متاسفانه در ایران مرسوم شده است که هر روز تئوری بافی کنیم و کلمات جدید وارد ادبیات سیاسی دنیا کنیم مثلا کلمه ی انحلال طلبی در ادبیات سیاسی دنیا اگر بصورت چند کلمه و موجز بگوئیم یعنی ایجاد اختلاف در تشکیلات خودی برای ازبین بردن آ« اما فردی پیدا می شود برای آنکه با شعار سرنگونی جمهوری اسلامی مشکل دارد بحای سرنگونی از آن استفاده کرده و می گوید ما خواهان انحلال جمهوری اسلامی هستیم و یا همین دموکراسی ملی که در ادامه با توجه به همین مصاحبه درخواهید یافت که هدف طراح از آن به چه معناست . یکی از دلائل روی آوری به چنین طرحی تنها می تواند فاصله گرفتن این جریانات با ادبیات سیاسی برای فریب مردم و پیش برد اهداف خودشان است با سرنگونی مخالفند چون تا حالا خود را اصلاح طلب معرفی می کردند و چون اصلاح طلبی اشان با کست مواجه شده حاضر به پذیرش واقعیت نبوده زیرا پذیرش واقعیت یعنی پذیرش تئوری درست که با اهداف آنها تطبیق نداشته است . آقای رحمانی هم در همین مصاحبه می قرمایند : .... ما وقتی «از دموکراسی ملی » صحبت می کنیم ......................یعنی «تصمیم گیری و اراده ی جمعی مردم »... ( داخل گیومه از متن اصلی فوق است . خوب همانطور که مشاهده می کنید آقای رحمانی در تعریف کلی از دموکراسی هیچ خدشه ای وارد نکرده است زیرا بنابر تعریف اشان از دموکراسی ملی همان دموکراسی ایست که مورد نظر ادبیات سیاسی دنیاست اما چرا آقای رحمانی جایش را با دموکراسی ملی تعویض کرده است ؟ چه هدفی دارد و باید چه چیزی را در این طرح مخفی کند ؟ اما زمانی که تشریحات ایشان را دنبال می کنیم باز هم مشاهده می کنیم که طرح ایشان با دموکراسی هیچ قرابتی ندارد و بومی و ملی کردن دموکراسی و ادبیات سیاسی دنبال چیزهای دیگر است که هم استبداد دینی و هم ناسیونالیزم افراطی از آن بیرون خواهد زد . مثلا در مورد اقوام همانطور که برای هر دموکراتی واضح و شفاف است وجود اقوام و ملیتها در چارچوب یک کشور داوطلبانه است و می توانند داوطلبانه هم از آن کشور چدا شوند و اجباری در اینکه در یک چارچوب ارضی با سایر اقوام ندارند زیرا حق دموکراتیک هر فرد هر قوم و هر ملیت تعیین سرنوشتش بدست مردم خود است . اما آقای رحمانی که می خواهد عهدنامه ی حقوق بشر و ادبیات سیاسی جهان را تغییر دهند می فرمایند :" .... اما نگاه دوم که در چارچوب همان حاکمیت ملی و تمامیت اری ایران با رعایت قوانین دموکراتیک ...... " پس دموکراسی ملی ایشان یعنی اجبار اقوام در ماندن در چارچوبی که ایشان تعیین کرده اند و همانطور هم که مرسوم است برای فریب کلمه ی دموکراتیک هم آخر همه ی جملات وارد می شود در حالی که اصل داوطلبانه بودن را با استبداد ناسیونالیستی اش نادیده گرفته حرف دموکراتیک را در انتها آورده که تناقض آشکار با دموکراسی مورد قبول دنیا دارد . حق تعیین سرنوشت ملیت ها و اقوام نیز تبدیل به اجبار در حاکمیت ملی خلاصه می شود .
آقای رحمانی از همان ابتدای مصاحبه ما را به کوچه ی علی چپ برده است زیرا ایشان هیچ قرابتی با اصل دولت- ملت مصدق هم ندارد اگر چه معادلات دنیا تغییر کرده و شرایط آنکونه هم نیست زیرا مصدق در سیاست سکولار بوده و ملی است و به همین دلیل هم آقای بازرگان از نهضت ملی و مصدق انشعاب داده و جریان ملی تبدیل به جریان ملی - مذهبی می شود هم ملی گرائیش و هم مذهبی اش هر دو با اصول دموکراسی در تضاد قرار دارد ملی گرائیش حافظ ناسیونالیزم و تمامیت ارضی و نادیده گرفتن حق تعیین سرنوشت و داوزلبانه بودن اتحاد ملیتها و اقوام است . از اینرو آقای رحمانی دیگر زحمت نکشند زیرا در همین مصاحبه بجای اتحاد به اختلاف دامن زده اند زیرا یک دموکرات ابتدا باید حق برابر را به رسمیت بشناسد جدائی دین از سیاست آزادی زنان و همینطور آزادی احزاب و تشکلهای صنفی و ... که همه ی اینها با هم یک سیستمی را بنام دموکراسی شکل داده اند دم بریده کردن آن دموکراسی را ابتر نمی کند بلکه نشان میدهد که گوینده بنابر منافعش خواه این منافع گروهی باشد و خواه صنفی و یا ناشی از تفکرات آکادمیکی باشد که تاثیری در محتوا ندارد او را دموکرات و طرفدار دموکراسی نشان نمی دهد تنها بخشی از جامعه هستند که ممکن است از روی منافع و یا از روی ناآگاهی بدان جواب مثبت دهند .
از اینرو شما با تغییر الفاظ و دم بریده کردن ادبیات سیاسی دنیا نمی توانید اهداف غیر دموکراتیکتان را مخفی کنید اما نسل جوان باید آگاه شود که مخالفت دم بریده ی بعضی افراد با رژیم و تکرار فقط حرف دموکراسی افراد را دموکرات نمی کند همانطور که خمینی ذاتا دموکرات نبوده است و این نسل نباید اشتباهات نسلهای گذشته را که جریان عقب مانده ضد ملی و ضد دموکراسی و ضد انسانی ای مانند خمینی را مجددا بازسازی نماید . زیرا جریان آقای رحمانی که توسط آقای بازرگان از سال 1320 تاسیس یافت با جلال آل احمد و دکتر شریعتی در هم آمیخت و از دل آن خمینی ظهور کرد و به پاداش آن آقای بازرگان رئیس اولین دولت جمهوری اسلامی گردید . اینها شریک در ایجاد جمهوری اسلامی هستند و از همین زاویه هم هیچکدام حاضر به سرنگونی جمهوری اسلامی نبوده و تنها خواهان تغییر چهره های جمهوری اسلامی با چهره های خودیها هستند . زیرا دموکراسی با دخالت سیاست در مذهب قرابت ندارد و وجود یک دین و یا مذهب رسمی از نظر دموکراسی تبعیض محسوب می شود از اینرو این آقایان هیچ قرابتی با دموکراسی ندارند اگر چه ورد زبانشان دائم دموکراسی باشد .
اگر بخواهم بیشتر وارد جزئیات دیگر شوم مثنوی هفتاد من کاغذ شود . اینها دنبال اتحاد هم نیستند بقول آقای واحدی اسب تروا هستند در زمان معین .

سپاس. بالاخره چهار کلمه حرف حساب.

ماشالا فرهاد خان یه مقاله زیر مقاله نوشتی‌ بجای نظر! چرا لقمه رو دوره سارتون میچرخونید خانم هاله یه کلمه بگید جاوید شاه، خلاص