با این جمله نویسنده که که: "اگر مفهوم شهروند مبنا قرار گیرد بسیاری از معضلات حل می‌شود." کاملا مخالفم جدای از حق شهروندی همانطور که در جائی دیگر اشاره کردید ملت کرد بایستی از حق تعیین سرنوشت و ایجاد کشور کردستان برخوردار باشد، انتظار چندانی هم از مرکز نشینان در کل چه در داخل و چه در خارج ایران نداریم ، ملت کرد در راهی قدم نهاده که خود آینده خود را تعیین می کند با هر هزینه ای و با صرف هر زمانی . با تشکر از کرماشان

آقاي افشاري عزيز لازم ميدانم به شما توضيح مختصري درمورد مناطق سكونت قوميتها بدهم، ابتدا از استان سيستان و بلوچستان شروع ميكنم مشكل بلوچستان ايران مسئله قومي نميباشد بلكه مشكل مذهبي ميباشد، بلوچها سني مذهب ميباشند و بسيار از وجود تبعيض مذهبي ناراضي ميباشند، بلوچها قبل از انقلاب روابط دوستانه ايي با حكومت پهلوي داشتند و مشكلات كلا مذهبي ميباشد نه قومي، جنبش قومي در بلوچستان وجود ندارد و شواهد نشان ميدهد هويت ايراني بلوچها بسيار قوي ميباشد فقط مشكل مذهبي جدي وجود دارد كه حتما بايد حل شود، فشارهاي حكومت شيعه مذهب جمهوري اسلامي باعث شده است بعض افراد و گروهها در سيستان و بلوچستان از گروه طالبان حمايت كنند. در آذربايجان ما مشكل قوميتي نداريم شما اگر به تبريز، اردبيل، اروميه يا تهران كه تعداد قابل توجهي ترك زندگي ميكنند برويد متوجه ميشويد اساسا كسي با مباحث قومي آشنايي ندارد و نگاهها سراسري ميباشد و معطوف به مسائل سراسري مثل گراني، بيكاري، فساد و... در آذربايجان، جريانان قومي و نگاه قومي در حاشيه قرار دارد و منحصر به تعدادي از نشريات محلي، وبلاگها و سايتهاي اينترنتي و دانشگاهها ميباشد نه عموم مردم.
در تركمنصحرا نيز مشكل اصلي مذهبي ميباشد و شباهت زيادي به وضعيت بلوچستان دارد، در بين بلوچها نيز اساسا جنبش قومي وجود ندارد و در صورت تغيير حكومت در ايران ما شاهد مشكلي از نواحي تركمن نشين نخواهيم بود.
در مورد خوزستان نيز بايد بگويم در اين استان بخصو ص مناطق خاصي مثل آبادان، اهواز و... ما شاهد مشكلات اقتصادي، اجتماعي، تامين آب شرب و مشكلات اساسي ديگري در اين استان ميباشيم در بين عربهاي ايراني گرايشات قومي حدود 20 درصد ميباشيم كه بسيار كم ميباشد تازه اين آمار نيز بيشتر به خاطر كم توجهي جمهوري اسلامي به هويت ايراني و همان مسائل عمومي كه اشاره كردم.
اما در مورد كردستان قضيه متفاوت ميباشم ابتدا بايد بگويم كردهاي شيعه مذهب، اهل حق مشكلي با حكومت مركزي ايران ندارند يعني كردهاي كرمانشاه، ايلام، بيجار و قروه اما كردهاي سني مذهب كه در استانهاي كردستان، جنوب آذربايجان و شهرستانهاي پاوه، روانسر، جوانرود استان كرمانشاه سكونت دارند همواره با حكومتهاي مركزي ايران مشكل داشته اند، در واقع گرايشات جدايي طلبانه در بين كردهاي سني مذهب وجود دارد، به اعتقاد من به دو علت عمده:
1- آشنا نبودن با نقش كردها در تاريخ ايران
2- نفوذ ذهني احزاب كرد بر روي مردم كردستان

اجازه دهيد نتيجه گيري كنم:
- در مورد مسائل قومي در ايران بسيار مبالغه شده است، ما فقط در كردستان مشكل داريم
- نخبگان قومي كه شما به صحبتهايشان استناد ميكنيد در بين قوميتها محبوبيت ندارند البته به استثناي بعضي افراد و گروهها در كردستان

