هرگاه در ایران استبداد ولایت فقیه بر مردم خاتمه نیابد و حاکمان جامعه ایران که با لباس اسلام و امامت بر ملت شان ظلمهای بسیار روا میدارند.به این اعمال خلاف انسانی و اسلامی شان ادامه دهند من فکر نمیکنم که با حذف نهاد ریاست جمهوری در ایران و ایجاد نظام پارلمانی بر درد های ایرانیان مرحم گذاشته شود.
دیر یا زود ایران نیز از بهار عربی متاثیر شده و کاخ نشینان ظالم را از اریکه قدرت سر بزیر خواهند برد.

دو تجربه تاریخی درایران نشان میدهد که انتخاب ویا انتصاب رئیس دولت توسط مجلس عملی نیست و مشکلات بسیار دارد اولین سابقه مربوط به مجلس دوم تا روی کار امدن رضا شاه است که عمر نخست وزیری حدود 5ماه بود واگر صمصام الدوله را مستثنی کنیم که با ورود لشکریان روس ومقاومت مجلس و سرانجام انحلال ان این دوره نخست وزیری را طولانی کرد متوسط نخستوزیری دیگران کمتراز 4 ماه بوده است
سابقه دوم تجربه ملموس تریست که از شهریور 20 اغاز شد وتا نخست وزیری مصدق بطول انجامید متوسط عمر حکومت در این نزدیک دهسال 6 ماه است باید استثنا کنیم نخست وزیری قوام راهم که بدلیل عدم انجام انتخابات تا بعد از حل مساله اذربایجان مدتی طولانی در این سمت باقی ماند
اگر به نخست وزیری مصدق هم دقیق شویم علت طولانی شدن صدارت را وجود بحران وهمان نا پایداری وضع مملکت در مییابیم که مجلس حاضر شد از میان خیل حاضران منتظر الحکومه تن به قبولی نخست وزیری کسی بدهد که فراکسیونی 18 نفره را در مجلس داشت وسرانجام مجلس بعدی هم منحل شد وشد انچه نباید بشود
اگر بروال کشورهائی نظیر انگلیس یا فرانسه ویا المان نگاه کنیم نخست وزیر منتخب حزب است زیرا حزب اکثریت مجلس را دارد وسابقه حزبی در ایران قبل از انقلاب تجربه موفقی را نشان نمیدهد و بعد از انقلاب هم حزب جایگاهی در نظام سیاسی کشور نداشته است
روند تشکیل دو حزب نسبتا بزرگ و سرنوشت انها عبرت اموزاست
حزب جمهوری خلق مسلمان که از همان اول پذیرفته نشد وبانیان ان عاقبت بخیر نشدند وحزب جمهوری اسلامی را هم که دست انر کاران حکومت تشکیل دادند در زمان زمامداری بانیان حزب که هر سه قوه را در اختیار داشتند یعنی هم رئیس جمهور وهم رئیس مجلس وهم رئیس قوه قضائیه هرسه باهم قوه اجرائیه حزب را در اختیار داشتند و ظاهرا هم متحد بوده و اختلافی نداشته اند توسط رهبر وقت با ممنوعیت امامان جمعه برای فعال بودن در حزب وبعد بقیه مقامات دولتی که شامل روسای سه قوه هم شد بحال اغما افتاد که یادگار ان فقط یک روزنامه غیر حزبی است
عنوان میشود که معولا یک حزب فراگیر زمانی موفق میشود که برانامه ای برای اداره مملکت داشته باشد وحال انکه طبق تعریف صلاح وبرنامه ریزی از اختیارات ولی فقیه است که توسط مشاوران ویا مجالسی که خود بر میگزیند تهیه و ابلاغ میشود واحزاب در حد اجمنهای صنفی و یا عقیدتی تعریف میشوند وانحلال چند حزب باقیمانده بدون رعایت تشریفات حد اقل قانونی کنونی نیز مبین همین مصلحت است
حال اگر رئیس جمهوری ویا نخست وزیر منتخب پارلمان بخواهد حکومت کند سرنوشت 14 سال اخر سلطنت قاجاریه را خواهد داشت و یا همراه بحران دهه 20 باید با نمایندگان مردم بده بستان داشته باشد واین مهم با اقتصاد در حال گذار کنونی ویا جامعه پویائی که بمدد تکنولوژِ ی پیشرفته ارتباطات امروزی کوشا ومتحول است خوانائی ندارد واین روش نه تنها که جوبگو نیست بلکه متولد نشده بخاک سپرده شده است