الان یکماه بیشتر به انتخابت نمانده و گلشیفته خانوم این هیاهورا درست کردند. بعضی مواقع ادم به این خیال و تفکر میرسد که نکنه ایشان از طرف ج.ا. ماموریت داره تا سر مخالفان را گرم کنه تا درد سری برای ج.ا. درست نشه و نمایندگاه سید علی به مجلس فرمایشی راه چیدا کنند. بابا دست از زرش بردارید. اگر ازاین به بعد مطلب جدیدی راجع به گل شیفته ببینم انرا نخواهم خواند.

آقای افشاری، شما نظرات و رویاهای خود را در باره جامعه آینده ایران بیان کردید که در جای خود محترم است.
اما در باره خانم فراهانی من که تنها ناظر ماجرا بوده‌ام، از هیچ نویسنده و نظر دهنده‌ای ندیدم که بجای قضاوت، از خود ایشان سئوالی کرده باشد. از «فردیت هنری»، «ارتباط گذشته و حال»، «تابوشکنی»،«تاثیر بر جایزه اصفر فرهادی»، «خود در او بینی»، « مطلق کردن برهنگی در جسمیت»، «تاثیر بر انتخابات» گرفته تا «فاحشه‌گی»، «غرب‌گرایی» و غیره گویان؛ همگی - از ظن خود - یار این خانم شدیم.در ثانی نماد سازی‌های مزبور، همگی این انسان را در جایگاه‌های متفاوت نمادین کردند. درست مثل اینکه زن را در نماد مادر و مرد را در پدر ارزیابی کنیم چون این‌ها مادر و یدر فرزندانی هم هستند. و یا هر دو را در جنسیت‌شان ببینیم.
نکته دیگری که بسیاری از جمله شما بکار میبرند، اصطلاح «بی بند و باری» است. دو واژه «بند» و «بار» را در مقابل «بی بند» و «بی بار» قرار دهید تا اغتشاش نظام ارزشی - اخلاقی حاکم بر زبان به مثابه تفکر و اندیشه بسیاری از ما «برهنه» شود.
هرگاه با تفسیر و تاویلِ «بار بمعنی فهم است» و « بند بمعنای فروتنی است»، این بند و باربری بر انسان را توجیه کنیم، مرز بین انسان آزاد و برده و یا حیوان بارکش و وسایل نقلیه را مغشوش‌تر می‌کنیم.

آقای افشاری تکلیف خودش را معلوم کرده و اخلاقیات بورژوایی را ملاک خود قرار داده. قرار نیست همه با همین ملاک زندگی کنند. از نظر خیلی ها کار گلشیفته غیراخلاقی است. و برای اینکه کاری غیراخلاقی باشد کافی است کسانی بر سر غیراخلاقی بودنش توافق داشته باشند.

با اول و آخر مقاله تان موافقم اما راستش وسط مقاله تان هم به در زده اید هم به تخته.
اما در رابطه با کسانی که نوع زندگی یک بازیگر خارج از مرزهای ایران را به همه چیز خودشان در داخل ایران ربط می دهند،
واقعاً جای تعجب که این افراد چطور تشخیص نمی دهند که زندگی آدمها در داخل کشور هم اگر باشند به سیاست و انتخابات و غیره ربطی ندارد چه برسد به کسی که کشور را برای همیشه ترک کرده. مگر همین ها نبودند که فیلم خصوصی زهره میرابراهیمی را دست به دست می گرداندند؟ آن موقع که دولت قصد سوء استفاده از او راب برای مهار مردم و انتخابات و غیره نداشت، این خود مردم بودند که زندگی را بر زهره تنگ کردند و آواره اش کردند. حالا لابد اگر او هم روزی در چنین نقشی آن هم در اروپا ظاهر شود همه باز همینطور قضاوت خواهند کرد!
اما بهتر نیست ساد بگیریم که زندگی هر کس به خودش ربط دارد و نوع زندگی افراد را مخصوصاً هنرمندان را بهانه ای برای ناتوانیهایمان در عرصه های سیاسی و اجتماعی نکنیم؟

گلشیفته یک هنرمند است و اگر قرار باشد متعلق به مردمی باشد این مردم، مردم ایران نیستند برای اینکه آنها قدرش را ندانستند و مدام دنبال نقطه ضعف گرفتن از او هم کارانش بودند که بگویند ببینید زن ایرانی چقدر بدبخت و خودباخته است!
اگر مسئله تعلق است، بپذیریم که او متعلق به فرهنگ و مردمی است که به دنبال نابودی اش نیستند. نه مردمی که تمام هم و غمشان اندازه گیری سانت به سانت لخت شدن شاست.

مشکل این است که ما مردمان را در جایگاه خودشان نمیبینیم. فکر میکنیم یک ادم مشهور باید فیلسوف و معلم اخلاق و مبارز راه ازادی و.... باشد. گلشیفته به عنوان یک بازیگر کاری را انجام داده که عرف حرفه ای این کار است یا حداقل کاری عجیب و خارق العاده تلقی نمیشود.
خنده دار تر از دو سو انان هستند که فکر میکنند گلشیفته با در اوردن لباسش به قهرمان ازادی و مبارز برجسته بدل شده است. برخی مانند ساقی قهرمان که چنان ذوق شده اند که من نمیدانم اگر اینقدر در اوردن لباس به توسعه ازادی و رسیدن به مواهب ان نقش دارد چرا زودتر از اینها ملت ایران راه دشوار ازادی و برابری و ... را نپیموده است.
از سوی دیگر انها که اعضای بدن گلشیفته را جز مایملک مشاع خودشان فرض کرده اند و سیل انتقادها را روان داشته اند.
هر کسی در مالکیت بربدنش دارای مالکیت کامل است و ناموس پرستی ملی دورانش به سر شده است.