نسخه قابل چاپ

اکبر فلاح‌زاده – رقابت‌های جام جهانی کشتی در تهران به پایان رسید. به گزارش خبرگزاری‌های دولتی "دلاور مردان" جمهوری اسلامی آمریکایی‌ها را سر دست بلند کردند و به زمین کوبیدند. روس‌ها را هم در کشتی آزاد شکست دادند و "قهرمان جهان" شدند.

این قهرمانی در مقابل کشورهایی که پشت میز مذاکره ۱+۵ باید با آنها کشتی گرفت، فرصت مغتنمی بود تا سیاستمداران چند لحظه‌ هم که شده از انزوا در آیند و به قیمت همت و غیرت ورزشکاران، بر روی سکو و در معرض دید قرار گیرند و جلوه بفروشند.

اولین کسی که این فرصت را قاپید و به میدان پرید، احمدی‌نژاد بود. اصولا ورزشکاران احمدی‌نژاد را شوم می‌دانند. نشان به آن نشان که چند سال پیش ورودش به استادیوم منجر به باخت تیم ملی فوتبال شد. مردم مدت‌ها او را به خاطر باخت تیم ملی فوتبال لعن و نفرین می‌کردند. به ویژه تماشاگران مسابقات ورزشی به انحاء مختلف از احمدی‌نژاد خواهش می‌کردند که هر جا می‌رود برود، فقط هنگام مسابقه طرف ورزشگاه آفتابی نشود. اما احمدی‌نژاد که خود را منتخب ملت می‌داند، بیدی نیست که از این بادها بلرزد.

عکس یادگاری با کشتی‌گیران و مربیان آمریکایی

او همین چند روز پیش هنگام مسابقات جهانی کشتی فرنگی در تهران هم منتظر بود که ببیند نتیجه مسابقات چگونه است، تا در صورت پیروزی وارد ورزشگاه شود. ولی وقتی به او خبر دادند که سنبه روس‌ها در کشتی فرنگی پر زور است، راهش را کج کرد و نیامد.

در فینال مسابقات کشتی آزاد هم منتظر و گوش به زنگ ماند و به محض این‌که خبردار شد پیروزی تیم ایران مسجل و برگشت‌ناپذیر، فورا شال و کلاه کرد و با چند نفر از وزیران از راهرو جایگاه مخصوص وارد ورزشگاه شد تا سهمی از پیروزی را نصیب خود کند.

 احمدی‌نژاد در عین حال کوشید با گرفتن"عکس یادگاری" با کشتی‌گیران و مربیان آمریکایی یک بار دیگر به آمریکایی‌ها چشمک و چراغ بزند. او همین چندی پیش در آخرین سفر به نیویورک پنج بار خواهان مذاکره با آمریکا شده بود.

احمدی‌نژاد در فینال مسابقات کشتی آزاد منتظر و گوش به زنگ ماند و به محض این‌که خبردار شد پیروزی تیم ایران مسجل شده، شال و کلاه کرد و با چند نفر از وزرا از جایگاه مخصوص وارد ورزشگاه شد تا سهمی از این پیروزی را نصیب خود کند. او در عین حال کوشید با گرفتن عکس یادگاری با کشتی‌گیران و مربیان آمریکایی یک بار دیگر به آمریکایی‌ها چشمک و چراغ بزند.

با چنین زمینه‌ای و با توجه به فشار شدید تحریم‌ها، روشن است که از فرصت حضور آمریکایی‌ها در تهران بیشترین بهره‌برداری می‌شود. به ویژه که حذف ورزش کشتی از بازی‌های المپیک به "درد مشترک " کشتی‌گیران تبدیل شده و سیاستمداران با وجود اختلافات فراوان در همه زمینه‌ها، این نقطه کوچک "اشتراک" را غنیمت می‌شمرند و از هر گونه پیشنهاد همکاری در این زمینه حمایت می‌کنند.

دیپلماسی پینگ‌پنگ

آمریکا و چین در دهه هفتاد میلادی به بهانه مسابقات پینگ‌پنگ با هم مذاکره کردند. لابی مذاکره ایران و آمریکا نیز انتظار دارد در کنار امکانات و دستاویزهای گوناگون پنهان و نهان، از کشتی هم مثل پینگ‌پنگ اسباب مذاکره و رابطه فراهم کند.

