شهرنوش پارسی‌پور – همه‌ی شما دایره‌ی تائو را دیده‌اید. این دایره از دو وجه «یانگ»، یعنی نرینگی هستی، و «یین»، مادینگی هستی شکل گرفته. البته نام این دایره تائو نیست. و «تای چی تو» نامی‌ست که به آن خوانده می‌شود. اما «تائو» یا «راه» در نهایت خود از طریق این دایره تعریف می‌شود. این دو وجه نرینه و مادینه در کنار یکدیگر کلیت هستی را می‌سازند. «تائو» در زبان چینی معنائی ندارد. «تائو» تنها یک صداست. شاید این «تائو» در آوائیت خود همان «اوم» هندوان باشد که تنها یک صداست. اما «تائو» در همان حالت آوائیت خود به معنای «راه» است. از این‌رو ما می‌توانیم از واژه‌ی بی‌نهایت معنادار «طریقت» در برگردان آن به فارسی استفاده ببریم. این امکان نیز هست که پنداشته‌های کنفسیوسیان را از «تائو» به معنای «شریعت» برگردانیم، و آنچه را که تائوئیان برداشت کرده‌اند به «طریقت» ترجمان کنیم.