نسخه قابل چاپ

بهداد بردبار و زهرا باقری‌شاد – زندان جایی است برای تنهایی، برای دلتنگی و آوازهایی که بیشتر آنها غمگین‌اند. چه زندانی سیاسی باشی و چه به اتهام دیگری روانه آن چهار‌دیواری‌های نمور و دلگیر شده باشی یک چیز همیشه به سراغت می‌آید و آن حسی است که تو را به آوازهای دوران آزادی‌ات می‌کشاند؛ ترانه‌هایی که پیش از اینها بیرون از زندان زمزمه‌شان کرده‌ای و حالا در تنهایی سلول انفرادی و یا در بند عمومی دوباره تکرارشان می‌کنی.

ترانه‌های زندان بازگوکننده این زمزمه‌هاست؛ ترانه‌هایی که بخشی از تاریخ شفاهی ایران هستند و بخشی از تاریخ مبارزات سیاسی؛ روایتی متفاوت از آنچه که بر زندانیان گذشته است.

برنامه «ترانه‌های زندان» نه از بازجویی‌ها و شکنجه‌ها می‌گوید و نه از روزهای بی‌ملاقاتی در کنج تنهایی. این برنامه صدای زندانیانی را روایت می‌کند که بدون کاغذ و کتاب و روزنامه و دوست و همدم تنها موسیقی برایشان مانده بود تا آنها را به خواندن وادارد؛ تا صدای یکدیگر را از پشت میله‌ها بشنوند، یا شاید هم در پژواک صدای خودشان غوطه‌ور شوند.

کاوه کرمانشاهی پس از آزادی در آغوش مادرش

در این برنامه سراغ زندانیان سیاسی سال‌های اخیر می رویم و از آنها می‌پرسیم که در سلول انفرادی و یا در بند عمومی چه ترانه‌هایی را زمزمه می‌کرده‌اند.

کاوه کرمانشاهی فعال حقوق بشر که ۸۰ روز در انفرادی و یک ماه را همراه با یک یا دو نفر دیگر در سلول گذرانده میهمان نخستین بخش از مجموعه «ترانه‌های زندان» است.

در این برنامه همچنین از خاطرات امیر محسن محمدی، فعال دانشجویی از زندان اصفهان می‌شنویم.

و در پایان با صدای بهاره هدایت، فعال دانشجویی و زندانی سیاسی همراه می‌شویم که آرزوهای نسل جدید زندانیان سیاسی را با آوازش به آرمان‌های زندانیان سیاسی نسل های قبل پیوند می‌دهد و از آزادی و برآمدن صبح امید می‌خواند.

بخش نخست مجموعه برنامه‌های «ترانه‌های زندان» را می‌توانید از طریق فایل صوتی بشنوید.

 ویدئو: سرود «خون ارغوان‌ها» با صدای بهاره هدایت