بیماری، اعتصاب و مرگ زندانیان سیاسی

سه شنبه, 1391-03-30 15:03

ماهک‌نیک‌نهاد

ماهک نیک‌نهاد - در سومین سالگرد کشته شدن ندا آقاسلطان که روز سی‌ام خردادماه بر اثر شلیک گلوله در خیابان جان داد و به نماد جنبش اعتراضی مردم ایران در سال ۱۳۸۸ تبدیل شد، صدها زندانی سیاسی تنها به دلیل اعتراض‌های پس از دهمین انتخابات ریاست جمهوری در زندان‌های ایران به سر می‌برند.

در چنین روزی، خبر اعدام مخفیانه سه زندانی سياسی به نام‌های عباس حيدريان، جمشيد حيدريان و عبدالرحمان حيدريان که چندی پيش از زندان کارون اهواز به نقطه نامعلومی منتقل شده بودند، منتشر شده است.

در کنار خبر اعدام‌های مخفیانه، اکنون دغدغه سلامت بسیاری از زندانیان سیاسی، به یک بحران جدی در میان فعالان مدنی تبدیل شده است. در کنار زندانیان پس از انتخابات، زندانیان سیاسی دیگری هم هستند که سال‌هاست محروم از درمان و امکانات مناسب پزشکی، با خطر مرگ روبه‌رو هستند. در یک‌سال گذشته، چند زندانی عقیدتی در زندان‌های ایران درگذشته‌اند. در روزهای گذشته نیز، محمدمهدی زاليه نقشبنديان، زندانی سياسی کرد که در رجايی‌شهر کرج زندانی بود، بر اثر بيماری درگذشت.

محمدمهدی زاليه نقشبنديان، اوايل ماه جاری با وضعيت جسمانی وخيم به بيمارستان منتقل شد. او مجروح شيميايی جنگ ايران و عراق بود و پس از تحمل بيش از ۱۸ سال حبس در زندان‌های اروميه و رجايی‌شهر کرج، پس از انتقال به بيمارستان از دنیا رفت. اين زندانی سياسی در ماه‌های اخير در زندان رجايی‌شهر که زندانی آلوده است،‌ مبتلا به بيماری ريوی شده بود.

مسئولان زندان رجايی‌شهر کرج، او را تا سوم خردادماه سال جاری بدون رسيدگی پزشکی در اين زندان نگهداشتند. محمدمهدی زاليه نقشبنديان به اتهام همکاری با يک حزب کردی بازداشت و به حبس ابد محکوم شده بود. مرگ او، دومین مرگ بین زندانیان سیاسی در خرداد ماه سال جاری (1391) بود.

منصور رادپور، زندانی سياسی دیگری بود که اول خرداد بر اثر سکته مغزی درگذشت. او پيش از سکته مغزی، بيماری‌های دیگری نیز داشت.

زندانيان سياسی ديگر در زندان‌های ايران هم با مشکلات مربوط به سلامتی دست به گریبانند و وضعیت آنها نیز وخیم توصیف می‌شود. با وخیم‌تر شدن وضعیت سلامت این زندانیان، شيرين عبادی، برنده‌ جايزه صلح نوبل، فدراسيون بين‌المللی جامعه‌های حقوق بشر، جامعه دفاع از حقوق بشر در ايران و گزارشگران بدون مرز، روز ۱۶ خرداد بيانيه مشترکی در مورد وضعيت زندانيان سياسی بيمار در زندان‌های ايران منتشر کردند و خواهان آزادی فوری و بدون قيد و شرط آنها شدند.

به گزارش هرانا، ماشاء‌الله حائری زندانی سیاسی زندان رجایی شهر کرج که ۲۲ خرداد ماه برای چندمین بار متوالی بر اثر وخامت وضع جسمی به صورت اورژانس به بیمارستان رجایی کرج منتقل شده بود، به زندان رجایی شهر برگردانده شد بدون این‌که مراحل درمانش به پایان برسد.

پزشکان بهداری زندان تاکید کرده بودند او که یکبار جراحی قلب باز انجام داده است باید هرچه زود‌تر تحت مراقبت‌های ویژه پزشکی قرار گیرد، ولی مسئولان زندان و دادستانی حاضر به صدور اجازه برای بستری شدن وی در بیمارستان نشدند.