لحن مقالتون اصلا طوري نيست ،كه موقع نوشتن از دگرباشا يا تابو ها مينويسين
طوري نوشتين،انگار تمام تلاشتونو ميكنين،تا حقي به كسايي كه استقلال ميخوانو ندين!
بهتره يه چيزو خوب بدونيم،خاك هر جايي مال مردم اونجاست!نه كسايي كه اونجا زندگي نميكنن،استقلال حق هر منطقه اييه.
به نظرتون چرا وقتي از مرز يه كشور اورپايي رد ميشين زبونم عوض ميشه؟(به استثناي دو سه تا كشور)
آيا قبلا كشوراي اوروپا بزرگتر از مساحتي كه بودند،نبودند،آيا كشوراي جديد با استقلال مشكلي براشون پيش اومده؟
خيلي وقته حقوقي كه قوميتا ميخواستن،بهشون داده نشده،از رضا شاه و يگانه سازي فرهنگي،تا الان و سركوب ان جي او ها و جلوگيري از استفاده ي نوشتاري از زباني به غير از زبان فارسي حتي روي ديوار ها!

بهتره ياد فرانسوي ها تو كبك كانادا بيفتيم،و انقدر شعار تماميت ارضي رو تكرار نكنيم.
يه توصيه بود براي زمانه

به آقای افشاری پیشنهاد می کنم حتماً این مقاله رو مطالعه بفرمایند.
http://my.gooya.com/%D8%A7%D8%AC%D8%AA%D9%85%D8%A7%D8%B9%DB%8C/3500-%D9%...

اول برو معنی قومیت و ملیت رو یاد بگیر بعد از اینکه تونستی اینها رو از هم تمیز بدی بشین مقاله بنویس .

با سلام
متاسفانه نگارنده آنچنان متناقض مسایل را عنوان کرده است، که خواننده نمی تواند حدس بزند که ایشان در کدام موضع ایستاده(همان ایرادی که خود بر گروههای سیاسی مخاطب وارد دانسته است )و چه نتیجه ای از این نوشته میگیرند.
سوال من از آقای افشار این است: که چه؟ بفرمایید که جدای از کلی گویی های بسیار، چه راه حل عملی برای مساله مطالبات ملیت های غیر فارس --و یا به قول شما قومیت ها-- در ایران دارید.
البته از پیشنهادی که ارایه فرمودید یعنی "حق شهروندی" می توان راه حل دموکراتیک!! شما را حدس زد :

دموکراسی آن هم مدل "اکثریتی" است. که باز هم به شکل دیگری از استبداد یعنی "استبداد اکثریت"ختم می شود. و سایر ملیتها یا به قول شما قومیت ها هم هیشه در موضع اپوزیسیون ( البته اگر به اکثزیت اجازه دهند) باقی مانده و گدایی سیاسی کنند.
حق دادن و حق گرفتن هر دو شهامت میخواهد. و راه حل آن هم ارائه راه کاری عملی است. نه با کلمات بازی کردن و استبداد کهنه ایرانی را لابه لای جمله های دموکرات نما پنهان کردن.
تنها راه رسیدن به دموکراسی پایدار در ایران تقسیم قدرت بر اساس مشارکت مستقل همه ملیتها و قومیت های ساکن در ایران است. آن هم مدل "دموکراسی توافق" یا با کمی اغماض همان فدرالیسم است.

مشکلات استانهای مرزی ایران (کردستان,آذربایجان و...) معلول تفکرات اشتباه حاکمان تهران ( از دوره رضا شاه)برای ایجاد یک دولت-ملت با رویکرد انکار تنوع زبانی و فرهنگی و حل کردن سایر ملیتهای ایرانی در درون فرهنگ وزبان پارس و یک دست کردن آن بوده و هست .دیالکتیک انکار-مقاومت و مبارزه میان ملی گرایی فاشیستی ایرانی و مقاومت کردها و آذریها و... از این زمان شروع شد. حال این سوال مطرح میشود که روشنفکران و آزادیخواهان ایرانی در تمام این سالها که کردها,آذریها و... با این تفکر و سیستمی که برایند این اندیشه می باشد مبارزه کرده اند و هزینه های گزاف مادی و جانی پرداخته اند در کدام طرف این معادله قرار داشته اند؟ آیا آنها توانسته اند که با عبور از احساسات ناسیونالیستی انکارکننده سایر مردمان غیرفارس؛تعریفی از ملی گرایی ایرانی ارایه دهند که حقوق فرهنگی وسیاسی غیر فارسها را نیز شامل شود؟ آیا آنها توانسته اند مرزبندی مشخص با این تفکران فاشیستی داشته باشند یا همواره این تفکر را تایید کرده و در برابر جنایات آن سکوت پیشه کرده اند, سکوتی که هم اکنون نیز میتوان صدای آنرا شنید!

