ای بابا اینقد مانده بود که بگی: مهدی اخوان ثالث...

شاید احساسات، احتیاج به یک دوپینگ شیمیایی در مغز دارند تا وصف حال دل‌ را بشکلی زیبا به کلمه دراورند و بیان کنند !؟ نصرت رحمانی در سالهای پیری، با خانواده خود در یکی‌ از شهرهای شمالی ایران، زندگی‌ آرامی را سپری کرد. احمد شاملو، از طریق فرح دیبا به خارج فرستاده شد و ترک اعتیاد کرد. نیما به مشروب و منقل التفات خاصی‌ داشت. اخوان ثالث در مصرف مشروب زیاده روی میکرد. شهریار در کنار منقل، اشعار خوبی‌ سرود و ...

خانم پارسی پور . **** محمود مشرف تهرانی یا م آزاد ؛ کسی که شاملو در مقدمه ای بر نخستین مجموعه کتاب شعر او ؛ او را از خلاق ترین شاعران شعر فارسی معرفی می کند و محمد حقوقی نقدها در باره شعر او نوشته؛ کسی که ۱۲ کتاب بداستان و شعر برای کودکان و نوجوانان نوشته که بارها تجدید چاپ شده؛ را کسی معرفی می کنید که هیچ کتاب کودکان ننوشته . چرا دروغ می گویپد؟ کسی که زبان و تخییل را ادبیات کودکان ایران ارتقا داده ؛ کسی که شعر عصر او هنوز هم و به گفته دوست و دوشمن؛ از براهنی تا سپانلو؛ از بهترین شعرهای ادبیان معاصر فارسی است را این گونه معرفی کرده اید.. می نویسید کسی از او خبر نداشت . دستکم ۵ کتاب در نقد شعر او منتشر شده ؛ مجموعه اثار او ۱۲ بار تجدید چاپ شده؛ ۳ کتاب داستان کودکان او جایزه برده ؛ در نقد شعر او مقاله ها در مجلات منتشر شده . شما اطلاعات غلط به خواننده می دهید. ****

قلم شما بسیار توانا است و از همه مهم تر حافظه شما در ثبت وقایع هیچ نکته مبهمی باقی نگذاشته اید . اکنون روحش ارام است که اشنای از فرصتی استفاده کرد و به ازای بک نوشته معتاذ بوذن.....و.دیگر زوایای زندگی اش زا

بیان کرد.

اکنون ما معنای گزارش را فهمیدیم. دست مریزاد.

دوستان شما یه گمانم باید مراقب باشند تا گزارش اینده نباشند .شکر که ما از مصاحبت با شما مخرومیم.

دوستان گرامی

من اگر می خواستم نام شاعر را ذکر کنم این کار را می کردم. به هر حال شاعر بودن یک معنا و معتاد بودن معنای دیگری است. این مقاله ها در جستجوی طرح مشکلات اجتماعی نوشته می شوند و برخی از افراد البته مشهور هستند. من همیشه نام و مشخصات افراد را عوض می کنم که سوء تفاهم ایجاد نشود. به هرحال قبول کنید که اعتیاد مشکل عظیمی در ایران بوجود آورده و طرح این مسئله از اهمیت برخوردار است.

شهرنوش

خانم پارسی پور کمی زنانه مینویسند ، یعنی بدون خط کشی های مردانه . شاید بتوان گفت دقیقا نمیدانند میخواهند چه بگویند (که هیچ ایرادی هم از نظر من ندارد). بنابر این ، خواننده در پایان نمیداند که چه شد و قرار بود چه شود؟ و دچار سو تفاهم میشود. من در ابتدا نوشته های ایشان را با تعمق میخواندم و دنبال چه شد بودم ، اما الان به صورت یک داستان شیرین و خوب نگاشته شده ، صرفا و صرفا برای تفریح میخوانم ، بدون کوچکترین تعمقی ، و لذت هم میبرم .
به هر حال ممنون از اینکه یاد آقای م آزاد را زنده کردید. حد اقل توضیح دوستان به من نادان نشان داد که چنین شاعر برجسته ای وجود داشته و کارش هم خیلی درست بوده.
پیشنهاد میکنم به همین سبک نوشتن ادامه دهید ، زیرا در صورتی که خواننده خود را پیدا کند ، به جای خود شیرین است ، و شاید هم گاهی تلنگری بزند (شاید هم گاهی نیشتر بشود) که میتواند موثر باشد.
ممنون