در خبری دیگر، صالح کهن‌دل، زندانی سیاسی که احتمال می‌رود به سرطان خون مبتلا باشد و محکوم به ده سال زندان است، در اعتراض به بدرفتاری ماموران اعزام در مسیر رفتن به بیمارستان اعلام کرد که از این پس از رفتن به بیمارستان امتناع خواهد کرد. او در اعتراض به ضرب و شتم توسط ماموران اعزام زندان، فحاشی آنان به خود و خانواده‌اش، استفاده از دستبند و پابند برای اعزام به بیمارستان، ممانعت ماموران اعزام از انجام کامل آزمایش‌ها و... این تصمیم را گرفته است.

حسین رونقی ملکی، آغاز و پایان اعتصاب غذای خشک

حسين رونقی ملکی، وب‌نگار زندانی که از ششم خرداد ١٣٩١ در اعتراض به وضعيت بازداشت خود دست به اعتصاب غذا زد، ١٣ خرداد به دستور آيت‌الله صادق لاريجانی، رئيس قوه قضاييه ايران به بيمارستان انتقال داده شد، اما بعد‌از‌ظهر سه‌شنبه ۱۶ خرداد، ماموران امنیتی وابسته به سپاه وارد بیمارستان شدند و او را به اتاق دیگری منتقل کردند. سایت کلمه گزارش داد که ماموران اطلاعات سپاه به اتاق محل بستری حسین رونقی در بیمارستان هاشمی‌نژاد حمله کردند و دیگر ماموران مستقر در اتاق و همچنین پدر و مادر این زندانی سیاسی را از اتاق بیرون کردند‌ و سپس حسین رونقی را به اتاق دیگری در همین بیمارستان انتقال دادند.

زندانیان سیاسی بند ۳۵۰ زندان اوین نیز نامه‌ای در وب‌سایت کلمه منتشر کرده و هشدار دادند که رسیدگی نکردن به وضعیت حسین رونقی، ممکن است برای او خطرات جانی به دنبال داشته باشد. او سرانجام پس از ۱۸ روز اعتصاب غذا به مناسبت ۲۲ خرداد ماه، سالگرد انتخابات ۸۸، به اعتصاب غذای خود پایان داد.

آنها بدون ارائه توضیح درباره علت این برخورد، از ملاقات پدر و مادر این زندانی بیمار با او نیز جلوگیری کردند وگفتند آنها صرفاً در روزهای تعیین‌شده برای ملاقات اجازه دیدن فرزندشان را خواهند داشت. ماموران تا ۱۱ شب مشغول بازجویی او بودند و او پس از این اتفاق اعتصاب خشک را آغاز کرد.

حسین رونقی ملکی یک کلیه خود را به طور کامل از دست داده و کلیه دیگرش ۲۰ درصد از کار افتاده‌ است. حسین رونقی ملکی، در اعتراض به وضعیت زندان اعتصاب غذای خود را در زندان آغاز کرد و در بیمارستان هم اجازه وصل کردن سرم را نداد.

پدر حسین اعلام کرد که تنها خواسته‌ او مرخصی است تا در شهر محل سکونتش، عمل جراحی ضروری‌اش را انجام دهد. این در حالی است که این زندانی سیاسی پیش از این دوبار تحت عمل جراحی قرار گرفته، اما بلافاصله پس از عمل به زندان منتقل شده و درمانش کامل نشده است.

آقای ملکی، چهارشنبه ۱۷ خرداد به دادستانی تهران رفت و اتفاق‌های اخیر بیمارستان را به اطلاع مسئولان دادستانی رساند. زندانیان سیاسی بند ۳۵۰ زندان اوین نیز نامه‌ای در وب‌سایت کلمه منتشر کرده و هشدار دادند که رسیدگی نکردن به وضعیت حسین رونقی، ممکن است برای او خطرات جانی به دنبال داشته باشد. او سرانجام پس از ۱۸ روز اعتصاب غذا به مناسبت ۲۲ خرداد ماه، سالگرد انتخابات ۸۸، به اعتصاب غذای خود پایان داد.

