این مطلب در تیرماه نوشته شد اما هم اکنون مصداق بیشتری دارد. با تکر به خاطر نصب مجدد.
با سلام

با توجه به موضعگیری بچگانه و انحصارطلب و تمامیت خواه خلیفه هیچگونه امکان تعامل در کار نیست. آقا میخواهند خود در صندلی راننده باشند و کسی هم غیر از خودی ها نه در صندلی کنار راننده و نه در هیچ کجای خودرو حکومت سوار نخواهند کرد. به این ترتیب وقتی که اتوبوس اقای خامنه ای به ته این سراشیبیی خود-ساخته برسد فقط اقا و ملتزمان رکاب ایشان به بهشت وارد خواهند شد و لاغیر.

اینکه اصلاح طلب ها فکر میکنند می توانند از این نمد برای خود کلاهی ببافند فکری بس بیهوده و تضعیف کننده جریان اعتراضی است. اقای خاتمی به درستی اعلام کرده که اصلاح طلبها در انتخابات شرکت نمی کنند مگر اینکه شرایط مهیا شود. ایشان گرچه شرایط را قبلا اعلام کرده اند اما در سخنان اخیر خود نامی از این شروط نیاوردند. با این ترتیب به نظر میرسد که ایشان راه را برای دوپهلو حرف زدن باز گداشته اند.

از ایشان میپرسیم که اگر شما معتثدثد که شرکت در انتخابات 84 اشتباه بوه است و انتخابات 88 هم که بدون شرح و بی نیاز از هرگونه تعبیری است ایا هنوز هم امیدوارید که خلیفه کوچکترین وقعی به رای اصلاح طلب ها بگذارد؟

در سی و جند سال گذشته چند شخصیت در موقعیت های کلیدی اشتباهاتی را مرتکب شده اند که منجر به بن بست امروز شده است. اول جناب شخص شاه بود که میتوانست با فرستادن یک نماینده ویژه به پاریس یا قبل از ان اقای خمینی را با احترام به ایران میاورد و از ایشان دلجویی کند که نکرد. این کوته بینی شاه سبب شد که خاندان سلطنت اش گم شد و نظام پادشاهی ایران را به بن بست رسانید. البته این اشتباه شاه دنباله یک رشته اشتباهات ما قبل از ان هم بوده که در نگاه کردن در اینه عقب میتوان به خوبی دید. خانه نشین کردن مصدق و تنگ کردن عرصه بر ازادی بیان و کلا عدول کردن از نظام مشروطه از دیکر اشتباهات وی بود. در ان استمالت از اقای خمینی حرکتی بود به جا که میتوانست از وقوع جمهوری شیرخشت و ابگیپو جلو گیری کند که هم اکنون به اژدهای هفتادسری تبدیل شده و کسی را یارای مقابله با ان نیست. در ان زمان هیچکس حتی خود اخوندها به فکرشان هم خطور نمیکرد که در صندلی قدرت باشند. انچه انها میخواسند کمی دلجویی و ملاطفه و کمی آذوقه و خواروبار بود که از انها دریغ شد و این اشتباه بزرگ شاه و اطرافیان بود که بر گردن ملت ایران افتاد.

اشتباه بعدی را اقایان شریف امامی و بختیار مرتکب شدند که هر کدام با شاخ و شانه کشیدن در برابر اقای خمینی به اوج گرفتن مخالفتها با شاه و بازگون کشدن رژیم دامن زدند. یکی در بحبوحه حکومت نظامی قلدری کرد و گفت من دیگر ان شریف امامی سابق نیستم و اله میکنم وبله میکنم و بدون کم و کاست خود اله و بله شد بدون اینکه بتواند در کاخ نخست وزیری یک لیوان اب خنک بخورد. و بختیار هم تا امد خودش را جلو اندانت و موقعیت را ندید و گفت "من مرغ طوفانم---". این دو میتوانستند از خودشان بگدرند و خودهاشان را سوار هواپیما کنند و به دلجویی از اقای خمینی بروند. آخر ناسلامتی اینها درس خوانده سوربن و هاروارد و غیره بودند و سیاست را بلد بودند و ظاهرا میدانستند یایک من ارد سیاست چند تا نان حکومتی میشود پخت. اما افسوس که این دو در شرایطی بس بحرانی زمام امور را به دست گرفتند و جه اشتباه بزرگی کردند. حتی تا ان زمان اقای بختیار هم کسی تصور اینکه اخوند شاه شود را نداشت.