حتی زمانی که یک مرکز نشین روشنفکر سعی دارد با نوشتن مقاله ای بی طرفانه موضوع را در حد طرح کلیات مطرح کند نمی تواند انصاف را تا آخر متن حفظ کند. ایشان بیشتر سعی دارد با اقرار به وجود برخی حقوق اولیه و اساسی قومیتها و یا در واقع ملیتهای ایرانی، آنها را هم وزن با مرکز نشینان و یا عمدتا فارسها در عدم تحقق این حقوق قرار دهد، موضوعی که خود نمونه ای از دلایل عدم باور به مرکز نشینان است. مشکل آنجا بیشتر نمایان می شود که به باور ایشان: "رگه‌های نگرش فاشسیتی و نژادپرستانه در برخی موضع‌گیری‌های فعالان قومیتی دیده می‌شود. اصرار زیاد و پافشاری افراطی بر مسئله زبان و تمایزهای نژادی و قومیتی در دنیایی که جهانی شدن روند غالب آن است، منطقی نیست و نتایج نامناسبی به‌بار می‌آورد". جناب آقای افشار، دقیقا به همین دلیل جهانی شدن و حضور اهرمهای متنوع در دست حکومت مرکزی جهت یکدست کردن جامعه و فارسیزه کردن ایران است که مسئله هویت سازی مثل زبان تا این حد مهم است. ما می دانیم که شمای نوعی به شکلی آگاهانه سعی در کم اهمیت دادن این مهم دارید. در واقع اگر شما بتوانید مسئله زبان و حتی مذهب غیر شیعی را به تدریج حل نمائید دیگر نیازی نیست دغدغه حفظ "حوزه تمدنی ایران بزرگ" را داشته باشید، موضوعی که منتفع آن فقط شمائید. ولی بازجای شکر آن با قی است که چنین مقالاتی دیده می شود. مقالاتی که سعی دارد بگوید برخی حقوق وجود دارد ولی لزوماً گرفتنی نیست و به قول ایشان اصرار بر زبان، شکلی فاشیستی و نژادپرستانه یافته و عدم مجال به این مهم برای رنگ باختن و پاک شدن صورت مسئله به کل نژادپرستانه نیست! ما همه در برابر قانون برابریم ولی بعضی برابرتر (جورج اورول، قلعه حیوانات)

"اصرار زیاد و پافشاری افراطی بر مسئله زبان و تمایزهای نژادی و قومیتی در دنیایی که جهانی شدن روند غالب آن است، منطقی نیست و نتایج نامناسبی به‌بار می‌آورد."

چرا که نه؟ آیا شما از این وضعیت ناراحت هستید؟ چرا مردم مقاومت نکنند در مقابل سیاست سیستماتیک آسیمیلاسیون و نسل کشی فرهنگی که زبان و فرهنگ اش را ممنوع و بی اهمیت جلوه می دهند. این نوع تصویر و نگاه شما متاسفانه نشان می دهد که باز از موقع حاکمیت حرف می زنید. در روند جهانی شدن چه چیزی منطقی نیست؟ این چه ربطی دارد اولا"؟ جهانی شدن به معنای نفی و فراموش کردن فرهنگ و زبانها نیست. بلکه آنها میراث فرهنگ بشری هستند که یونسکو بر حفظ آنها تاکید می کند. در کشورهای مدرن همواره بر حفظ فرهنگ و زبانهای مختلف تاکید می شود. حال شما ناراحت از مبارزه فعالینی که حقوق اولیه یعنی تحصیل به زبان مادری و لذت بردن از فرهنگ ملی خود را غیر منطقی می دانید. این نوع نگرش شما ضد حقوق بشری می باشد.

