نسخه قابل چاپ

بهنام دارایی‌زاده - آیا ایرانیان باید انقلاب ۵۷ را- با توجه به پیامد‌های آن و نظم سیاسی‌ای که پس از آن حاکم شد- یکسر شکست خورده به حساب آورند؟

آیا جامعه‌ی سیاسیِ کنونی ایران، توانسته است که به درستی نسبت خود را با آنچه که در بهمن ۵۷ رخ داد، تبیین کند؟

از سویی دیگر، آیا امکان مواجه با ۵۷، بدون میانجی‌ها و واسطه‌هایی که آن انقلاب را روایت کرده‌اند وجود دارد؟

اساساً فهم امروز ایرانی‌ها از خود «ایده‌ی انقلاب» چگونه است؟

آیا می‌توان گفت که در ایران، بر خلاف سایر مناطق خاورمیانه، نوعی «انقلاب‌هراسی» در میان نخبگان سیاسی کشور حاکم است؟

و به طور عینی‌تر: تا چه اندازه شکست نمادین جنبش سبز و از دست رفتن «خیابان‌«، در کنار آن‌چه که پیروزی انقلاب‌های بهار عرب (مشخصاً در مصر و تونس) نام گرفته است، توانسته فهم ایرانی‌ها را از «ایده‌ی انقلاب» تغییر دهد؟

• گفت‌وگو با علی علی‌زاده

در سی و ‌چهارمین سالروز انقلاب ۵۷، پرسش‌هایی از این دست را با علی علی‌زاده، تحلیل‌گر سیاسی و مدرس دانشگاه در لندن در میان گذاشته‌ایم.

در همین زمینه

کوروش عرفانی: انقلاب ۱۳۵۷: حرکت از پایین، تغییر در بالا