وحید ولی‌زاده- هنر پسامدرنی که دهه‌ی ۷۰ و ۸۰ میلادی در حاشیه‌های تاریک عرصه‌ی هنری بالید، در سویه‌های متعددی در تقابل شدید با مدرنیسم هنری شکل گرفت. جیمسن در مقاله‌ی پسامدرنیسم و جامعه‌ی مصرفی فضای آن سال‌ها را چنین تصویر می‌کند:

[آثار هنری مدرنیستی] در نظر نسلی که در دهه‌ی ۱۹۶۰ ظهور کرد همچون بناهایی کهن، دشمن‌خو، مرده، خفقان‌آور، متعارف و آثار تاریخی شیء شده‌ای جلوه می‌کرد که اگر کسی می‌خواست کار تازه‌ای کند می‌بایست ابتدا آن‌ها را ویران می‌ساخت.

در مقاله‌ی پیشین که هفته‌ی گذشته در مجله‌ی موسیقی زمانه منتشر شد، به کوتاهی به سال‌های میان «مرغ سحر» و «مرا ببوس» نگاه کردیم و دیدیم که در فاصله‌ی این ۴۰ سال عاشقانه‌ها در ترانه‌پردازی دست بالا را داشته‌اند. در نظر اول می‌توان نبود ترانه‌های اعتراضی را دلیلی بر شدت گرفتن سرکوب و اختناق دانست. ولی طور دیگری هم می‌توان این موضوع را تحلیل کرد: شاید آسایش و آزادی‌های نسبی در آن سال‌ها دیگر زمینه‌ای برای اعتراض باقی نگذاشته بود!