علاج همه مشکلات رسیدن به یک دموکراسی سکولار بر پایه حقوق بشر و انسانیت میباشد که هر فرد ایرانی با هر مذهب و قومیتی بتواند در تعیین سرنوشت خود سهیم بوده و شهر و دیار خود را خود اداره کند و هرکس با هر قومیت و مذهب و عقیده ای در صورت داشتن شایستگی بتواند کلیدی ترین پستهای نظام را تصرف کرده و نیز بتواند شخص اول مملکت شود. علاج مبارزه با دیکتاتوری و فاشیست مذهبی جمهوری اسلامی گرفتاری در دام خشونت و فاشیست قومی مذهبی(کرد_ سنی) و نژادپرستی نیست.
و در ضمن من که کرمانشاهی میباشم و از نزدیک با مردم کرد سروکار دارم تفکر و حرف زدن در مورد تجزیه و تجزیه طلبی را در میان کردهای کرمانشاه که اکثرا الحق(یارسان) و شیعه و کردهای ایلام که شیعه هستند نمی بینم و فقط این خواست(تجزیه طلبی) را در میان برخی گروههای کرد سنی استان کردستان و کردهای خارج از کشور میبینم و این نگاه در میان مردم عادی و عامی استان کردستان هم هیچ طرفداری ندارد بجز در میان معدودی افراد خشونت طلب که در دام فاشیست قومی و نژادپرستی گرفتار شده اند

آقای افشاری تا آنجایی که من خبر دارم حزبی با این عنوان (پ.پ.ک ) نه در اپوزسیون نه در پوزسیون ایران وجود ندارد. آما در مورد استعمال کلمه قومیت و کارکردهای پنهان این کلمه در متن شما باید بگویم این دیدگاه مشترک سیاسی یک اجتماع مشخص مانند کردستان است که مفهوم قوم یا قومیت را بر نمی تابد و مقیمان این جغرافیا/جامعه/فرهنگ و زبان را به یک ملت تبدیل میکند. صد البته همانطور که جنابعالی نیز به درستی اشاره فرمودین مسئله تجزیه یا بهتر بگوییم استقلال حق انسانی چنین ملتیست و من دلیلی برای حتی اظهار نظر های هر چند مهربانانه دیگران نمیبینم،باید تا کنون برای همه اهل قلم در ایران و خارج این مسئله روشن شده باشد که احزاب سیاسی ملیتهای ایران در قدم اول محصول رشد آگاهی سیاسی این ملیتها و در قدم های بعدی نیاز انکار ناپذیر خود مدیریتی سیاسی و اجتماعی اینان است که به هیچ عنوان به معنای واگرایی و ملی گرایی افراطی نیست و تنها در چهارچوب حقوق بشر میتوان در مورد آن به قضاوت نشست. آشکار است که حقوق فرهنگی و یا زبانی که شما نیز بدان ۀشاره فرموده اید برای ایجاد جامعه سیاسی مستقل به هیچ عنوان کافی نیست و این مستلزم در اختیار داشتن قدرت سیاسی و آموزشی برای رسیدن به هویتی مستقل بر اساس داشته های فرهنگیست.در نهایت آقای افشاری بدون وجود هویتهای مستقل ،همگرایی یا جهان وطنی شعاری تهی خواهد بود که معنایی جز نابودی دیگری برای تثبیت سلطه کسانی که در چنین شرایطی چنین شعاری را سر میدهند نخواهد داشت.