استفاده از ورزش و ورزشکاران برای رابطه سیاسی کار امروز و دیروز نیست و سابقه‌ای طولانی دارد. چنانچه گفته شد، یک مورد آن در دهه هفتاد میلادی به رابطه چین و آمریکا مربوط می‌شود که به خاطر استفاده از مسابقات پینگ‌پنگ به "دیپلماسی پینگ‌پنگ" معروف شده است.

بانی این دیپلماسی چوئن لای نخست وزیر وقت چین و هنری کیسینجر وزیر خارجه وقت آمریکا بودند. بعد از انقلاب چین در سال ١٩٤٩، چینی‌ها در جنگ کره و در پی آن جنگ ویتنام مقابل آمریکا قرار گرفتند. آمریکا از به رسمیت شناختن دولت کمونیست چین خودداری می‌کرد و تایوان را نماینده آن می‌دانست. چینی‌ها هم از زبان مائو آمریکا را "ببر کاغذی" خوانده و به نابودی "امپریالیسم آمریکا" فراخوان می‌دادند.

روابط خصمانه چین و آمریکا ادامه یافت تا آن که برخی رویدادها از جمله "انقلاب فرهنگی" چین در سال‌های پایانی دهه هفتاد شکاف در رهبری و اغتشاش در سیاست‌های آن کشور را آشکار کرد. هم‌زمان اختلافات چین با شوروی به اوج خود رسید و کار به قشون‌کشی به مرزها و پاره‌ای درگیری‌های نظامی (از جمله برخورد نظامی سال ۱۹۶۹ در سین‌کیانگ) کشید.

چینی‌ها در این زمان به دلایل مختلف، از جمله نیاز به پیدا کردن متحدی در مبارزه با شوروی و برای ایجاد موازنه با دو ابر قدرت، کوشیدند به آمریکا نزدیک شوند. آمریکا نیز در زمان نیکسون به علت گرفتاری در ویتنام از برقراری رابطه با چین استقبال کرد.

به ویژه آن که گفتگوهای معروف به "گفتگوهای ورشو" دردهه قبل از آن شکست خورده بود. این بود که برگزاری مسابقات تنیس روی میز (پینگ‌پنگ) در شهر ناگویای ژاپن در سال ١٩٧١ را غنیمت شمردند.

در این مسابقات، یک بازیکن آمریکایی به نام گلن کوان و یک پینگ‌پنگ باز چینی به نام ژوانگ تسدونگ با هم دوست شدند. در پی آن رئیس فدراسیون پینگ‌پنگ چین تیم آمریکا را به پکن دعوت کرد. چوئن لای اظهار امیدواری نمود که این سفر فصل تازه‌ای در روابط دو کشور بگشاید. متعاقب آن کیسینجر وزیر خارجه آمریکا به چین سفر کرد و به این ترتیب مقدمه دیدار رسمی نیکسون از چین در فوریه ١٩٧٢ فراهم شد.

دیپلماسی کشتی

حال چیزی شبیه این دیپلماسی را در مورد کشتی و رابطه جمهوری اسلامی و آمریکا مشاهده می‌کنیم. کشتی‌گیران در مراسم افتتاحیه چهل و یکمین دوره پیکارهای جام جهانی کشتی آزاد، پس از رژه،دست به دست هم دادند و نمایندگان تیم‌های برتر جهان از جمله ایران، روسیه و آمریکا پوستر بزرگی را به دست گرفتند که روی آن به فارسی و انگلیسی شعار "المپیک بدون کشتی؟ هرگز، هرگز" نوشته شده بود.

دیپلماسی پینگ‌پنگ با چین و دیپلماسی کشتی با جمهوری اسلامی هر چند در مواردی به هم شبیه هستند، اما چند فرق اساسی هم با یکدیگر دارند. فرق بزرگ آنها، فرق فیل و فنجان است. در دیپلماسی پینگ‌پنگ پای دو ابر قدرت در میان بود، اما در دیپلماسی کشتی، یک ابر قدرت با یک قدرت منطقه‌ای طرف است. یک فرق دیگر تعدد مراکز قدرت و نق و نوق‌های جمهوری اسلامی علی‌رغم میل و نیاز شدیدش به مذاکره است.

