چه خوب که نویسنده صادقانه سعی کرده با دوستش با همان فرمت قبل صحبت کنه.یعنی نامه. نوشته تاثیرگذاری بود. ممنون

رادیو زمانه ی عزیز
خواهش می کنم به جان آیرو این کامنت ها را تا مطلب از روی صفحه ی اول برداشته نشده انعکاس دهید تا نویسنده ی محترم هم نقد کار خودش را ببیند. سپاس

من این شعر را تقدیم می کنم به نیلوفر شید مهر .
که درد را خوب تشخیص می دهد و به زبان معمولی می گوید : گرد وخاک نکنید عزیزان هر کشته ایی از قبیلۀ خود ماست. حالا که زنده ایم و زندگان را گم کرده ایم . کمی به اطراف نگاه کنیم.
برای چندمین بار است که از نقد یک مطلب با اهمیت کمی هم فکر می کنم. وبعد شعری می آید .ثبت می کنم .
در وصف ِ کسی که نیست شاید . در وصف ِ کسی که وصفش کرده است .نمی دانم . در وصف ِ دیگری که صادقانه نوشته است.

نامه

من آن کسی هستم که تماس گرفته ام
ایمیلهای خیسم شاهدند
در فونت های مختلفش چند پیراهن غرق شده اند
من چند بارتا دستشویی عُق زده ام
تا انگشتهام پرده های کیبورد را بنوازند
ساز را که کوک نمی شد سرانجام راضی کنند
که نرم و لطیف کلیدهاش را ببوسم
ونگذارم جز حروف بی مصوت وبی تشدید
که مثل همین خیابان خوابیده در مه
شوق راهپیمایی را
کشیدن سیگاری را
موچ می کشد
از نو دوباره بنویسم
پاک کنم و هی
دوباره اگر مجروح بودند به بیمارستانی ببرم
که زیر چشمم احداث کرده ام
همانجایی که کیسه اش را که
وق زده بود نبوسیدی
تا دچار خلجان روحی که افسردگی را دوست ندارد نشوم
و شدم البته مثل همین نت های رهایی
که تنهایی را
برای تو که جدایی
و باور کرده ام که چند وطن دوری
ارسال کنم
با احترام و هنوز دوستت دارم
لطفن ریپلایش کن
اردکهای وحشی ازمهاجرت باز گشته اند
و هارمونی صدایشان را پراکنده اند
به دیدنشان می روم
سیگاری هم می کشم
اما کامپیوترم را ترن آف نمی کنم
من شیفتۀ روشناییم
مایوسم نکن.

مهدی رودسری

خانم نیلوفر شید مهر عزیز چقدر بی رحمانه و سنگ دلانه نقد کرده اید . این احساس به ادم دست می دهد که جلوی درب خانه عزادار ها ایستاده اید و مثلا لباس سیاهشان را مسخره می کنید . به گریه هایشان می خندید . ایراد می گیرید که چرا شیون می کنند .
تا به حال عزیزی را از دست داده اید ؟ هرگز داغی را تجربه کرده اید؟ شده که دلتان گریه بخواهد و نتوانید؟ احساس کرده اید که دردهایتان التیام نمی یابد ؟ زمانی را تجربه کرده اید که حتی مست شدن هم چاره کارتان نیست ؟

خوب هرکسی در این شرایط کاری می کند . یکی سر به دیوار می کوبد . یکی فریاد می کشد دیگری زار می زند
یکی هم هیچ نمی گوید .
نویسنده باید چه کار کند؟ جز نوشتن یک متن یا نامه؟

آقای علی بودا ی گرامی
جهان از تعبیر ها ساخته شده و تعبیر شما از سنگدلی و بیرحمی من قابل احترام است ولی من آن را باور نمی کنم
من هم یک انسانم مثل همه ی انسانها و مسلم است که داغی را تجربه کرده باشم و عزیزی را از دست داده باشم
عزاداری دوستان هم قابل ستایش است
من آیرو را نمی شناختم ولی کتاب شعرش را داشتم و بعضی کارهایش را دوست دارم. الان هم از مرگش متاسفم. البته چون باهاش آشنایی نزدیک نداشتم دردم به اندازه ی دوستانش نیست. اما آیرو را به خاطر خودکشی اش قهرمان و ستاره ی ادبی نمی دانم. همین
با احترام و مهر
نیلوفر شیدمهر

