حیفه که آدامها بعد از مرگشان مطرح میشوند. حیف که وقتی اسمی ازشان به میان میآید که دیگر خودشان نیستند. نیستند تا با خواندن مطالب راجع به خودشان امید به فردای بهتر پیدا کنند. حیف که ما آدمها مرده پرستیم.

دلگيرم، سخت. اين روزها ذهنم سرجايش نيست، سرگردان هست. آخرهاي هفته كه ميشود، اين سرگرداني، به سر درگمي و بي مضموني مبدل مي شود. امروز شادتر از هر روزي بودم، صفحة فيس بوك را كه باز مي كنم، ناگهان دلم مي گيرد، چشمانم پر مي شوند و مي خواهند بريزند، نمي دانم چه كنم، پرديس نوشته است: «بي بهار شدم...» دلم مي خواهد بهار استعاره‌ براي حالتي باشد، يا حد اقل معني بهاره علوي را ندهد. خدا خدا مي كنم بهاره آنلاين باشد؛ ولي نيست. گوگل را زير و رو مي كنم و مي خوانم كه بهاره علوي ديگر نيست. چشمهايم روي شيشه هاي عينك خالي مي شوند، دلم مي شود فرياد بزنم كه نه امكان ندارد، اين درست نيست، نمي توانم باور كنم كه نويسندة خطوطي كه شروع هفته برايم زيبايي داشت، امروز نيست. بهاره‌ي كه مي خواست پايه هاي گفتگو ميان مبارزان حقوق بشر در كابل و تهران را بريزد. بهاره نيست، دختر خورشيد نيست. دختر خورشيدي كه من يك بار هم سانسور را در نوشته هايش نديدم. بهاري كه وقتي نوشته هايش را مي خواندم، حسش مي كردم. دلم مي گيرد. مي خواهم زودتر تنها بمانم و فكر كنم.
يادم مي آيد كه سه هفته قبل، به خودم گفته بودم اين روزها مرگ چه ساده ساده از راه مي رسد و چه آسان خبرهايش را قبول مي كنم. اينبار را نمي توانم به ساده گي از آن بگذرم.
بهاره را در زيگ زاگ، ملاقات كردم، زماني كه با هم درس خبرنگاري مي خوانديم. تبادل نظر مي كرديم و بعد قرار شد من از كابل برايش در قسمت ختنة زنان معلومات بدهم. او درد مشترك زنان را مي دانست، چه زني در كابل مي بود يا تهران. دو يا سه گزارشم را برايش فرستادم و او نيز ديدگاه هايش را در مورد يكي از آنها در وبلاگش نوشت.
يادش گرامي باد!