادی سیاسی انقلاب کردیم وگرنه آزادی مدنی که وجود داشت! تردید دارم که راست بگویند؛ چون دولت دکتر شاهپور بختیار همه آنچه را که حتی در تصورشان نمی گنجید، به آنها ارزانی داشت! با این وجود، انقلاب کردند، چون می خواستند انقلاب کنند! درست مانند کودکان که آتش بازی را دوست دارند؛ حتی اگر بسوزند و بسوزانند!
حالا چه باید کرد؟ حالا که فقط "پنج دقیقه به دوازده" مانده است؟ از دیدگاه من، برای مقابله با شرایط کنونی، بایستی تمامی پتانسیلها را آزاد کرد. اصلاح طلبان درونی باید با تمام قوا، مجددا خود را سازمان دهی نموده و اعلام موجودیت کنند. در صورت ایجاد درگیری در کشور و منطقه، این گروه می توانند و باید با روشهای مسالمت آمیز، نغمه های تجزیه طلبانه را خاموش کنند. پیشه وریها در راهند و خطر در کمین است. راه خوشبخت کردن یک گروه، آن نیست که همه را بدبخت کنیم. از سوی دیگر لازم است اپوزیسیون خارج از کشور، هماهنگ و متحد گردد. این گروه ایده هایی دارد که آینده را شکل می دهد. از همه والاتر، مسئولیت نویسندگان و ادیبان است که با جدیت، در مسیر تغییر اندیشگی و گذر به یک جامعه ی مدنی و مردم سالار در ایران زمین گام بردارند.

کار تنها بدست اوپوزیسیون و آنهم بشرطی که اصلاحطلبان از حکومت بیرون آیند و با اپوزیسیون خارج از نظام همداستان شود مممکن است. در غیر این صورت فقط غرب پیروز است. گفته می شود حتا امام زمان هم به آمریکا پناهنده خواهد شد.