به خانم شیدمهر: اگر وقت بیشتری داشتم دقیقتر میشدم و مسائل دیگر هم می پرداختم فعلن همین بس است که:
یک: خارج به معنای خارجی نیست! یک مفهوم فلسفی است! پس کلیه مواردی که در مورد خارجی بودن آیرو فرمودید چرت است این نامه اصلن به خارجی بودن او کار ندارد.
دو: "نویسندگان بزرگ ما آن‌ها بودند که در تاریکی زندگیِ خود را نوشتند و در‌‌ همان تاریکی راه دوم را برگزیدند. آن‌ها که برای شدن، برای تأکید بر شدت‌های زندگی، راهی جز خودکشی نیافتند، در جامعه‌ای که «زندگی» را محکوم می‌کرد" باز یک عبارت فلسفی است که باید برای فهم آن خواستگاه اندیشه آقای سلیمی زاده را بدانید برداشت شما سطحی است. در ضمن این عبارت بالا در نگاه سطحی می گوید جامعه ما جامعه ای است که زندگی را محکوم می کند و نمی گوید "هر که خود کشی نمی کند بزرگ نیست" این که شما چنین برداشتی می کنید ناشی از سوء ظن و بدگمانی شما و جبهه گیری شما و ... است

خانم شید مهر من صاحب کامنت 22.53 03/06/1390 هستم
عموم راجع به هرچیزی می توانند نظر بدهند اما وقتی نظر خارج از موضوع و غرض ورزانه و بدون اطلاع راجع به موضوعی بدهند یک عده ی دیگر از همان عموم به آنها می گویند که نظرشان بیجا و غلط و غرض ورزانه است
شما تمامی مفاهیم کلیدی متن را نمی شناسید و نسبت به همه ی آنها بیگانه هستید و با قطعیت بر برداشت غلط و پر از غرض خود پای می کوبید واقعا عجیب است
اینجا مجالش نیست و لزومی هم ندارد من متن را برای شما باز کنم ولی مطمئن باشید خیلی برداشت شما از ماجرا خارج می زند این خارج دیگر به همان مفهومی است که شما هم می فهمید

آقای پدرام گرامی "صاحب" کامنت
شما بزرگوار می توانید خود را در "منی فولد همه ی زمان/مکان/ ارزشها" تنها استاد مسلم فلسفه در دنیا و تنها متخصص اعظم آثار ژیل دلوز بدانید. ولی من به این باور ندارم. شما می توانید یک "بنده ی خدا" را غرض ورز و بیجا و غلط بدانید. این هم به خودتان ربط دارد. نه به من.

اگر مجال پیدا کردیدف قبل از اینکه "خودکشی" کنید، دنیا را از تخصص خود بی بهره نگذارید.

ایها الناس
از جلوی "مرده ی بیچاره" که هنوز کفنش خشک نشده بروید کنار بگذارید حداقل کمی، خرده ای، یک ذره باد بیاید و کفنش را خشک کند.
نیلوفر شیدمهر

به علاوه به گمانم مرگ رویداد شگفت انگیزی ست برای تمام کردن تمام بده بستان های روزمره ی واقعی. و آغازی ست بر تعاملات و تعارفات دستمالی شده ی مجازی. که نمایاندن خود را در گرانمایه نشان دادن دیگری مرده باز می تاباند.البته مرگ پروری رویکرد عجیب دیگری نیز است نمایش دوست داشتنها و ارادتمندی ها. اعتراف بر دوستی ها و مقبولیتهایی که شاید قبل از مرگ دلیلی بر افشایش وجود نداشت.