در مثل مناقشه نیست و اصلا و ابدا هم قصد توهین ندارم میگند که یه گروه دیوانه داشتند در صفی راه می رفتند که ازشان پرسیدند که عاقل تان کدامست که گفتند که آن جلویی که دست و پایش در غل و زنجیر است. اقای افشاری جزو 4-5 نفر از روشنفکران عاقل فارس هستند که تا بحال حتی به شکل خیلی ناقصی هم که شده به معضل ملیت( یا بقول ایشان قومیت) پرداخته اند. با همه این حتی این عاقل هم از درک جزئی ترین مسئله موجود در ایران و تعریف ملت و فرقش با قوم را نمی توانند درک کنند. اقای افشاری: در مورد تعریف قوم و ملت و قبیله و دولت و اینگونه موضوعات تا بحال هزاران کتاب نوشته شده است که خوشبختانه شمایی که در آمریکا زندگی می کنید نمی توانید بهانه داشته باشد که دسترسی به منابع نداشته اید. من برای راحتی تان کتابی را معرفی می کنم که می توانید با یکی دو دولار از آمازون سفارش دهید و مطالعه کنید و فرق بین ملت و قوم را به فهمید.
Political Ideologies, An Introduction by Andrew Heywood, Third Edition , published by Palgrave
برای درک وضع اسفناک روشنفکران فارس باید به بینید که بیسواد و کم حافظه ای مانند همه اسمامی این چند نفر را میدانم. از بین اینهمه روشنفکر فارس تابحال 1: اقای افشاری 2: ارش دکلان 3: بهرام رحمانی 4: عباس عبدی 5: خانم هایده ترابی بوده اند که گاهگاهی از مشکل سازترین معضل تاریخ نوین ایران یعنی وجود ستم و تبعیض بر اکثریت ملت( قومیت) های ایرانی سخن گفته اند.

برای انکه تکراری نباشد من زیر پیام های رامین و ائلشن اردبیلی و آن کاربری که از جرج اورول نقل قول آورده را امضا می کنم . دغدغه مرا این دوستان هر کدام به نحوی بیان کرده اند.

اقای افشاری در کنار قبول تبعیض و حقوق ذایل شده اکثیرت ایرانی ها و اشتباه و کمکاری های حاکمان فارس طبق معمول همه روشنفکران فارس یه لگدی هم به هویت طلبان و فعالین حرکت بیداری ملت های تحت ستم ایران انداخته اند.
اقای افشاری: برای اینکه کارتان را راخت کنم باید بگویم که اگر هم اکثریت این فعالین جاسوس مستقیم و حقوق بگیر و مزدور خرابکار کشور های بیگانه باشند همه مسئولیت ( نه بخشی از آن) متوجه روشنفکران و حامکان فارس است که جو را آنقدر خفه گان کرده و این اکثریت را از خود رانده اند که آنها مجبور شده اند چشم به بیگانه گان دوخته باشند.
علت رادیکال شدن این جنبش های بیداری مللی در ایران عدم توجه دولت و روشنفکران فارس-- از جمله افرادی مانند جنابعالی--- به مشکلات ملیت های ایرانی و نتیجه بیش از هشتاد سال تبعبض و توهین و تحقیر از طرف شوینزم فارس می باشد. عدم شرکت تورک های آرزبایجانی در جنبش سبزتان نشانه این بی علاقگی ما تورک های به مسائل داخلی فارس ها بود که گوش های سنگین رهبری شکست خورده این جنبش تا بحال نتوانسته اند بشنوند
اگر فردی یا بد تر از ملتی را برای مدت طولانی موردستم قرار دهی که صدایش بجایی نرسد این شخص یا ملت حق دارد که برای بقای خود دست به ریسک های خطرناکی زند.
دو استرات÷یسین آمریکایی به نام های
Kenneth N. Waltz and Scott Douglas Sagand در کتابی تحت عنوان

The Spread of Nuclear Weapons, A debate
بحث می کنند که ایا افزایش تعداد دولت های مسلح به زرادخانه اتمی برای امنیت جهانی بهتر و با خطرناکتر است. والتز بحث می کند که این وجود برای صلح جهانی بهتر است و مثال شوروی و آمریکا را شاهد می آورد اما اسکات داگلاس بدرستی در مخالفت با ایشان بحث می کنند که اگر دولتی مسلح به سلاح های هسته ای را زیاده از حد زیر فشار قرار دهی آنها برای خلاصی از ناامیدی و لاعلاجی ممکن است که دست به استفاده ریسکی از سلاح ها بزنند. من با این ایده کاملا موافقم. انسانها برای بقای خودشان اگرمجبور شان کنند برای مدت کوتاهی هم که شد می توانند چشم بر حقوق دیگران به بندند. نمونه اش خلاصی کورد های عراقی و با آغوش باز پذیرفتن مداخله نطامی آمریکا و دوستی بیش از حد با اسرائیل- از یه کورد عراقی ساکن اقلیم خودمختار پرسیدند که ایا شما اسرائیل را دوست دارید که گفتند که نه . ما عاشق اسرائیل هستیم. این که این دوستی با امریکا یا اسرائیل به ضرر ملیت های عرب و ترکمن عراقی است برای کرد رها شده از ظلم و ستم بی حد صدام اهمیتی ندارد. روشنفکر و متفکر عراقی نا راضی از این رفتار و تصمیم کورد های عراقی قبا از اینکه به کورد های عراقی انتقاد کند باید از خودش شروع کند که وقتی صدام در قدرت بود این روشنفکر برای دفاع از حقوق هموطن کوردش کاری انجام نداده بود. الان که بازی برگشته است پس چرا کورد عراقی منافع خودش را قربانی منافع مردمی کند که در این همه سال از کتار اینهمه ظلم و ستم بدون احساس فشار وجدان گذشته است.؟

