دراین نوشته تمام ائتلاف ویا مخالفتهای سران احزاب اسرائیل در حمله نظامی به ایران منظور شده ولی مشکل فلسطین ونگرانیهای دولت امریکا نادیده گرفته شده است
صحیح بنظر میرسد که امریکا متحد سیاسی ونظامی اسرائیل است ودر واقع امنیت این کشور را در اولیت قرار میدهد ولی نباید فراموش کنیم که سیاستهای امریکا توجه خاصی به منابع انرژی خاورمیانه مخصوصا در خلیج فارس دارد وحکام عربی این منطقه هم براستی و یا به ناراستی دل در گرو فلسطین دارند وخواستار خل این مشکل توسط اسرائیل هستند . در گذشته نه چندان دور شارون که در تند روی هیچ از ناتانیاهو کم نداشت نوار غزه را تخلیه کرد البته در مقابل انهم امتیاز بسیاری بدست اورد واگر در صحنه باقی میماند میتوانست به پروژه صلح کلی با فلسطینیان دسترسی پیدا کند . علت ناکامی ناتوانی اولمرت بود که سر انجام به تغییر حکومت منتهی گردید.
در شرائط کنونی امریکا (و بخصوص با وجود فشار لابی نیرومند یهودی ایپک) نمیخواهد وضع خلیج فارس را شکننده تر از وضع فعلی کند بنابرین میشود تصور کرد اکثریت مطلق 94 نفره در کنست بیشترمعطوف به کنار امدن با فلسطینیان است.تا اتحاد به حمله نظلمی بایران.
تغییر دفتر سیاسی حماص از دمشق به اردن و اظهار نظر هفته پیش اسماعیل هنیه دائر بر جدائی موضع نظامیش با ایران نیز مشخصه بیشتر در این راهبرد است که فتح در کنار حماص خارج شده از نفوذ سوریه وایران میتواند نمایندگی فلسطین باشد ومذاکرات بعد از توافقات پنهانی منجر به پیمانی بین این دو دشمن دیرینه شود.
در موقعیت کنونی مذاکره بین دو طرفی خواهد بود که از یکسو اکثریت فلسطینیان را در بر میگیرد و از سوی دیگر دولت اسرائیل با پشتیبانی سه چهارمی کنست دارای اقتداری کامل است که موارد توافق شده را به عمل نزدیک کند.
در خلیج فارس نیز اتحادی در حال شکل گیریست که ایران را در تنگنای انزوا قرار میدهد بطوریکه در روزهای اخیر در رسانه های داخلی ایران خبر از نگرانی مقا مات ایرانی نسبت به اخراج ایرانیان مقیم کشور های خلیج فارس داده اند وتوجه وزارت خارجه به این مشکل متذکر شدند .
البته توجه داریم که بیشتر خبرهائی که درمورد حمله نظامی اسرائیل بایران میشود یک نوع فضا سازی است که از دیر زمان مورد توجه دستگاههای امنیتی برای تضعیف روحیه حریف بکار گرفته میشود .
در همین رابطه نباید این نکته را فراموش کرد که عربستان سعودی بعد از جنگ خلیج فارس که به نیروهای امریکائی اجازه داده بود که در خاک این کشور پایگاه داشته باشند کوشش بسیاری بکار برد تا توانست در 2005 این پاگاهها را برچیند که امریکا ئیها مواضع نظامی خودرا در قطر و بحرین مستقر کردند ودر همین رابطه برای سه چهار ماه رسانه های امریکائی خاندان سلطنتی سعودی را بطرز بیرحمانه ای مورد حمله قرار دادند ولی فهد از دید گاه خود عدول نکرد.
همسوئی عربستان با سیاستهای امریکا صد در صد نیست وحل مساله فلسطین نیز که سیادت عربستان را تحکیم میکند خواسته این کشور است که واقع بینانه ترین پیشنهاد صلح هم توسط ملک عبداله فعلی که انزمان ولیعهد عربستان بود پیشنهاد گردید که البته اسرائیل انرا در بوته اجمال قرار داد.
مساله ایران هم با اینکه احمدی نژاد از مذاکرات هسته ای کنار گذاشته شده با چالشی جدید روبرو شده که نماد ان طولانی شدن مذاکرات وین و همچنین اگر و اما هائیست که نسبت به مذاکرات بغداد در روزنامه های ایران خود نمائی میکند ودر نتیجه شایعه ای راه افتاده که کنگره امریکا در صدد تحریمهای تازه تری علیه ایران است .
بنظر نمیرسد که شائول مفاذ با لیکود همراه شده است که به ایران حمله نظامی کند و اظهارات خانم لیپنی نیز ناشی از دور شدن او از رهبری حزب است نه انکه مخالف و یا موافق حمله نظامیست واز طرف دیگر تکلیف حزب کار گر نیز نا مشخص است زیرا معلوم نیست ایهود بارک کجاست ایا همچنان وزارت دفاع را دارد ویا بکنار رفته است ولی ترکیب 94 کرسی در کنست نشان دهنده انستکه بارک در ائتلاف باقی مانده است.
در بعض از رسانه ها اعلام شده بود که عربستان به اسرائیل یایگاه میدهد تا این کشور بتواند بایران حمله کند با توجه بشیوه اعتقادات عربهای حجاز چنین اجازه ای هیچگاه جامه عمل نخواهد پوشید چون وهابی ها حتی پایگاههای امریکائی را نپذیرفتند ومسلما فرودگاه در اختیار اسرائیل قرار نخواهند داد زیرا در صورت درگیری جنگ بین اسرائیل و ایران قربانی کشور های خلیج خواهند بود و عقل سالم ابجاب میکند که سری را که درد نمیکند نباید پیچید.