"میچ هال" مدیر تیم‌های ملی کشتی آمریکا نیز گفت: «ما با همکاری نزدیک ایران و روسیه و بسیاری از کشورهای دیگر در مقابل حذف کشتی از بازی‌های المپیک خواهیم ایستاد.»

وی افزود: این حرکت واقعا می‌تواند تأثیرگذار باشد چون ما هر چند از نظر سیاسی در یک سو نیستیم، اما در ورزش کشتی بدون تردید همه با هم خواهیم بود و ایران را یکی از متحدان قدرتمند خود در ورزش کشتی می‌دانیم.

میچ هال گفت: «اطمینان داریم که می‌توانیم با فدراسیون کشتی ایران همکاری کنیم. کشتی‌گیران ایرانی و مردم ایران به جهان نشان خواهند داد که بدون توجه به مسایل سیاسی، همه ما یک هدف، باور و علاقه مشترک به ورزش کشتی داریم.»

او با بیان اینکه ایجاد رابطه بین تیم‌های کشتی ایران و آمریکا دشوار است، تصدیق کرد که مسابقاتی مثل جام جهانی، معمولا رفاقت و دوستی را که برای این رشته لازم است، بیشتر می‌کند.

این اظهار لطف‌ها و مراتب دوستی و همدلی فقط روی کاغذ نماند و به دعوت متقابل از تیم ایران برای سفر به آمریکا هم کشید. به گزارش خبرگزاری‌ها در حاشیه جام جهانی کشتی آزاد در تهران، مسئولان فدراسیون کشتی آمریکا شفاها از فدراسیون کشتی ایران دعوت کردند تا تیم ملی ایران در تورنمنت تایمز اسکوئر (میدان تایمز) نیویورک در سه ماه آینده شرکت کند.

آخرین حضور تیم ملی کشتی ایران در آمریکا به مسابقات جهانی ۲۰۰۳ بر می‌گردد. هر ساله یک تورنمنت کشتی در میدان تایمز نیویورک و در فضای باز برگزار می‌شود که مردم عادی برای تماشای مسابقات در این میدان جمع می‌شوند. در دو سال گذشته تیم ملی روسیه به این مسابقات دعوت شده است.

هم‌چنین ویکتوریا نولند سخنگوی وزارت خارجه آمریکا نیز از "رفتارهای جوانمردانه ورزشکاران ایرانی و آمریکایی" و صحنه‌های "دست دادن آنها با یکدیگر" اظهار خرسندی نمود و خواهان مذاکرات دوجانبه دو کشور در مذاکرات قزاقستان شد.

دیپلماسی پینگ‌پنگ با چین و دیپلماسی کشتی با جمهوری اسلامی هر چند در مواردی به هم شبیه هستند، اما چند فرق اساسی هم با یکدیگر دارند. فرق بزرگ آنها، فرق فیل و فنجان است. در دیپلماسی پینگ‌پنگ پای دو ابر قدرت در میان بود، اما در دیپلماسی کشتی، یک ابر قدرت با یک قدرت منطقه‌ای طرف است. یک فرق دیگر تعدد مراکز قدرت و نق و نوق‌های جمهوری اسلامی علی‌رغم میل و نیاز شدیدش به مذاکره است.

در حالی که جان کری وزیر خارجه آمریکا صریحا خواهان مذاکره دو کشور شده، رهبر جمهوری اسلامی بر خلاف رئیس جمهور و وزیر خارجه جمهوری اسلامی، دبه در آورده که "ما رابطه با آمریکا را برای چه می‌خواهیم".

تمام شواهد حاکی از آن است که جمهوری اسلامی نیز به رغم مخالفت‌های رهبر آن، موافق مذاکره است. اشکال فقط بر سر دکان "مرگ بر آمریکا" است که جهت مصرف داخلی، مصلحت نمی‌بینند آن را تخته و نان خیلی‌ها را آجر کنند.

جمهوری اسلامی رابطه با آمریکا را با دست پس می‌زند و با پا پیش می‌کشد.