علی افشاری − در خصوص فاجعه ۱۸ تیر ماه ۱۳۷۸ مطالب زیادی نوشته و گفته شده است. اطلاعات گوناگونی از تحقیقات وروایات شاهدان عینی و گزارش جریان های درگیر در جنبش اعتراضی دانشجویان ,نحوه سازماندهی و رهبری اعتراضات , برخورد های قضائی و امنیتی متعاقب منتشر شده است . تقریبا می‌توان گفت  ابعاد حادثه روشن شده هست. اما هنوز چگونگی و نحوه تصمیم گیری پیرامون حمله به کوی دانشگاه تهران معلوم نیست.همچنین از عملکرد و پیگیری سید محمد خاتمی و مدیران ارشد دولت اصلاحات در درون بلوک قدرت و مذاکرات آنها با رهبری  نیز خبر مستندی وجود ندارد. فقط موضعگیری های علنی رئیس دولت اصلاحات و برخورد ضعیف و منفعلانه وی در ایام اعتراضات ۱۸ تیر مشخص است. البته   موضع اصولی و محکم دکتر معین وزیر علوم و معاوینش و همچنین موسوی لاری وزیر کشور و مصطفی تاجزاده معاون سیاسی وی از نقاط روشن عملکرد مسئولین طراز اول اصلاح طلب بود.

دوازده سال از حمله به کوی دانشگاه در روز ۱۸ تیر ۱۳۷۸ می‏گذرد و هنوز بسیاری سئوالات در باره‏ی دلایل و عواقب این حمله باقی مانده است. این روز به نمادی برای جنبش دانشجویی تبدیل شده و هرساله گروه‏های دانشجویی و حقوق بشری در کشورهای مختلف و در ایران مراسم‏هایی را در یادبود روز ۱۸ تیر برگزار می‏کنند.

«جبهه‏ی متحد دانشجویی» امسال از انجمن‏های دانشجویی سراسر کشور دعوت کرده بود که مراسم‏هایی را برای یادبود کوی دانشگاه برگزار کنند.

در اغلب کشورهایی که از نبود آزادی بیان و رقابت‏های حزبی رنج می‏برند، جنبش دانشجویی بار عوارض این استبداد را به دوش می‏کشد و بسیاری از فعالیت‏ها و گروه‏بندی‏های سیاسی در آن تبلور می‏یابد.

در ایران نیز همین‏گونه است و جنبش دانشجویی، اغلب پرچم اعتراض‏های سیاسی را در اوج خفقان و اختناق به دوش کشیده است و همواره به عنوان جنبشی پویا و پرتوان، پرچم‏دار اعتراض بوده است.