ادر اواخر دهه‌ ۶۰، رشد جمعیت ایران به سه و نیم درصد رسیده بود. روشن است این جمعیت نیازهایی دارد، مسئله‌ اشتغال مطرح است، نیازها‌ی اقتصادی، اجتماعی، تحصیل، دانشگاه، مدرسه و... مطرح هستند که مسئولیت همه‌ آن‌ها برعهده‌ دولت بود و دولت هم از عهده‌ آن برنمی‌آمد. از سوی دیگر سیاست سازندگی شروع شده بود و بالاخره گرفتن وام از بانک جهانی و صندوق بین‌المللی پول نیز مطرح بود که آن‌ها هم شرایط خاص خودشان را داشتند.

حسن یوسفی اشکوری: اینکه رشد جمعیت سیر مثبت یا منفی داشته باشد، به‌طور مستقیم به اراده‌ حاکمان برنمی‌گردد، بلکه به شرایط اجتماعی و فرهنگی برمی‌گردد. 

این سیاست و این حرف‌های حکومت جمهوری اسلامی، آقای خامنه‌ای و پیروان فکری ایشان، اگر هم بخواهند آن را به‌طور جدی عملی کنند، به سادگی ممکن نیست و در عمل چندان موفق نخواهد شد. به ویژه آنکه فقر، محرومیت، رشد عدم اشتغال برای جوانان و آینده‌ تاریکی که برای جوانان در ایران ترسیم شده و مجموع شرایطی که الان جامعه‌ ایران درگیر آن است، اصلاً اجازه‌ ازدواج به افراد نمی‌دهد، چه برسد به بچه‌دار شدن یا بیش از یکی دوتا بچه داشتن.