مظلومیت کودکان در دنیای آشفتۀ امروز ما شدیداً غم انگیز است. قسمتی از پیام بیت العدل اعظم، مرکز جامعۀ جهانی بهائی، مورخ اردیبهشت 2000 در مورد فوق:

«کودکان را نباید رها نمود تا در دنیایی که پر از مخاطرات اخلاقی است سرگردان گردند. اطفال در وضع حاضر جامعهء بشری با سرنوشتی بی‌رحمانه مواجه هستند: میلیونها طفل در بسیاری از کشورها از نظر اجتماعی بی سر و سامان و سرگردانند. کودکان چه از خانواده‌های غنی و چه فقیر احساس می‌کنند که والدین آنها و سایر بزرگسالان نسبت به آنها بیگانه‌اند. ریشهء‌این بیگانگی در خودپرستی ناشی از مادّه‌پرستی (Materialism) است که هستهء مرکزی آن بی‌اعتقادی به خداوند است و قلوب مردم را در همه جا تسخیر کرده است. بی‌خانمانی و دربدری اجتماعی اطفال در زمان ما به یقین نشانهء جامعه‌ای است که در حال فرو ریختن است. این وضعیت اختصاص به نژاد، طبقه، ملّت و یا وضع اقتصادی خاصّی ندارد؛ همه بدان گرفتارند. از ملاحظهء این که در بسیاری از مناطق جهان کودکان را برای سربازی استخدام می‌کنند و آنان را به عنوان کارگر به کار می‎گمارند و عملاً به بردگی می‌فروشند، وادار به فحشاء می‌کنند و موضوع تصاویر وقیح و شهوت‌انگیز (pornography) قرار می‌دهند، پدران و مادرانی که در پی هوی و هوس خویشند کودکان خود را رها می‌کنند و اطفال به صُوَر گوناگون قربانی مطامع دیگران می‌شوند، قلوبمان به شدّت متأسّف و متأثّر است. امثال این امور چنان زیاد است که نمی‌توان تمام موارد آن را ذکر نمود. بسیاری از این اوضاع هول‌انگیز را والدین خود بر اطفالشان تحمیل می‌کنند و از آن راه صدمات روحی و روانی که به این کودکان وارد می‌شود خارج از حدّ حساب است. جامعهء جهانی ما هم نمی‌تواند از عواقب این شرایط و احوال مصون بماند. ملاحظهء این احوال باید همهء ما را برانگیزد تا به کوشش‌های فوری و پیگیر برای حفظ منافع کودکان و حفظ آینده پردازیم...
در دارایی یک جامعه، کودکان گرانبهاترین گنجینه‌اند؛ زیرا اطفال امید و ضامن آینده‌اند. کودکان حامل بذرهایی هستند که خصوصیات جامعهء فردا را در بر دارد؛ خصوصیاتی که بیشتر در اثر رفتار بزرگسالان، یا در اثر قصور و کوتاهی‌های آنان شکل می‌پذیرد. کودکان اماناتی هستند که هر جامعه‌ای که آنها را نادیده گیرد، نمی‌تواند از کیفر چنین غفلتی در امان بماند. محبّت همه‌جانبه به اطفال، نحوهء رفتاری که با آنان داریم، کیفیّت توجّهی که به آنها مبذول می‌کنیم، طرز سلوک و رفتار بزرگسالان نسبت به کودکان، همه عبارت از جنبه‌های حیاتی طرز توجّه و تلقّی مورد لزوم است. محبّت لازمه‌اش انضباط است و شهامت این که کودکان را به سختی عادت دهیم، نه این که اطفال را به هوی و هوس خود واگذاریم تا کاملاً خودرو بار آیند. باید محیطی به وجود آورد که اطفال احساس کنند به جامعه تعلّق دارند و در اهداف و مقاصد جامعه شریک و سهیم گردند.»