)1نو یسنده ی محترم خود به دام چیزی که از آن انتقاد می کند افتاده است. وی می نویسد: که به جای گناه کار دانستن جامعه باید گناهکار را با قاطعیت مجازات کنیم و از راهکار‌های مدرن استفاده کنیم." مجید گناهکار نیست از لحاظ قانونی مجرم است.
2) نویسنده وانمود می کند که مسئله را پیچیده می بیند ولی آن را ساده (در چند فرضیه) مطرح می کند. وی "ایده ی مسئولیت جمعی را هم خیلی ساده می بیند و می نویسد: "در قضیه قصاص مجید موحدی آنچه که نظام قضایی/ دولت قرون وسطایی ایران فراهم نمی‌کند پرداخت هزینه درمان قربانی این جنایت است. مسؤ‌لیت‌پذیری یعنی کمک گروهی پزشکان ایرانی به قربانی ، جمع کردن کمک‌های مردمی و یا پرداخت هزینه‌ها از مالیات شهروندان تا شاید مرهمی باشد بر دردهای آمنه." شهروندان و پزشکان ایرانی هیچ مسئولیت قانونی در قبال آمنه ندارند. کدام مسئولیت؟ مسئولیت قانونی یا غیر قانونی؟ کمک های خیر خواهانه به یقین به آمنه برای معالجه کمک می کند اما مسئله ی قصاص و مشکلات اجتماعی را حل نمی کند. مشکل اجتماعی مشکل آمنه هاست نه آمنه ی تنها. درضمن شهروندان برای داشتن سیستم قانونی و اجرای آن مالیات می پردازند. مالیات برای کمک های خیر خواهانه نیست و نمی شود کسی را مجبور کرد برای این کارها مالیات بپردازد. کمک خیر خواهانه داوطلبانه است.
3) از این کلمه ی قربانی بدم می آید. آمنه قربانی نیست. وی زنده است و ایجنسی دارد.
4) مقایسه های نویسنده ی محترم سطحی است. برای مثال در مورد قضیه اول. ابتدا اینکه دومینیک استراوس در حال حاضر متهم است و هنوز مجرم اعلام نشده است. دوم: مجرمیت یک مسئله ی قانونی است. گفته های امام جمعه و یا اظهار نظرهای خانم صدر به حوزه ی قانون ربطی ندارد. سوم: ممکن است فردی در جامعه ی کانادا یا یک جامعه دزدی کند ولی دزدی مسئله ی مهم اجتماعی آن جامعه نباشد. مسئله ی مرد/پدر سالاری یا دیکتاتوری یا ناموس پرستی مسئله ی روز اجتماعی جامعه ی ایران است. این مسائل ساختارهایی هستند که افراد در تولید و باز تولید آنها مشارکت دارند.در ضمن جامعه شامل زن/مرد/دگرباش است.
5) اظهارات خانم صدر بسیار خام بود. اما از آن به بعد دستاویزی قرار گرفت و می گیرد تا به فعالین زنان و جنبش زنان به شکل مستقیم و غیر مستقیم حمله شود. به گمان من نویسنده ی محترم حمله ی زیر پوستی و غیر مستقیم کرده است

مقایسه های دیگر در فرض های دیگر نویسنده هم اگر شکافته شود معلوم می شود چقدر سطحی و خام است.
با احترام
نیلوفر شیدمهر

من پیشنهاد می کنم نخست به تراژدی اورستیا (Oresteia) ، اثر آشیلوس، مراجعه کنیم و ببینیم چگونه یونانیان 2500 سال پیش مسئله قصاص را حل کردند. در اینجا خیلی کوتاه به این تراژدی اشاره می شود :