متنی که من نوشته ام بدون ذکر نام بود. اگر بنا باشد درباره آزاد بنویسیم باید ادبیات او را نقد کنیم، اما اینجا وجه اعتیاد او در مد نظر بوده و نام او هم ذکر نشده. به هر حال این بحث از نظر من مختومه است و دوباره تکرار می کنم شاعر بودن و با استعداد بودن یک مسئله و معتاد بودن مسئله دیگری ست. توجه بفرمایید که میلیون ها نفر در سطح کشور معتاد هستند. اگر شاعر هستید مسئولیت بزرگ تری در قبال جامعه دارید و باید الگو و انگاره باشید. حالا اگر شما دوست دارید این مسئله را توجیه کنید به خودتان مربوط است.

شهرنوش

من خیلی دلم میخواهد از شما (خانم پارسی پور) بپرسم شغل شریف شما چیست؟ منتقدید؟ خبرنگارید؟ تاریخ می نویسید؟ روانکاوید؟ که این نوشته با مبانی هیچ یک از اینها سازگار نیست. مقاله ای که من خواندم غیر از واکاوی خصوصی ترین جنبه های زندگی یک انسان مشخصاً به قصد لجن مال کردن او (بقول یکی از خوانندگان به سبک شریعتمداری کیهان) حاوی هیچ هدف دیگری نیست و با پاراگرافی دوخطی در مدح نیم بند اشعارش مقاله را پایان بردید. به گفته شما "اگر بنا باشد درباره آزاد بنویسیم باید ادبیات او را نقد کنیم، اما اینجا وجه اعتیاد او در مد نظر بوده و نام او هم ذکر نشده" شما خوانندگان را از کدام مرام و مکتب فکری می دانید که ادعا می کنید من از کسی اسم نبرده ام؟ غیر از اینکه در همین جمله اسم بردید، تبدیل تخلص او به م.اسیر منطبق بر رسم و روش بغایت پلیدی است که هر کس سری در ادبیات گوبلزی مرسوم این روزها دارد با آن آشنایی کافی دارد. با این استدلال، اینکه "از کسی اسم نبرده ام" دروغ فاحش و احمق فرض کردن من خواننده است. شما یک شاعر نسبتاً معروف را انتخاب کرده اید و برشهایی از زندگی او را به تصویر کشیده اید که او را به معتادی طفیلی و نه یک خط بیشتر فرو می کاهد. امکان دارد این به "وجه اعتیاد" پرداختن را تشریح کنید که یعنی چه؟ به پدیده "اعتیاد" پرداخته اید؟ یا از زاویه ای نو به شاعر نگاه کرده اید؟ این است ادعای شما از زبان خودتان: "این مقاله ها در جستجوی طرح مشکلات اجتماعی نوشته می شوند" زمانی که ماجرای "زنگ زدن و دررفتن" را از قول شخصی مجهول الهویه بیان می کردید یا به چگونگی زندگی و روابط جنسی او اشاره می کردید به دنبال طرح مسائل اجتماعی بودید؟ یک نفر، یک مورد را به من نشان دهد که در مقاله ای آسیب شناسانه نویسنده توصیف ماجرایی را با "شخصى ماجرایى از او را تعریف مى‌کرد" شروع می کند، پاراگرافی که از سویی شخص را به لجن می کشد و از سویی هیچ منبع قابل پیگیری ندارد. نوشتید که "عاقبت م. اسیر موفق شد در مؤسسه‌اى که براى کودکان کتاب تهیه مى‌کرد استخدام شود. اینکه او در آنجا چه مى‌کرد بر من روشن نیست. شاید کتاب‌هایى مى‌نوشت و یا کتاب‌هاى نوشته‌شده را ویرایش مى‌کرد" این بار که خواستید راجع به کسی قلم بزنید بد نیست فقط و فقط سری به صفحه فارسی ویکی پدیای او بزنید تا برایتان روشن شود "او در آنجا نزدیک به پنجاه عنوان داستان و شعر مختص کودکان می نوشت" که اگر سر نزده اید، من شما را فاقد صلاحیت مقاله نوشتن راجع به شخص می دانم و اگر خوانده اید، فاقد یکی از اولین اصول انسانی که "راستگویی" باشد. چطور به حکم "اگر شاعر هستید مسئولیت بزرگ تری پیش رو دارید و باید الگو باشید" را از کدام ناکجاآباد آورده اید؟ ایکاش شجاعت داشتید که دیدگاه شخصی خودتان را به زبان بیاورید که به هر دلیل از او و زندگی اش متنفرید. من م.آزاد را نمی شناسم جز از طریق برخی اشعارش، اما فارغ از شخص مورد اشاره اینگونه قلم زدن (که شرم دارم آن را قلم زدن بنامم) مبتنی بر تفکری آکنده از تنفر و با نگاهی از بالا است که انسانها را به شپش های خوب و بد تقسیم می کند. اینها را ننوشتم به قصد یا حتی امید اینکه تغییری در سبک و نگاهتان حاصل شود، بل به این دلیل که مپندارید خوراکهای اینچنینی با برچسب "پرداختن به مسائل اجتماعی" برای هر مزاجی قابل هضم است که گرسنگی برای اینگونه متون از جای دیگری می آید. دیشب به لطف دوستی روزنامه نگار بخشی از مقدمه "احمد شاملو" بر دفتر "م.آزاد" که با عنوان "برای انسانیت می نویسیم" در روزنامه روزگار چاپ شده بود را خواندم. در جستجوی مقاله کامل به اینجا آمدم و این نوشته را خواندم. از مقایسه ناخودآگاه این دو قلم (که البته بسیار نامناسب و شرم آور است این مقایسه) سرافکنده شدم، سرافکنده...
سوالی از گردانندگان زمانه (مشخصاً کسی یا کسانی که این مقاله را شایسته نشر تشخیص دادند) دارم که ایکاش پاسخی بشنوم بر آن: هدف از نشر این مقاله چیست؟ شما که این نوشته را انتشار دادید، اگر اسم نویسنده را نمی دانستید آن را کجا (در ذهنتان و در قفسه روزنامه تان) طبقه بندی می کردید؟
و سخنی با خوانندگان، چه آنانی که نوشته بودند "رادیو و سایت زمانه ضد چپ است، حق شما است" یا "باعث شد با او آشنا شویم" و چه آنانی که به سبک روایی زنان پله نشین کوچه های تهران از شاعران دیگر و چرا و چگونگی اعتیاد و جنبه های منفی زندگیشان سخن رانده بودند. چشم بر پلیدی نبندید که "چشم برنبستن بر پلیدی" بن همه آن چیزی است که آنها که بزرگ می شماریدشان عمر صرف آن کردند.

