نسخه قابل چاپ

صدور چنین بیانیه‏هایی در جامعه‏ کنونی ایران اتفاقاً ضروری است. به این دلیل که خشونت و فشار سیستماتیکی که علیه زنان و فعالان مدنی، فعالان سیاسیو اجتماعی، در جامعه‏ ایران اعمال می‏شود، آنقدر بالا است که صدور چنین بیانیه‏هایی حداقل نشان می‏دهد فعالان جنبش زنان نسبت به این قضیه بی‏تفاوت نیستند و فکر می‏کنم این مسئله  خیلی مهمی است.

خیلی از اتفاق‌هایی که در ایران افتاده است، چیز تازه‏ای نیست! از درخواست برابری حقوقی برای زنان در ایران گرفته تا اعتراض‏شان به خشونت علیه زنان، هیچکدام اتفاق تازه‏ای نیستند؛ اما چیز تازه‏ای که در این بیانیه وجود دارد، این است که ما در اخبار ایران کمتر با اخبار خشونت‏های جنسی علیه زنان مواجهه می‏شدیم که نه به دلیل عدم وجود چنین خشونت‏هایی در جامعه، بلکه به دلیل کتمان این حقایق و اخبار بودند.

مخاطب این بیانیه الزاماً فقط حاکمیت ایران نیست. مخاطب این بیانیه جامعه‏ ایران اعم از مردان و زنان جامعه، فعالان سیاسی و اجتماعی، فعالان زن و همین‏طور پلیس و نیروی انتظامی هستند. شاید به همین دلیل است که امضاکنندگان این بیانیه را نیز طیف متنوعی   از فعالان حوزه‏های مختلف تشکیل می‏دهند.

تنها تأثیر آن می‏تواند این باشد که عده‏ای شاهد بودند، ولی سکوت نکردند. عده‏ای شاهد بودند و خواستند به دنیا نشان بدهند که نسبت به این قضیه اعتراض دارند. مبارزه‏ مدنی، مبارزه‏ای یک‏روزه نیست و نمی‏شود به خاطر این‏که هیچ اتفاقی نمی‏افتد سکوت کرد.