آشیلوس، تراژدی نویس یونانی ( ۵۲۵ – ۴۵۶ قبل از میلاد )، که در جنگ‌های مآراتن ( ۴۹۰ ) و سالامیس ( ۴۸۰ ) علیه ایرانیان جنگیده بود برای اولین بار نمایشنامه اورستیا را در سال ۴۵۸ در آتن به صحنه آورد. آشیلوس در این تراژدی یک تغییر مهم قضایی در آتن را به معرض نمایش می‌گذارد: گذر از سنت انتقام گرفتن ( قصاص ) به فراخوان و برگزاری یک دادگاه برای بررسی علت عمل مورد اتهام ( در اینجا قتل ). هگل به این تراژدی اشاره می‌کند که آشیلوس در اورستیا یک طرحی را به تماشا گذاشت که در آن یک شرایط بر‌تر ( تشکیل دادگاه ) جایگزین یک شیوه بدوی و اولیه ( انتقام گرفتن ) شده است. آشیلوس تراژدی اورستیا را در سه بخش به صحنه آورد:

۱- Agamemnon ( آگاممنون )

۲ – Choephoren

۳ – Eumenides ( ارینوئس )

دو قسمت اول تراژدی سنت انتقام گرفتن را به معرض تماشا می‌گذارند و قسمت سوم گذار انتقام به تشکیل دادگاه را نشان می‌دهد. اما خیلی کوتاه موضوع تراژدی:

قسمت اول: یونانیان آگاممنون را برای حمله به ترویا به فرماندهی ارتش یونان انتخاب می‌کنند. سربازان یونانی با کشتی‌های جنگی بطرف ترویا بحرکت در می‌آیند، اما ناوگان دریایی یونانیان در مسیر راه، بعلت نوزیدن باد، از حرکت بازمی ایستاد. آگاممنون برای اینکه دوباره باد بوزد دختر خود، ایفیگنیا، را قربانی خدایان می‌کند. بعد از قربانی کردن ایفیگنیا خدایان به وزیدن باد رضایت می‌دهند و کشتی‌ها دوباره بحرکت درمی آیند. بعد از پیروزی یونانیان در ترویا آگاممنون به یونان باز می‌گردد. آگاممنون کاساندرا، زن غیبگوی ترویای، که سقوط این شهر را پیشبینی کرده بود با خود به منزل می‌آورد. کلویمسترا، همسر آگاممنون، تصمیم می‌گیرد، بعلت قریانی شدن دختر خود، ایفیگنیا، بدست شوهرش و همچنین آوردن کاساندار به منزل مشترک، از شوهر خود انتقام بگیرد. کلویمسترا همسر خود، آگاممنون، را بقتل می‌رساند.

قسمت دوم: اورستس، پسر آگاممنون و کلویمسترا، انتقام پدر را می‌گیرد و مادر خود را می‌کشد.

در قسمت سوم نمایشنامه خدایان انتقام ( ارینوئس ) که مخصوصا قاتلان را تعقیب و مجازات می‌کردند نقشه قتل و انتقام گرفتن از اورستس، بعلت کشتن مادر خود، را طرح ریزی می‌کنند. اورستس از ترس ارینوئس به آتن فرار می‌کند و از آتنا ( خدای خرد، جنگ و نگهبان آتن ) تقاضای کمک می‌کند. اورستس علت قتل مادر خود را به آتنا توضیح می‌دهد و همچنین خدایان انتقام نیز استدلال‌های خود را که چرا قصد انتقام گرفتن از اورستس را دارند نیز برای آتنا بازگو می‌کنند.

آتنا نقش قاضی را بعهده می‌گیرد و از اورستس سوال می‌کند که آیا قتل مادر برای دفاع از خود و یا اینکه بعلت وحشت داشتن از فرد دیگری بوده است. در آخر آتنا تقاضای تشکیل یک دادگاه ( در آتن ) برای بررسی قتل کلویمسترا بدست اورستس را می‌کند. هیت منصفه این دادگاه از بین برجسته‌ترین شهروندان آتن انتخاب می‌شوند. آپولو (خدای روشنایی و هنر) در دادگاه از اورستس دفاع می‌کند. بعد از دفاع آپولو از اورستس آتنا از اعضای دادگاه می‌خواهد که حکم خود را در باره متهم ( اورستس ) صادر کنند. اورستس در دادگاه تبرئه می‌شود و همچنین آتنا اعلام می‌کند که از این ببعد جرائم قتل را نه خدایان انتقام، بلکه دادگاه باید رسیدگی کند.

