نسخه قابل چاپ

در ادامه بازداشت و احضار بهاييان در ايران دو شهروند بهايی در تبريز و زاهدان دستگير شدند و يک شهروند بهايی ساکن سمنان نيز برای اجرای حبس تعزيری به زندان فراخوانده شد.

به گزارش تارنمای مجموعه فعالان حقوق بشر در ايران (هرانا) شکيبا وحدت، شهروند بهايی که سه‌شنبه ۱۲ دی‌ماه سال جاری به اداره اطلاعات بابلسر احضار و مدت دو روز را در بازداشت سپری کرده بود، بار ديگر در تبريز بازداشت شد.

بنا به اين گزارش در مدتی که وی در بازداشت اداره اطلاعات بود مأموران اين اداره منزل وی را تفتيش و وسايل شخصی وی را ضبط نمودند.

بازداشت مجدد اين شهروند بهايی در تبريز روز گذشته، جمعه ۲۲ دی‌ماه رخ داده است و تاکنون از وضعيت وی خبری در دست نيست.

هرانا همچنين گزارش داده است در سوم دی‌ماه سال جاری يک شهروند بهايی ديگر به نام فرشيد دادور در شهر زاهدان بازداشت شده و تاکنون خبری از وی در دست نيست.

همسر انيسا فناييان به نام سيامک ايقانی نيز بيش از يک سال و نيم است که زندانی است. سيامک ايقانی به سه سال حبس تعزيری محکوم شده است. اين دو دارای دو فرزند خردسال چهار و ۹ ساله هستند

مأموران امنيتی در شهر زاهدان فرشيد دادور را به مکان نامعلومی منتقل کرده‌اند.

از سوی ديگر انيسا فناييان شهروند بهايی ساکن سمنان که به ۲۲ ماه حبس تعزيری محکوم شده است، جهت اجرای حکم به زندان سمنان احضار شد.

وی که پيش از اين طبق رأی دادگاه تجديدنظر استان سمنان به ۲۲ ماه حبس تعزيری محکوم شده بود طی احضاريه‌ای از طرف دايره اجرای احکام جهت گذراندن دوره محکوميت برای تاريخ ۳۰ دی‌ماه به زندان سمنان احضار شد.

همسر انيسا فناييان به نام سيامک ايقانی نيز بيش از يک سال و نيم است که زندانی است. سيامک ايقانی به سه سال حبس تعزيری محکوم شده است.

اين دو دارای دو فرزند خردسال چهار و ۹ ساله هستند.

يکی از آخرين موارد بازداشت بهاييان نيمه‌شب جمعه ۲۴ آذرماه در مهرشهر کرج بود که مأموران امنيتی ۲۰ شهروند بهایی را بازداشت و پس از چند روز آزاد کردند.

در قانون اساسی ايران بهاييان به عنوان اقليت مذهبی به رسميت شناخته نشده‌اند و در طول ۳۰ سال اخير مورد تبعيض‌های سياسی، ‌اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی گوناگون بوده‌اند.

بنا بر آمار کمپين بين‌المللی حقوق بشر در ايران، ۲۰۰ نفر از بهاييان از انقلاب ۱۳۵۷ تاکنون اعدام شده‌اند.

بهاييان پس از انقلاب ايران از حق تحصيل در دانشگاه‌ها و مشاغل دولتی محروم بوده‌، مجامع آن‌ها غيرقانونی اعلام شده و قبرستان‌های آنان در مناطق مختلف تخريب شده است.