حسین رونقی ملکی، نویسنده وبلاگ بابک خرمدین و مدیر سایت ایران پروکسی است که فیلترشکن به ایرانیان ارائه می‌کرد. او به اتهام "تلاش برای براندازی نرم" به ۱۵ سال زندان محکوم شده است.

ملاقات با نرگس محمدی در شرایط بحرانی

نرگس محمدی، روزنامه‌نگار و سخنگوی کانون مدافعان حقوق بشر است که از ارديبهشت ١٣٩١، در زندان است.

نرگس محمدی در ملاقات به خانواده خود گفته است که با وجود درخواست برای انتقال به زندان اوین در تهران، یعنی جایی که حکم برای او صادر شده و محل سکونتش بوده است، همچنان در زندان زنجان نگهداری می‌شود. او همچنین گفته است که بیماری‌اش تشدید شده وهر روز حالش به هم می‌خورد؛ با این حال، تنها دارویی که به او داده می‌شود، مسکنی است که از طریق آمپول به وی تزریق می‌شود.

او که چندی پیش به شکل غیر ‌قانونی به زندان زنجان منتقل شده است، در بازداشت‌های قبلی خود به بیماری فلج عضلانی مبتلا شده بود. تقی رحمانی، همسر نرگس محمدی از تشديد بيماری همسرش، نرگس محمدی در زندان زنجان و در ميان زندانيان بزه‌کار خبر داد. کمپين بين‌المللی حقوق بشر در ايران، سه‌شنبه ۳۰ خردادماه وضعيت جسمانی نرگس محمدی، فعال حقوق بشر و نايب‌رئيس کانون مدافعان حقوق بشر را که هم‌اکنون در زندان زنجان و در ميان متهمان مواد مخدری به‌سر می‌برد، ناگوار توصيف کرد.

تقی رحمانی همسر نرگس محمدی گفته است که همسرش در ملاقات روز شنبه ۲۸ خردادماه با صورت کبود شده و لکنت زبان فراوان با خانواده‌اش روبه‌رو شده است. نرگس محمدی در اين ملاقات شرح داده است که روز چهارشنبه ۲۵ خردادماه زير دوش حمام حالش به‌هم خورده و به زمين خورده است. در اين وضعيت يکی از هم‌بندی‌های وی او را بلند کرده، اما ديگر نمی‌توانسته راه برود و تمام روز همانطور بوده است. نرگس محمدی در ملاقات یادشده همچنين افزوده است که صبح روز پنج‌شنبه 26 خردادماه او را به بيمارستان بهشتی زنجان برده‌اند، اما آن‌جا به جای اينکه بستری شود به وی تنها دارویی داده‌اند و بعد او را به زندان با‌زگردانده‌اند.

به‌گفته تقی رحمانی در اين ملاقات فرزندان آن‌ها مادرشان را با صورت کبود و لکنت زبان ديده‌اند. او روز شنبه 13 خردادماه هم در حالی برای دیدار با خانواده خود به اتاق ملاقات رفته که روی یک صندلی نشسته بوده و توسط چهار نفر حمل می‌شده است. به گزارش وب‌سایت کلمه، او حتی توانایی ادای صحیح کلمات را نداشته و وضعیتش به حدی نامناسب بوده است که بر روحیه فرزندان او به شدت تاثیرگذار بوده است و علی و کیانا، فرزندان او، از دیدن حال نامناسب مادر خود غمگین شده‌اند.

نرگس محمدی در این ملاقات به خانواده خود گفته است که با وجود درخواست برای انتقال به زندان اوین در تهران، یعنی جایی که حکم برای او صادر شده و محل سکونتش بوده است، همچنان در زندان زنجان نگهداری می‌شود. او همچنین گفته است که بیماری‌اش تشدید شده وهر روز حالش به هم می‌خورد؛ با این حال، تنها دارویی که به او داده می‌شود، مسکنی است که از طریق آمپول تزریق می‌شود.