در ایران ما، بعد از ۲۵۰۰ سال که تراژدی اورستیا برای اولین بار در آتن به صحنه آمد، هنوز خدایان انتقام ( اولای دم ) سرنوشت متهم را تعیین می‌کنند و نه اعضای یک دادگاه.

آقای بردبار محترم، پیامی خطاب به خانم آمنه و شیرین بهرامی آماده داشتم که متاسفانه بدلیل دیرکرد من، موضوع مربوطه به آرشیو منتقل شده. بهمین دلیل، من آن پیام را در زیر نوشتار شما هم گذاشتم.
طبعا مسئولین محترم مجاز به علنی کردن آن در اینجا می‌باشند.
با احترام
میهمان

با سلام
من هم مثل جناب بردبار درک نکردم که چرا به اندازه آقای صدیقی یا اون اسید پاش( احمق ویا ) مجرمم حداقل یک تفهیم اتهامی چیزی من آیا امکان جلوگیری از این جرم را داشتم یا در انجام اون سهم داشتم این که خانم های سنتی نسلهای گذشته بعلت کم سوادی وقتی یک چیزی می شد یکراست می گفتن همه مردها سر و ته یک کرباسن شاید می شد (می شه) بهشون بابت این جهالت شون خرده نگرفت ولی این اظهار نظرات کتره ای و درهم شایسته نسل جدید و دارای سطح دانش و آگاهی بیشتر نیست میان نوع رفتار آدمها و نظری که ما درباره اونها می دهیم منطقا یک نسبتی باید برقرار باشه بین کسی که حالا بر فرض خیانت طرف رو از هستی محروم می کنه با مثلا کسی که برخورد ناراحت کننده و یا قضائی می کنه تفوت هست و این تفاوت قاعدتا در نوع نگاه ما باید خودش رو نشون بده این قضاوت متاسفانه نشونه خرد نمی تونه باشه مثل اونهائی که میگن همه اسکاتلندی ها خسیسن ، همه انگلیسیها ... ویا هزاران موارد مشابه که بیشتر یک ساده سازی بیش از حد یک مسئله پیچیده و تبدیلش به یک محاسبه تک خطی در حد درک کودکان دبستانی می تونه باشه اصلا کسی رفته ببینه این اسید پاش از نظر روانی سالمه و یا در هنگام ارتکاب جرم موادی چیزی مصرف کرده یا نه خدائیش چند نفر از زن و مرد تو ایران چنین قساوت قلبی داره که بتونه چنین عمل وحشیانه ای رو انجام بده که همه جامعه مردان (ویا حتی زنان و دگرباشان) رو به همین راحتی در انجام این عمل شریک دونست صرفا از سر ناراحتی و عصبی شدن لحظه ای که نمیشه یک قشر بزرگی از جامعه رو زیر سوال برد

خانم نیلوفر شید مهر
من فکر می کنم مسئله این نیست که چنین مسائلی در کشورهای دیگه مطرح نشده که حتمن میشه.اما به عنوان نمونه هیچ گاه در مورد اتفاقی که در کانادا افتاد این مسئله مطرح شد که کاناداییها مرتکب گناه جمعی شده اند؟

کار بر مهمان عزیز
وقتی می پرسید: در مورد اتفاقی که در کانادا افتاد این مسئله مطرح شد که کاناداییها مرتکب گناه جمعی شده اند؟سوال شما انحرافی است. چرا که با حساب شما چنین چیزی که ایرانیها مرتکب گناه جمعی هستند هم مطرح نشده است. من به شخصه ندیده ام که چنین فکری در هیچ دادگاهی در ایران و یا در رسانه هایی که می شناسم به این شکل فرموله شده باشد. چیزهایی که در دهان عوام می چرخد مطرح شدن مسئله نیست. ممکن است چنین ایده هایی در دهان عوام کانادایی نیز بچرخد
با احترام
نیلوفر شیدمهر