موضعی که من در مقابل باقی زندگان و آثارشان می گیرم این است که بی تفاوت نیستم و با کارها برخورد می کنم ابراز نظر می کنم راجع بهش حرف می زنم.بحث می کنم و تلاش می کنم به بحث بکشونم.اگه لازم بود انتقاد یا تحسین یا تشویق می... کنم.اگه سوتی دیدم می گم.هر چیزی که به نظرم اومد جلوی روی طرف می گم چه مثبت چه منفی.تا جاییکه برایم امکان داشته باشه با بی بضاعتی و بی سوادیم با اثاری که برخورد می کنم به جریان می اندازمش.در کل خارج از رفاقت و روابط خصوصی دوستی عمومی دارم.

مسئله ی من مسئله ی ساده ایه اینکه ترجیح میدم زنده ها را دریابم تا اینکه مرده ها را زنده کنم.البته قابل تحسینه که از مرده ها یاد کنیم.

و در کل نامه ی بابک یه استعاره ی واضحی هم داشت که تا زنده اید وجود ندارید اما وقتی مردید موجود می شوید.

آنچه از تو دریغ شد همین «حق مرگ» بود. تو از زندگی دست کشیدی چرا که پیش‌تر «حق مرگ» را از تو دریغ داشته بودند.
سه نکته: اول اینکه انتخاب "نامه" از جانب بابک و صحبت کردن با "شاعر مرده" ای که از قضا دوست اش هم بوده است شیوه ی خیلی جالب و در عین حال تاثیر گزاری است که صمیمیت و لطافت اش مخاطب را تحت تاثیر قرار می دهد. من شاعر مرده را نمی شناختم اما شناختم از بابک باعث می شود که کلاه از سر بردارم برای شاعری که نمی شناسم!
دوم اینکه روانکاوی فریبا رو از ناخودآگاه بابک دوست داشتم .
سوم در مورد نیلوفر اینکه به همین شیوه ی روانکاوی فریبا باید بگویم که هر چند به قول خودش "آدم حق دارد نظرش را و نقدش را نسبت به نامه ای که عمومی شده بگوید و بنویسد ولی مساله اینجاست که ایشان دقیقا همان کاری را کرده است که به غلط آن را به بابک و دوست شاعرش نسبت داده است و ایضا به خیلی از شعرا و نویسندگان دیگر و اینکه دردشان نادیده گرفته شدن از جانب جامعه است و فکر می کنند با خودکشی به این هدف می رسند و... خیلی ها مثل ایشان با زبانی تند و گاه توهین آمیز نسبت به "مردگان" -وزندگان پیشاپیش- سعی می کنند که خودشان را متفاوت نشان دهند و بی پروا و جسور! و با این شیوه به زعم خویش رادیکال و صریح جلوه خواهند کرد .
ضمنا همانگونه که یکی از دوستان اشاره کرده است ایشان مفاهیم به کار برده شده توسط بابک را اساسا نفهمیده اند . باقی بقای شما

