فیروزه رمضان‌زاده - آبتین غفاری متولد ۱۳۵۵ است. وی نوازندگی تنبک و دف را از سنین نوجوانی آغاز کرد. در کارنامه هنری او فعالیت و شرکت در گروه‌های مختلف موسیقی و کنسرت‌های متعدد در تهران و شهرهای دیگر به چشم می‌خورد. او از ۱۰ ماه پیش تاکنون به عنوان نوازنده تنبک و دف در یکی از گروه‌های موسیقی سنتی ترکیه به نام "تبریز‌دان تورس" مشغول به فعالیت است.

محمود خوشنام - یک‏صد سال اخیر را باید شکوفاترین دوره‏ آواز و آوازخوانی در تاریخ موسیقی ایران به‏ شمار آورد. آوازخوانی در ایران، بر خلاف سازنوازی، هیچگاه با تحریم و تکفیر مطلق روبرو نشده است. از زمان صفویان که شیعی‏گری نیز رشد و پرورش یافت و برگزاری آیین‏های مذهبی شدت و افزایش پیدا کرد، ملایان آواز و آوازخوانی را نیز به خدمت گرفتند و از این راه بر تأثیر مراسم آیینی خود افزودند.

محمود خوشنام – وقتی حرف صدا و آواز به میان می‌آید، همه بیش از هر چیز بر شش‌دانگ بودن آن نظر دارند. حال آنکه موسیقی سنتی ایران پیش از آنکه نیاز داشته باشد به صدای شش‌دانگی، صدای "با حال" می‌طلبد؛ جیغ و فریاد با مزاجش سازگار نیست، اهل نجوا و زمزمه است.

پژمان اکبرزاده- با نزدیک شدن به شب‌های سال نو، رقابت‌ ترانه‌های پرطرفدار برای مهمانی‌های این شب هم داغ‌تر می‌شود. بر پایه تازه‌ترین جدولی که تارنمای Watch My Tunes منتشر کرده، ترانهء Raise Your Glass ("جامِتو ببر بالا") از "پینک"، خواننده آمریکایی در جایگاه نخست ایستاده است.

محمود خوشنام – جامعه ایران در دوران ناصری جز از راه‌های دیپلماتیک هیچگونه تماسی با مغرب‌زمین نداشت. از همین ‌روی هنر و فرهنگ، از جمله موسیقی ملی راه گذشته چند صد ساله‌ خود را آرام می‌پیمود.

محمود خوشنام - مسعود عطائی پزشک است ولی عشق و علاقه‌اش به شعر و قصه و ترانه، چنان است که غالباً کار در این دو سه حوزه هنری را بر حرفه اصلی خود ترجیح می‌دهد. به ویژه در این یکی دو سال اخیر که به افتخار بازنشستگی هم نائل شده، پرشور‌تر در این حوزه‌ها جولان می‌دهد.

 شهزاده سمرقندی - جان بیلی، مردم‌شناس و موسیقی‌شناس ایرلندی با همسرش ورونیکا دوبلدی خواننده ترانه‌های هراتی را بار اول سال ۲۰۰۰ در جشنواره ترانه‌های شرق در سمرقند دیده بودم.

محمود خوشنام: اگر جامعه‌ موسیقی ایران شکوفایی و پویایی خود را در یکصد سال اخیر به چند تن انگشت‌شمار مدیون باشد، بی‌تردید یکی از آنان روانشاد ابوالحسن صباست که باید او را مرد چند بُعدی موسیقی ملی نامید. زیرا هم می‌ساخت، هم می‌نواخت، هم گرد می‌آورد و هم می‌پرداخت. او بود که برای ویلون مغرب‌زمینی شناسنامه‌ ایرانی گرفت و این ساز خوش‌لحن را از قیمومت کمانچه رهایی بخشید.