موفق و سلامت و سرافراز باشید.
با احترام

آقای افشاری عزیز
من فارس هستم اما متاسفانه نمیتوانم با دیدگاه شما هم نظر باشم. موضوع بلوچستان و کردستان گذشته از موضوع زبانی و ملیتی ، مذهبی هم هست و در اقلیت قرار دادن گروهی به بهانه ی مذهب یا زبان ظلم بزرگی بر این بخش است. حرف های شما درباره ی دموکراسی درست، اما خود بهتر میدانید که چقدر از موضع حق به جانبی حرف زده اید. شاید اگر یک کرد یا بلوچ بودید هرگز با این لحن حرف نمی زدید. گاهی به نظر میرسد که برای آن ها راهی باقی نمانده است. طبیعی است که کلام خشونت آمیز نیز در طول این همه سال در ادبیات آن ها راه یابد. حتی ممکن است تجزیه طلب هم باشند اما ما- که اکثریت زبانی و مذهبی را داریم- نمیتوانیم به جای آن ها حرف بزنیم. البته همینکه شما به عنوان یک فعال سیاسی این تابو را شکسته و از حقوق اقلیت ها حرف زده اید نشان دهنده ی روشن بینی شماست،چیزی که فعالین سیاسی داخل در مورد آن چنان سکوت میکنند که انگار واقعا کردها و بلوچها حقی ندارند. در مورد آذری ها و عرب ها موضوع کمی متفاوت است اما جدا ازین نیست.

این دوستانی که در کامنت‌های خود ایران را به گلستان تشبیه کرده اند و مشگلات ملّیتی و قومیتی را انکار میکنند انسان را وسوسه میکنند که به بقیه کشور هائی که جزو ایران نیستند نامه بنویسد و بخواهد جزو قلم رو ایران شوند. لازم به ذکر است که خیلی‌ از ما قسقای‌ها از بس که عاشق سیاست‌های ضد تورکی دولت مرکزی بودیم داوطلبانه زبان و فر هنگ خود را به فراموشی سپردیم. در بست نوکره هر چی‌ فارس زبان هست هستم

ضمن سلام به آقای افشاری

فقط نمی دانم ما ترکان آذری به چه علت باید خودمان را در چهار چوب ایران زندانی کنیم . مگر این شیوه ز ندگی همجوار اجباری در طول این دهه چه به مردم آذربایجان داده است . زبان و فرهنگمان در حال نابودیست ، تحقیر قومی شده ایم و می شویم ، گذشته تاریخی مان ( هر چه که هست ) تحریف شده است ، وضعیت اقتصادی مان وخیم است ، وضعیت سیاسی مان جلو چشم است . گذشته از آن در مواجهه با دولت و حتی ملتی ( فارس زبانها ) قرار داریم که نارسیست وار عاشق خودش است و غیر از خود را به چشم موجودات پست می بیند . هشتاد سال این بیماری در خون این ملت و دولت رخنه کرده است . چگونه می توان از این بیماران انتظار داشت که حقوقی برای ما قائل شوند .ایران در وضعیت فعلی برای آنها لازم و به درد بخور است ، نه برای سایر غیر فارسها . ما ملتی هستیم که همه چیز داریم به غیر از دولت خودمان . اگر مشتی عرب در حاشیه خلیج فارس کشور خود را دارند، اگر 9 میلیون آذری در قفقاز کشور خود را دارند ، ما چرا نداشته باشیم ؟