ای بابا من این نامه را خواندم و لذت بردم و ترجیح دادم سکوت کنم. اما وقتی آدم کامنتهای زیر مطلب و نظرات عجیب برخی را می بیند، می فهمد که چرا آیرو ترجیح داد از میان ما برود. مخصوصا این کامنتی که خانم هیوا گذاشته اند. خانم محترم، مگر مرجع قضاوت در مورد یک شخصیت یا یک شاعر "خانواده" ی اوست. پس من هر وقت خواستم از اخوان ثالث اطلاعی کسب کنم به پدر و مادر یا همسرش زنگ بزنم؟ ادبیات که اینگونه نگاه نمی کند، مگر اینکه بخواهید فیلم مستند بسازید و بروید با پدر و مادر شاعر ملاقات کنید و نظر آنها را بدانید که شاعر فقید برای شام قرمه سبزی دوست داشت یا قیمه، چه اهنگی گوش میداد و چقدر او را کتک زدید! خانم جان ادبیات را آدمهای ادبیات تشکیل می دهند و آیرو نیز یکی از همین اهالی ادبیات بود. همه می دانند که سلیمی زاده از دوستان نزدیک آیرو در عرصه ادبیات بود. اما او در ایران است، در این نامه هم ادعا نکرده با آیرو زندگی نموده، اصلا به همین خاطر می گوید نامه می نویسم. برای حفظ و احترام به این دوری. طنز مطلب اینجاست که گرداننده ی مایند موتور خود سلیمی زاده است و در این صورت آیرو کتابش را برای چه کسی فرستاده است به نظر شما؟ تا جایی که منِ دنبال کننده ی ادبیات خبر دارم آیرو دوستان نزدیکی ـ از نظر ادبی نه از نظر همخانگی و خانوادگی و نسبی ـ داشت که در خارج از ایران می توان خلیل پاکنیا، نانام، و پیمان وهاب زاده را نام برد، و در داخل ایران بابک سلیمی زاده و مهدی نوید و احتمالا چند نفر دیگر که من ذهنم یاری نمی کند. عجیب است که همین رادیو زمانه چند هفته پیش در خبر فوت آیرو نوشت "وی یکی از شاعران نزدیک به حلقه فکری مایند موتور بود"، اما شما می گوئید مدیر سایت مایند موتور با او رابطه ای نداشته! آخر سلیمی زاده را که ما همه دنبال می کنیم چه نیازی به عرض اندام خودش دارد، نامه ای به این تاثیرگذاری را آدم اینطوری بخواند این دیگر خیلی کج فهمی و کج بینی می خواهد. خانم یک کم تحقیق کنید، اگر آیرو به خاطر اینکه حرفش فهمیده نمی شد دچار یاس بود، خب دوستان دیگرش را هم به این یاس نکشانید خانم محترم

«من آیرو را نمی شناختم ولی حدس می زنم همین درد مطرح نشدن، خارجی بودن، شاعر و نویسنده و فیلسوف بزرگ جهانی نبودن، تحویل گرفته نشدن و ... دمارش را در آورد و او را به خودکشی کشاند. فکر کنم با آنکه خارجی بود ته دلش نمی خواست خارجی باشد و از آن در عذاب بود.»

جملات بالا از نیلوفر شیدمهر است! خیلی جالب است که کسی را نمی شناخته ولی حدس هایی در مورد او می زند! هم حدس در مورد می زند و هم فکر می کند و هم به قضاوت می نشیند! زورش به مرده ها هم خوب می رسد! و حالا که او مرده یادش افتاده به او بگوید از حباب دوستهایش بیرون بیاید! آیرو جان ببین من چگونه از حباب بیرون آمده ام تو هم بیا بیرون آفرین پسر گلم! چه راحت است از موضع بالا همه را نگاه کردن و به قضاوت نشستن! و حدس زدن و گمان کردن و فکر کردن در مورد کسی که حتی نمی شناسی اش.

من هم شما را نمی شناسم ولی حدس می زنم شما از حباب بیرون آمده اید، مطرح شده اید، خارجی نیستید و شاعر و نویسنده و فیلسوف بزرگی هستید ... و بنابراین دمار از روزگارتان در نیامده و خودکشی نکرده اید (دقیقا منطق خودتان است) و زنده اید و می توانید مردگان را نصیحت کنید و ما هم می توانیم از حضور شخصیتی بزرگ چون شما استفاده کنیم. آفرین بر شما!

اول نیلوفر شیدمهر نوشته است «این صادقانه ترین و شفاف ترین نوشته است» و بعد می گوید: «اگر یک خرده شهامت اخلاقی دارید راست حرف بزنید!»
خیلی بد است آدم خودش هم حرف خودش را قبول نداشته باشد و برای بقیه تعیین تکلیف کند!

این پسوند معمولی که دیگر شاهکار است! منظورتان از گفتن «این جوان معمولی » چیست؟ این همان مکانیسمی نیست که ناخودآگاهتان می خواهد با معمولی خواندن آیرو خود را غیر معمول جلوه دهد؟! اصلا کدام آدم معمولی یی وجود دارد که آیرو با تمام غیرمعمول بودنش معمولی است؟ اصلا با خود فکر کرده اید چرا من به کسی معمولی می گویم؟ این پسوند برای یک انسان تحقیر کننده نیست؟

جای دیگر نوشته اید که «تنها با لاف زدن و اینکه فکر کنی بزرگی هیچی نمی شوی». کجا و کدام وقت آیرو لاف بزرگی زده است؟؟! این که شما با خواندن کارهای آیرو فهمیده اید که آیرو بزرگ است و بعد این قضیه را در ذهن خود انکار کرده اید دلیل نمی شود که آیرو لاف بزرگی زده است.
در حقیقت دارید این حرف ها را به خودتان می گویید، یک جور فرافکنی! وگرنه نصیحت کردن مرده چندان هم منطقی نیست.

