آتنا پژوهش- بیست و چهارم بهمن سالروز مرگ فروغ فرخزاد بود. روز به ابدیت پیوستن شاعری یکتا، روز جادوانگی زنی که توقف را بر نمی‌تابید. شاعری که پند پرنده را آویز گوش داشت و پرواز را به خاطر سپرده بود. زنی که خوشه‌های نارس گندم را به زیر پستان می‌گرفت و شیر می‌داد. شاعری از تبار خونی گل‌ها که به زیستن متعهد بود.

فروغ.ن.تمیمی- پترا استینن، در کتاب «رویای یک بهار عربی»درباره زنان مصر می‌نویسد: «حضور مسلط مردان در خیابان‌های قاهره و حتی در محله‌های شیک و مدرن این شهر حضوری تعیین کننده است. به خصوص شب‌ها، بندرت می‌توان زنی را در سینما‌ها و یا کافه‌های این شهر دید.»

ترجمه‌ی علی تهرانی- اُدره لودره شاعر و فعال اجتماعی، در این مقاله، در تلاش برای توضیح مبارزه‌ی خود در برابر اجبار جامعه بر بدن زنانه پس از ابتلا به سرطان پستان است.

یکی از روزهای ماه می سال ۱۹۷۸ در حال انجام معاینه‌ی ماهیانه‌ی پستان‌هایم متوجه توده‌ای در پستان راستم شدم؛ توده‌ای که به سرطانی بدخیم انجامید. از دست دادن یکی از پستان‌هایم از من انسان بزرگ‌تری ساخت و در مراحل مختلف بیماری علاوه بر غم، درد، خستگی و درماندگی، رشد را نیز تجربه کردم.