من زمانی که در ایران بودم و کتابهای زیادی از نویسنده های آلمانی خوانده بودم بعد که آمدم آلمان و متوجه شدم آلمانی ها به هیچ عنوان خود را به من نه از نظر نژادی و نه حتی از نظر دانستن و داشتن معلومات نزدیک نمی دانستند و نمی دانند حتی در داشتن یک خدای مشترک! این تئاتر آریا بودن و هم نژادی هم حیله سیاسی آن زمان بود که متأسفانه هنوز در درون ایرانی ها رخنه دارد. و گویی برای آن پایانی نیست. آلمانی های نسل جوان و حتی مسنتر ها هیچ از این داستان نشنیده اند.
توجه کنید آلمانی ها به هیچ عنوان مردمان بدی نیستند ولی آنچه ما از آنها می دانیم و می شناسیم بسیار با واقعیت فرق دارد. مرزبین آلمانی و غیر آلمانی در اینجا بسیار عمیقتر است از آنچه خود آلمانی ها به آن اعتراف دارند. هر چند چندین میلیون خارجی در اینجا زندگی می کنند یا بهتر بگویم همزیستی مسالمت آمیز ! دارند.

با اوج دخالت‌های سیاسی روسیه و انگلستان و منافع آنها در ایران، که از طرفی‌ بزرگترین دستاورد آن برای روسیه، ضمیمه کردن خاک شمالی‌ ایران و عهدنامه ترکمنچای بود و بعدها از طریق حزب توده و بخشی از فرهنگیان و روشنفکران ایرانی‌، با جان و دل‌ ادامه یافت که مبحثی جدا است، و از طرف دیگر انگلستان، تجارت بین‌المللی،استخراج نفت و مشتقات آن بمانند خون در شریان‌های صنعتی و تولیدی جهان، بهمراه ماسون‌های هم‌عقیده و حقوق‌بگیران دربار و دولت به چپاول این ملک و بوم مشغول بودند،بخشی از سیاستمداران و نخبگان ایران در پی‌ بدیل سومی بودند که در میان آن دو دشمن دیرینه هم یارای ایستادگی و هم حافظ منافع کشور باشد. رضا شاه که با کمک انگلیسی‌‌ها به قدرت رسیده بود، هیچوقت به آنها اعتماد نداشت و می‌دانست که آنها برای منافع خود، به هر دسیسه‌ایی متوسل میشوند، با تغییرات سیاسی که در آلمان، ایتالیا و اسپانیا بوجود آمد، این بدیل سوم برای رضا شاه بوجود آمد و سعی‌ در نزدیکی‌ با آنها داشت ولی ضعف نظامی و فساد اندرونی در میان سیاسیون ایران باعث شکست این نقشه شد و نتیجه آن خلع شدن از سلطنت و تبعید و مرگ برای رضا شاه شد.آلمان هیتلری، نظم جهانی‌ نوینی را نوید میداد که با میلیونها کشته و ویرانی به شکست انجامید. هنوز تحقیق و مطالعه سیاسی جدی و آکادمیکی در مورد چگونگی‌ همکاری‌های رضا شاه با حکومت رایش سوم آلمان مکتوب نیست.در دهه ۵۰ میلادی، بدیل سومی که قدرتی نوپای، پیروز جنگ جهانی‌ دوم، مهد نظام سرمایه‌داری و دمکراسی سیاسی بود، سر از پیله بدر‌آورد، ایالات متحده آمریکا ! اینبار اشراف‌زاده‌ایی از تبار قاجار که زمانی‌ انگلوفیل هم بود، سعی‌ داشت که از این حربه سوم برای نابودی منافع روس و انگلیس استفاده کند و حکومتی ملی‌- دموکرات و استقلالی‌ محکم و پایدار در ایران را برقرار کند، غافل از اینکه هر سه‌ آن کشورها در راستای منافع خود، اتحاد با یکدیگر و اتفاق با شاه، او که دکتر مصدق نام داشت را از قدرت ساقط کردند. امروزه جمهوری اسلامی ایران به نیروی پرقدرتی تکیه ندارد و بر اسبهای شلی چون سوریه، حزب الله، حماس، گروهای کوچک شیعی یا چپ اسلامی و چپ آمریکای لاتینی شرط میبازد.
پیوست: فیلم دیدار رضا شاه با آتاتورک در ترکیه

در پیوند با نوشتار "ایراندوست" باید این نکته را افزود که تلاش برای باز کردن پای آلمان به ایران به عنوان نیروی موازنه کننده بین‌المللی در مقابل روسیه و انگلستان به دوران ناصر الدین شاه باز میگردد. این شاه قاجار نخستین بار به نامه نگاری با مقامات آلمانی و تشویق آنان به توسعه روابط و حضور در ایران پرداخت. به نظر می‌رسد آنچه بیش از همه موجب گسترش روابط دو کشور شده است اهداف و برنامه‌های سیاستمداران ایرانی‌ برای کاهش نفوذ روسیه و انگلستان در ایران بوده است. افزون بر این افسانه سرایی دربارهٔ نژاد آریایی نیز بیشتر در پیوند با تولید و ترویج ایدئولوژی ناسیونالیستی در ایران صورت گرفت که از سالها پیش از انقلاب مشروطه و توسط روشنفکرانی چون آخوند زاده آغاز شده بود و در دوران رضا شاه به ایدئولوژی رسمی‌ حکومت تبدیل شد. شاهد مثال آنکه حزب پان ایرانیست که سویه‌ای مشخصا فاشیستی داشت و به شدت متاثر از حزب نازی در آلمان بود در دهه ۲۰ شمسی‌ و سالها پیش از تولید نظریه بومی سازی که جلال ال احمد چهره شاخص آن بود صورت گرفت. به ویژه باید توجه داشت که تفکرات هایدگری کسانی‌ چون احمد فردید عمد‌تاً در حلقه محدودی از روشنفکران ایرانی‌ بازتاب داشت و بعدها چهره‌های سیاسی و امنیتی جمهوری اسلامی را تحت تاثیر خود قرار داد اما هرگز در میان جامعه ایران بازتاب عمومی‌ نیافت، بازتابی که با آثار علی‌ شریعتی قابل مقایسه باشد. علی‌ شریعتی نیز پیش و بیش از آنکه از آلمان تاثیر پذیرفته باشد از فرانسه، جایی‌ که در آن درس خواند، و انقلاب الجزایر تاثیر پذیرفت و به ویژه تحت تاثیر فانن و لوئی ماسینیون قرار داشت.