و در نهایت نوشته ای: «خواهش می کنم به جان آیرو این کامنت ها را تا مطلب از روی صفحه ی اول برداشته نشده انعکاس دهید تا نویسنده ی محترم هم نقد کار خودش را ببیند. سپاس»
آیرو مرده و تو به جانش قسم می خوری تا نویسنده ی محترم نقد کار خود را ببیند؟ چقدر شما دلسوزی! می خواهی نویسنده را به راه راست هدایت کنی و چقدر هم این وظیفه را دلسوزانه انجام می دهی!
داری می گویی فکر نکنید من هول می زنم که خودم را مطرح کنم. نه! می خواهم نویسنده ی محترم هم نقد کار خودش را ببیند.
یعنی خودت هم فهمیده ای با نوشتن این جمله بقیه فکر می کنند که داری هول می زنی تا خودت را با کوبیدن بقیه مطرح کنی، و بنابراین جمله ی دوم را در جواب به فکر خودت نوشته ای « تا نویسنده محترم هم نقد کار ...»
همان مکانیسمی است که در «تنها با لاف زدن و اینکه فکر کنی بزرگی هیچی نمی شوی» به کار برده ای. مکانیسم دفاعی یی به اسم projection .

از شنیدن خبر کاک وریا شوکه شدم.
من خیلی وقت بود که ارتباطم با اون کم رنگ شده بود آخرین باری که برای من ای میل فرستاد 7 ماه مارچ 2011 بود و البته با اجازه روحش براتون کپی می کنم. گفتم با اجازه روحش یاد شعری از کاک وریا افتادم 17-18 سالمون بود که این شعر یا هر چیزی که اسمش بود رو برام نوشت. دستخطش رو هنوز دارم:
پدرم خانه نیست، مادرم سبکبال از فراز ابرها برای من قطره های اشک نثار می کند. و عمویم در پشت این باغ پاییزی بی پایان مرده است ... و این است واقعیت تلخ ناگزیر. (یادمه همون روزها عموی کاک وریا فوت کرده بود)

خلاصه این هم آخرین نامه کاک وریا برای من:

علی عزیز،

ممنونم از تو دوست همکلاسی قدیمی عزیز. تو برایم همیشه جزو بهترین دوستان بوده‌ای و خواهی بود، حتی اگر نتوانم به دلیل مرزهایی که ناخواسته بین ما گذاشته‌اند به تو از نزدیک دسترسی داشته باشم. آن چه از تو به یاد من مانده همه لطف بوده و صفا. اما حالا در این گوشه مانده‌ام تنها و مشت مشت قرص آرام بخش می‌خورم. همسر سابقم ازدواج کرده و و فرزندم را هم با خود به آلمان برده چون شوهرش در آن‌جا زندگی می‌کند. حالا دیگر حتی جرأت نمی‌کنم به عکس و فیلم‌های دخترم کلارا نگاه کنم. چون تحمل عذاب کشیدن و شکنجه شدنم روز به روز کمتر و کمتر شده و روز به روز حضور عریان مرگ را در زندگی بیش‌تر حس می‌کنم.. دارم انگار قاطعانه به پایانم نزدیک می‌شوم. کاش هیچ وقت به این سرزمین یخین پا نگذاشته بودم تا تن به این زندگی نکبت‌بار و اجباری دهم. ممنونم که به یادم هستی. و روی ماهت و حتی عینکت را اگر هنوز داری می‌بوسم.
برادرت
ـ وریا

از دوستان قدیمی کاک وریا و خونواده اش خواهش می کنم با من از طریق ای میلم تماس بگیرن. البته اسم فامیل من چیز دیگریست. کاونده تخلصی بیش نیست.