اگر محافل قدرت در غرب و اسرائیل در سرنگونی ج.ا. مصمم باشند، مسلما اینگونه آشکار این مطلب را عنوان نمیکنند تا بهانه‌ای برای سرکوب بیشتر جنبش آزادیخواهی مردم از جانب ج.ا شود. مثل همیشه افرادی مثل پانه‌تا و بلر، برای دستیابی به امتیازی که سالها بعد به عنوان اطلاعات سوخته در دسترس عموم قرار میگیرد، از اینگونه اظهارات، استفاده سیاسی- اقتصادی میکنند چون ارتش بدلیل ساختار تشکیلاتی زمان شاه، توان تغییرات اساسی در ایران را ندارد و سپاه هم بدلیل ایدئولوژیکی بودن و منافع هنگفت، تیشه به ریشه خود نمیزند، شاید در یک شکل آبرومند اسلامی و به بهانه تجزیه نشدن ایران، امثال خاتمی یا موسوی در یک شبه‌‌ کودتای از بالا، همین نظام ولی فقیه را بشکل معتدل‌تری ادامه دهند.

آقا بهمن در خواب ایدئولوژیک بسر می بری بیدار شو.

من شخصا با دیدگاه آقای برقعی در خصوص اینکه کشورهای عربی انقلاب 33 پیش ایران تجربه می کنند موافق هستم. البته این انقلابها ورژن 2011 هستند و مقداری بهره مند از تکنولوژی ارتباطی روز، اما اهداف گردانندگان آنها هیچ تفاوتتی با انقلاب 57 ایران ندارد. می توان حرکتهای انقلابی نظیر تسخیر سفارت اسرائیل را در مصر به عنوان نمونه ای از تسخیر سفارت آمریکا در ایران نیز دید.
اما در مورد ایران، به عقیده بنده آنچه همواره در تحلیلها از آنها صرف نظر شده است خصوصیات دموگرافیک و روانشناسی جمعی مردم ایران است. طی سالیان دراز مردم ایران نسل به نسل عادت کرده اند که هیچ گونه عملکرد تاثیر گذار مثبتی در زندگی خود از طرف حاکمان نبینند و رابطه خود با حکومت را بصورت ارباب و رعیتی پذیرفته اند. اینها ناشی از خشونت عریان حکومتها در سرکوب هرگونه اعتراض، خیانت و تغییر جهت سیاستمدارن کشور و حس صلحجویی مردم این کشور است. مردمی که زندگی در صلح را ترجیح می دهند و همواره در حافظه تاریخی خود به یاد دارند که حکومتی که جایگزین حکومت قبلی شده اگر از آن بدتر نبوده بهتر نیز نبوده است. پس چرا خود را درگیر یک چالش نامعین دیگر بکنند که امید رسیدن به وضع مطلوب از آن نمی رود. به همین دلیل است که در جامعه ایران اصلاحات طرفداران بیشتری از یک انقلاب کنترل نشده دارد. حرکتهایی اعتراضی که تا کنون شکل گرفته است به زعم بنده به مقدار زیادی ناشی از تحقیر و گاها ورود حکومتها به حیطه خصوصی افراد جامعه است که طبعا واکنش هر انسانی را بر می انگیزد. تنها ادامه این رفتارهاست که می تواند بیشتر مردم ایران را به اعتراض وادار سازد. البته حکومت طی سالها با پشتیبانی ایدئولوژیک حوزه های علمیه سعی کرده است این را برای مردم امری عادی جلوه دهد که چون حکومتی مذهبی است و دخول به حیطه شخصی افراد از خصوصیات مذهب است، پس حق دخالتهای اینگونه را دارد ولی اصولا چون این عمل با سرشت انسانی در تعارض است نتوانسته آنرا به غیر از عده ای از جیره خوارن خود بقبولاند و همواره مورد اعتراض بیشتر اقشار جامعه بوده است.
نکته دیگر اینکه از دیدگاه حکومتهای خارجی، یک ایران ضعیف شده با شرایط کنونی بهتر از یک ایران قدرتمند است. به راحتی می توان دید که با حاکم کردن یک جریان خاص، انقلاب سال 57 یک عقبگرد برای مسیر رو به توسعه ایران چه در بعد اقتصادی و چه اجتماعی بود. درست مثل حاکم شدن چند ماهه طالبان در افغانستان. بواسطه انقلاب ایران، جنگ ایران و عراق و رویکرد سیاست خارجی ایران، کشورهای سرمایه دار غربی و روسیه و چین و حتی همین ترکیه و امرات عربی متحده منافع زیادی عایدشان گردید. به نوعی حکومت کنونی برای جامعه جهانی نفع زیادی در بر داشته است، از زیر قیمت فروختن نفت به خریداران و خرید سلاح برای جنگ هشت ساله تا خرج دلارهای نفتی برای بازسازی بعد از جنگ و اخیرا واردات گران و افسار گیخته بواسطه تحریمها و سوء مدیریتهای داخلی. تنها تهدید خارجی که می توان گفت متوجه حکومت ایران ناتوانی آن درعرضه نفت است، آنگاه است که منافع آن برای فروشندگان و خریداران خارجی از بین می رود که بعید است خود حکومت دست به خودزنی این چنینی بزند و بالاخره از موضع ظاهری عدم سازش خود پائین خواهد آمد و امتیازات بیشتری برای بقای خود واگذار خواهد کرد.
مردم ایران هم کم کم دارند فراموش می کنند که ثروتی بنام نفت دارند. با حذف یارانه ها و وضع انواع و اقسام مالیاتها، گسترش مدارس و دانشگاههای پولی به موازات کاهش تعداد مشابه دولتی آنها دیگر شرایط زندگی خود را بر این اساس تنظیم می کنند.
شاید گسترش روز افزون فقر با ورشکستگی بخش خصوصی و خروج سرمایه های آنها همزمان با کاهش درآمد نفت بتواند در کوتاه مدت تلاطمی منجر به تغییر در جامعه ایرانی فراهم آورد ولی باز هم حکومت جایگزین را مردم تعیین نخواهند کرد. یگانه راه ترقی کشور ایران، افزایش آگاهی مردم نسبت به حقوق و دارایی های خود، دست برداشتن از خرافات مذهبی که زمینه ساز تسلط حاکمانی اینچنینی سات و تلاش زیاد و بهره وری با مدیریت صحیح است که متاسفانه طی این سالها با عزم جزم حاکمیت همه آنها رو به زوال گذشته اند. فشارهای خارحی تنها با پشتیانی حامیان واقعی حقوق بشر می تواند مردم ایران را دلگرم به ادامه راه خود کند.
با اوضاع موجود بهتر است فعلا عزم جهانی و داخلی را برای تغییر حکومت ایران زیاد جدی نگیریم.