بعد هم بازرگان امد و با ندانم کاری هایش در دفترش نشست و برای هر کاری ... هم رفت قم یا جماران تا از اقا اجازه بگیرد. در طول زمامداری کوتاه جناب بازرگان چندین فرصت طلایی هدر رفت و ملایان که درگوشه وکنار هر اداره ای و موسسه ای نشسته بودند رفته رفته اموز کارهای اداری را یاد گرفتند و هرچه بیشتر به داخل حکومت رخنه کردندو در حقیقت و به اصطلاح رایانه ای امروز حکومت را "هک" کردند. اگر جناب بازرگان با اقتدار بیشتری عمل کرده بودند شاید هم اکنون شرایط دیگری حکمفرمابود و حداقل اوباشان مردم را در زندانها مورد تجاوز و هتک حرمت قرار نمیدادند.

اشتباه بعدی هم اقای بنی صدر مرتکب شدند و با بی صبری و کوته بینی خود حکومت را در معرض انتقادات اخوندها قرار داد و سرانجام هم خیلی خوش شانس بود توانست از مهلکه جان سالم به در برد. گرچه وی نتیچه اشتباهات خودرا بی واسطه بازپس گرفت اما به استقرار جمهوری شیرخشت و اب گیپو کمک زیادی کرد. به اقرار خودشان ان دروغپردازی های کذایی در پاریس را همه میدانیم.

اما در سال 1997میلادی با امدن اقای خاتمی به صحنه رقابتهای ریاست جمهوری نور امیدی در دل مردم پیدا شد و مردم با اشتیاق به پای صندوقها رفتند و 20 میلیون رای نثار قدم ایشان کردند. اما افسوس که تعلل جناب خاتمی و دوپهلوگویی های ایشان و درنگ کردن هایشان باز هم نومیدی را به ملت ارمغان داد و 4 سال بعد میخ های حکومت به قدری در پشت مردم محکم شده بود که ان سرش ناپیدا بود.

اما امروز هم اگر اقای خاتمی فکر میکند که با امدن اصلاح طلبها به میدان انتخابات افاقه ای خواهد شد ایشان سخت در اشتباهند. البته همانطوریکه خودشان گفته اند ایشان به نظام اسلامی معتقدند اما نظام کنونی به رهبری خلیفه سید علی را زیاد دوست ندارند. ایشان غافلند که سید علی فقط به حضور اصلاح طلبان در پای صندوق رای نیاز دارد نه ارائ انها. حال اینکه چه کسی وارد میدان رقابت ها شود یا نشود فرقی نمیکند. در ایران اسلامی امروز حرف اول را اسلحه میزند و اگر سیاستمداران ناراضی و معممین مخالف با هم بکصدا بشوند و اعتراضشان را دسته حمعی بیان کنند انوقت میبینیم که طلسم خلیفه و سپاه هم نرم میشود و شاید هم کلا زایل شود.
شاید اگر اقای خاتمی امروز با اقتدار مخالفت خود را در قالب تحریم انتخابات بیان کنند بتوان منتظر تغییراتی بود و گرنه اش هما است و کاسه همان.
امیدوارم اقایان خاتمی و دیگر ناراضیان معمم این بار قدم ها را درست بردارند.

به امید بیدلری ایران

ارسال شده توسط کاربر مهمان در تاریخ دوشنبه, 04/27/1390 - 22:09.