زندگی با هویت خود

یکی از کشورهای محل عبور غالب پناهجویان دگرباش جنسی، کشور ترکیه است که نیاز به ویزا برای ورود مسافران از ایران ندارد. این کشور دارای مرز مشترک با ایران و به همین دلیل به صورت غیر قانونی نیز قابل عبور است. با توجه به شرایط زندگی پناهجویان دگرباش در ترکیه تصمیم گرفتیم با شماری از این پناهجویان گفت‌وگو کنیم و شرایط زندگی ایشان در شهرهای پناهنده‌پذیر ترکیه را از زبان خود آنها بشنویم.

 

[1]

 

 

 

در این برنامه با اشکان گفت‌وگو کرده‌ایم که در ایران فارغ‌التحصیل دانشگاه بوده و سابقه فعالیت‌های گوناگون اجتماعی و فرهنگی داشته و اکنون در ترکیه منتظر دریافت ویزا از کشور سوم برای اسکان مجدد است. به خواست او روی صدای اشکان افکت گذاشته شده است. در شرایطی که امکان داشته باشیم عکس و صدای پناهجویان را با موافقت خود آنها همراه با گفت‌وگو منتشر خواهیم کرد و در شرایطی که چنین امکانی نباشد، صداها را با افکت تغییر خواهیم داد تا رعایت خواست و وضعیت ویژه‌ گفت‌وگوگران شده باشد.

 

 

سلام. اشکان هستم.۲۲ ساله‌ام و الان نزدیک به چهار ماه و نیم است که آمدم به ترکیه.

 

 

دلیل اینکه از کشور خارج شدم فشارهای خیلی زیادی بود که آنجا روی آدم هست. یعنی ما همیشه مجبوریم دو مدل زندگی داشته باشیم. یکی رفتاری است که به خاطر خانواده و جامعه پیش می‌گیری و یکی شیوه‌ای است که در درون‌ات هست و نمی‌توانی بروزش بدهی. این فشارهای روحی و فکری آدم را به جایی می‌رساند که دیگه حاضر است کشورش را ترک بکند و نجات پیدا کند.

 

 

مشکلاتی که بیشتر اینجا وجود دارد مشکلات مالی است، یک مقدار خیلی زیاد البته به دلیل این که ما اینجا منبع درآمد نداریم. یعنی نمی‌توانیم سر کار برویم و همینطور، جامعه‌ ترکیه که یک جامعه مذهبی است و برای پیشگیری از خشونت مردم شهر، باید خیلی رعایت کرد. خیلی فرقی با ایران در این زمینه‌ها ندارد. این که یک مقدار شرایط آب و هوا خوب نیست و همینطور خانه‌هایی که ما پناهنده‌ها می‌توانیم با توجه به وضعیت مالی‌مان اجاره کنیم، اصلاً مناسب زندگی نیستند. این‌ها زندگی را سخت می‌کند.

 

امیدوارم این شرایط زودتر بگذرد و در بیایم از اینجا. من به عنوان یک عضو جامعه‌ ال‌جی‌بی‌تی اینجا با مشکل خاصی روبه‌رو نیستم، چون سعی می‌کنم خیلی رعایت کنم و یک‌سری از رفتارهایی را که می‌دانم برای جامعه‌ ترکیه مشکل‌آفرین است، نداشته باشم. با این وجود گاهی نگاه‌های سنگینی را آدم حس می‌کند که نگران‌کننده است، ولی در کل با مشکلی روبه‌رو نیستم.

 

 

امیدوارم این شرایط زودتر بگذرد و در بیایم از اینجا. من به عنوان یک عضو جامعه‌ "ال‌جی‌بی‌تی"* اینجا با مشکل خاصی روبه‌رو نیستم، چون سعی می‌کنم خیلی رعایت کنم و یک‌سری از رفتارهایی را که می‌دانم برای جامعه‌ ترکیه مشکل‌آفرین است، نداشته باشم. با این وجود گاهی نگاه‌های سنگینی را آدم حس می‌کند که نگران‌کننده است، ولی در کل با مشکلی روبه‌رو نیستم. 

 

 

 

از طرف دفتر پناهندگی سازمان ملل و پلیس در واقع کمکی به عنوان کمک اقتصادی یا حمایتی نداشتم، اما همین که پرونده‌ پناهندگی من  را بررسی می‌کند یا پلیس اجازه‌ اقامت در این کشور را به ما می‌دهد، فکر می‌کنم خودش یک‌جور کمک و کار مثبت است، ولی این که به اسم کمک خاص یا حمایت خاصی باشه، نه.

 

 

در این شرایط مهم‌ترین چیزی که آدم به آن فکر می‌کند، این است که برود یک‌جایی که بتواند زندگی کند، با هویت خودش، و نخواهد فیلم بازی کند، ولی از این گذشته، هدفی که من دارم این است که بروم رشته‌ای که در ایران در همان زمینه کار کردم و آنجا به صورت حرفه‌ای‌تر یاد بگیرم و در نهایت بتوانم شغل مناسبی پیدا کنم و جایگاه اجتماعی‌ای که خودم دوست  دارم و فکر می‌کنم توی کشور خودم نمی‌توانستم به دست بیاورم، در واقع در آنجا پیدا کنم.

 

 

نه من نمی‌خواهم به موضوع اشاره کنم. فقط اینکه شرایط ما خیلی جالب نیست، چه زمانی که توی ایران هستیم و چه توی زمانی که توی ترکیه هستیم. فشارهای فکری، روانی، بخصوص اینجا فشار اقتصادی، علاوه بر دوری از خانواده، مشکلات زیادی را برای ما درست می‌کند. اگر سازمان‌هایی می‌توانند از ما حمایت کنند، از آنها می‌خواهم این را جزو برنامه‌ها‌ی‌شان بگذارند؛ هم حمایت‌های مادی و هم حمایت‌های معنوی، تا روند پرونده‌ها زودتر و بهتر پیش برود. یا طوری باشد که در واقع  بچه‌ها از این بلاتکلیفی و اقامت در ترکیه یکجوری در بیایند.

 

 

* lesbian, gay, bisexual, and transgender) LGBT)