با سپاس از محسن نکومنش
نگاه انسان دوستانه محسن نکومنش قابل ستایش است

من به عنوان یک انسان و به نام آدمیت گفته های آقای نیکومنش و طرز بینش ایشانرا روشی برای روشنگری و راهی برای بیرون رفت از جاهلیت ملی ..نژادی میدانم، وجود چنین اشخاصی در دنیا سبب نوید دادن امید در انسان می شود!

یک رمان را باید به صورت یک رمان دید و نه یک کار تحقیقی. گرچه که رمان همیشه بازتابی از واقعیت‌های زندگیست و اگر چنین نبود جاذبه‌ای برای خواندن در خواننده ایجاد نمیکرد. رمان "از هرات تا تهران" همانطور که خود نویسنده در مصاحبهٔ اخیر خود بدان اشاره کرد در برگیرندهٔ تجربیات شخصی‌ اوست و او آنچه را که در واقعیت دیده و تجربه کرده به صورت رمانی جذّاب در آورده است. بدیهیست که صرف بیان واقعیت کار یک محقق است و نه یک رمان نویس. رمان نویس باید واقعیتها را با رنگ و لعابی بیان کند که خواننده را جذب کند. این بدان معنا نیست که نویسنده واقعیتها را دیگرگون جلوه دهد بلکه آنرا به لباسی درخور یک رمان به آن بپوشاند. رمان نویس صاحب اختیار است لباسی را که او تشخیص میدهد بر تن واقعیتها یی که خود تجربه کرده بپوشاند. نویسنده ادعای وقایع نگاری نکرده است. بنابرین انتقادی از این زاویه بر او وارد نیست. اما نویسنده در چند مصاحبه تا کنون اشارتی به واقعیت هایی‌ می‌کند که شاید به مذاق کسی‌ که غرور ایرانی‌ و ایرانپرستی بدون حد و مرز دارد خوش نیاید. در اینجا باید با سند و مدرک سخن گفت و از ابراز احساسات خودداری کرد چرا که دخالت دادن احساسات ما را از نگرش صحیح باز میدارد و مقابله با آنچه که ما آنرا نادرست تلقی‌ می‌کنیم را به صورت یک جدل بی‌ نتیجه در آورده و خدشه در رسیدن به آنچه که واقعیت است وارد می‌کند.
نگارندهٔ این سطور رمان آقای نکومنش را سطر به سطر خوانده‌ و گاه بعضی‌ سطور را دوبار مرور کرده‌ چرا که قصد نگارش نقدی بر کتاب را داشته. حاصل مطالعهٔ رمان "از هرات تا تهران" نقدی شد که در سایت "ایران امروز" به انتشار در آمد. تجربیات آقای نکومنش (آنچه را که من از لابلای سطور رمان ایشان دریافتم) چندان دور از واقعیت هم نبود و حتّی تجربیات شخصی‌ خود من کام مرا به عنوان یک ایرانی‌ وطن پرست بیش از آنچه که ایشان در رمان خود آورده اند تلخ کرده است. بسیار شایسته است که به عنوان یک ایرانی‌ به گذشته و تاریخ خود برای اینکه هویت خود را از دست ندهیم آشنا باشیم و افتخار کنیم اما این بدن معنا نیست که این گذشته را منزّه از هر ناهنجاری و خلل بدانیم. این همان ابتلاییست که تقدیس هر چیز بر سر ما آورده است. اعتقاد به تقدّس به نگاه من یعنی‌ دور از واقعیت بودن. بری دانستن خود از هرگونه کاستی و نادرستی اولین نشانه ایست که بیش از هر چیز دیگر بیانگر بزرگترین کاستیهاست.
بی‌ "عیب" نباشد به جهان گر چه که جانست
در هستی‌ بی‌ عیب خودِ "عیب" نهانست
جا دارد که بدور از هرگونه تعصب و غرور نابجا با واقعیاتی که نویسندهٔ رمان "از هرات تا تهران" در کتاب خود بیان داشته برخورد شود و از هرگونه غرور و توجیه پرهیز کرد.
رمان آقای نکومنش سنگریزه ایست که بر آبگیر فرهنگ ایرانی‌ پرتاب شده و بدون شک حلقه‌های بزرگتری از موج را بر پیشانی این آبگیر آرام و آیینه گون در پی‌ خواهد داشت.
رشد و اعتلای یک جامعه و یک فرهنگ در گرو بازنگریهاست. بدون بازنگری، سقوط سرنوشتی محتوم است. تلاش ارزندهٔ آقای نکومنش را در این مسیر گرامی‌ میدارم.
شهریار حاتمی
استکهلم ۲۱ فروردین ۱۳۹۱

من به عنوان یک انسان و به نام آدمیت گفته های آقای نیکومنش و طرز بینش ایشانرا روشی برای روشنگری و راهی برای بیرون رفت از جاهلیت ملی ..نژادی میدانم، وجود چنین اشخاصی در دنیا سبب نوید دادن امید در انسان می شود!

رمانی هست که حقیقتها را بیان کرده.بیاید حداقل در خلوت خودمون به وجدانمون دروغ نگیم.