خانم پارسی‌پور چرا اسم شخصیت رو نذاشتید غلامحسین؟ چرا گذاشتید م. اسیر؟ ما نباید یاد م. آزاد بیفتیم؟ یا باید باور کنیم که مسئله زندگی شاعر نیست و اعتیاده که یه مشکل اجتماعیه؟ به نظر من مشکلات اجتماعی زیادن، اعتیاد خوبیش اینه که فقط خود آدم رو اذیت می‌کنه، ولی تخریب شخصیت خیلی از اعتیاد بدتره.

چه جای تعجب که اینجا ایران است ( حتی اگر آمریکا و هلند باشد ) و ما همان جماعتیم که نخبگانمان را می کشیم .... زنده یا مرده شان را نابود می کنیم . آنانی هستیم که شاعری را که به زیبایی زبان فارسی افزوده است و یکی از زیباترین اشعار معاصر را در باب بهار به گنجینه فارسی سروده است را بدل به هرویینی ِ بیکاره ی زن باره می کنیم .... نه که دیگران پاک زیستها ند ! نه که پاک زیستن و از دیوار بالا نرفتن و دل و روده ی سالم به خاک بردنشان .... بسیار به جهان ما افزوده است .... نه که ما مانند م.آزاد بسیار داریم ........ پس***..... شاعر را بی آبرو کنیم ***برای خودم و شما این شعر را می خوانم / می نویسم : لحظه ای در بهار می بینم کوچه ها سرخ می شوند زمان نیلگون است باد مثل اندوهی از تماشای رود می آید. لحظه ای با تو ای پرنده سبز ای تماشای ساحرانه ی آب لحظه ای با تو از تو می گویم. به تماشای این غروب که دشت مثل دنیای خفتگان زباست که زمان نیلگونه می بارد به تماشای این بهار بیا با تو ای لحظه وار ای همه ی تاریکی و فراموشی با تو در باران به تماشای رود می گذریم. لحظه ای در بهار می دانم لحظه ای در بهار می میرم ....

خانوم پارسی پور
شما اگر واقعا قصد اشاره به نام آن شاعر را نداشتید میتونستید از هر اسم دیگه ای استفاده کنید و نه میم اسیر که نوعی دهن کجی به تخلص آن شاعر هم هست.