به گفته متخصصان، بیماری فلج عضلانی نیاز به مراقبت ویژه و فضای دور از اضطراب دارد. استمرار فلج عضلانی باعث می‌شود که بیماری مزمن شود و در صورت محقق نشدن شرایط مناسب، مداوای آن طولانی و حتی غیر ممکن شود.

محمد صدیق کبودوند و استمرار اعتصاب غذا

محمدصدیق کبودوند، روزنامه‌نگار و فعال حقوق بشر، زندانی سیاسی دیگری است که از ششم خرداد، در زندان دست به اعتصاب غذا زده است.

آقای کبودوند در نامه‌ای که در وب‌سایت کلمه منتشر شده، شخص دادستان تهران را مسئول عواقب و پیشامدهای احتمالی برای خود و فرزند بیمارش دانسته است. فرزند او مبتلا به بیماری خونی صعب‌العلاج و درمان‌ناپذیر است و بیش از پنج ماه است که روی تخت بیمارستان با مرگ دست و پنجه نرم می‌کند.

او پیش‌تر در نامه‌ای اعلام کرده بود تا وقتی برای ملاقات با فرزند بیمارش به او مرخصی داده نشود، به اعتصاب غذا ادامه خواهد داد. خود او در ماه‌های گذشته بیمار بوده و لازم است برای درمان به بیمارستان منتقل شود. به گزارش هرانا، محمد صدیق کبودوند روز 23 خرداد ماه در دیدار با خانواده‌اش اعلام کرد تا برآورده نشدن خواسته‌هایش همچنان در اعتصاب غذا خواهد ماند وممکن است در چند روز آینده دست به اعتصاب غذای خشک بزند.

تارنمای سازمان دفاع از حقوق بشر کردستان، گزارش داده که کبودوند به خانواده‌اش گفته است: «معاون دادستان به او گفته مرگ یا اعتصاب زندانی سیاسی برای ما مهم نیست و ممکن است او را در صورت تدوام اعتصاب به سلول انفرادی منتقل کنند.»

دو هفته قبل از آن نیز، او با درخواست مشابهی پنج روز اعتصاب غذا کرد. مقامات قضایی وعده داده بودند که در صورت شکستن اعتصاب، درخواست او را بررسی خواهند کرد. اکنون او به دلیل عدم تحقق خواسته‌اش، دوباره اعتصاب غذا کرده است.

محمدصدیق کبودوند، فعال کرد و دبیر سازمان حقوق بشر کردستان، از سال ۱۳۸۶ بدون مرخصی در بازداشت بوده و به گفته همسرش فقط چندبار توانسته است ملاقات‌های کوتاه چندساعته با فرزند بیمارش داشته باشد.

بهمن ماه سال گذشته، محمد صدیق کبودوند تنها پس از یک دوره اعتصاب غذا، بعد از نزدیک به چهار سال حبس، توانست فرزند بیمارش را ببیند. این اجازه با این شرط به او داده شد که اعتصابش را بشکند.

آقای کبودوند در نامه‌ای که در وب‌سایت کلمه منتشر شده، شخص دادستان تهران را مسئول عواقب و پیشامدهای احتمالی برای خود و فرزند بیمارش دانسته است. فرزند او مبتلا به بیماری خونی صعب‌العلاج و درمان‌ناپذیر است و بیش از پنج ماه است که روی تخت بیمارستان با مرگ دست و پنجه نرم می‌کند. محمدصدیق کبودوند به جرم اقدام علیه امنیت ملی از طریق تشکیل و اداره سازمان حقوق بشر کردستان و فعالیت در آن، به ده سال و به جرم تبلیغ علیه نظام به یک سال حبس محکوم شده است.

علاوه بر اینها، با توجه به شمار زیاد بازداشت‌شدگان پس از انتخابات ریاست جمهوری و تعداد قابل توجه زندانیان عقیدتی دیگری که در طول این سال‌ها با احکام طولانی محبوس هستند، به نظر می‌رسد آمار زندانیان بیمار که سلامت‌شان به دلیل شرایط نامناسب زندان‌ها و رسیدگی نکردن مسئولان و پزشکان زندان در خطر است، بیشتر از نام‌هایی باشد که اخبارشان به رسانه‌ها می‌رسد.