نسخه قابل چاپ

مهسا صارمی-این گزارش بخشی از مجموعه خاطرات شفاهی زنان از دوران پناهجویی‌شان است. شماری از آنها در گفت‌وگو با رادیو زمانه درباره مشکلات و میزان امنیت و امکاناتی گفته‌اند که در کشورهای مختلف پناهجوپذیر داشته‌اند.

بهاره درباره روزهای اول پس از مهاجرتش چنین می‌گوید: "از وقتی به این کشور آمدم زندگی‌ام پر از دردسر بوده، پر از تجربه‌هایی که لزوماً همه‌شان ارزان به دست نیامده‌اند. بابت خیلی از آنها، هزینه‌های زیادی پرداختیم. نه لزوماً مادی، بلکه معنوی و روحی- روانی. در انتخاب همه‌شان هم تنها خودمان سهیم نبودیم. شهری که سازمان ملل برای ما انتخاب کرد، به سختی می‌شد اسم شهر را رویش گذاشت. دهی بود که طی ده سال گذشته به اصطلاح شهر شده بود. نه فرهنگ، نه امکانات و نه چیزی که بتوان آن را زندگی معمولی نامید.

بهاره آزاردهنده‌ترین مشکلات خود را مشکلات روانی می‌داند. او درباره دردسرها و تجربیات تلخش می‌گوید: "روزهای زمستان در این شهر واقعاً سخت است، استخوان بدن‌مان به صدا در می‌آید چه برسد به خودمان، اما این نوع سختی‌ها می‌گذرد، سختی‌های ماندگار، سختی‌های روانی‌اند. سختی آنجایی است که هر روز صبح باید به اداره پلیس بروم و امضا کنم و بگویم من هستم، من فرار نکردم، به کجا؟ نمی‌دانم. به چه علت؟ نمی‌دانم.

مسئله دیگری که بهاره به راحتی از کنار آن نمی‌گذرد، برخورد ایرانیان با همدیگر است. او می‌گوید: "اینجا کسی حق کسی را نخورده است. اینجا هرکسی آمده تا سهم و حق خودش را بگیرد، اما ایرانیان طوری با همدیگر برخورد می‌کنند و برای هم خط و نشان می‌کشند و سپر جلوی هم می‌گیرند که گویا به طور مثال اگر من قدری پیشرفت کنم و جلوتر بروم، از حق و سهم کس دیگری کم شده است. هنوز این مسئله در فرهنگ ما جای نگرفته است که هرکسی زندگی خودش را بکند و به زندگی دیگری کاری نداشته باشد. این جمله را خیلی راحت به زبان می‌آوریم اما به آن عمل نمی‌کنیم. زمانی که می‌بینم برای آزار و اذیت یکدیگر انرژی زیادی را صرف می‌کنند تحملش برای من سخت می‌شود که ببینم هموطنانم از آزار همدیگر لذت می‌برند."